HAYAT DERSÝ

Sabah uyanýp perdeyi araladýðýnýzda her tarafý kaplayan kar karþýsýnda þaþkýnlýðýnýzý gizleyemezsiniz. Ýþte böyle bir günde bu beyaz örtü, saflýðýnýn ve görüntüsünün insanoðlunun eliyle bozulmamasý için onlarý evlerine hapse mahkûm etmiþti.

Bu mahkûmiyet kararýna uymayanlar, diz üstüne kadar karlara saplanýyor; kar onlarý böylece bir þekilde damgalýyordu. Bunu yeterli görmemiþse üstlerine baþlarýna da damgasýný vuruyordu. Apartman kapýsýndan kendisini içeri atanlar, bu damgadan kurtulabilmek için var güçleriyle çýrpýnýyorlardý.

Metin Bey, bir numaralý dairede oturuyordu. Hem giriþ kapýsýnýn gürültüsünden, hem de bu çýrpýnma seslerinden büyük rahatsýzlýk duyuyordu. Bu rahatsýzlýðýný örtbas edebilmek için kulaklarýný týkayabileceði bir þeyler yapmalýydý. Ýkide bir dýþarýya çýkan ve üþüdüðü için eve gelen oðlunu bundan vazgeçirmek için de bir þeyler yapmalýydý.

Elektrikler bu kýþta kýyamette kesilmiþti. Bu nedenle televizyon izleyemeyen, bilgisayarda araba yarýþý oynayamayan “Baba! Caným çok sýkýlýyor benim.” diyen oðlu için de bir þeyler yapmalýydý.

Elektrikler, bir ara geldi. Çocuðunu bilgisayar veya televizyon karþýsýnda donuk býrakmaktansa onunla eðlenceli bir vakit geçirmeye karar verdi.

- Gel oðlum, seninle koridorda gol atmaca oynayalým, dedi.

Dairenin altý araba garajý olduðu için gürültüye tahammül edemeyecek birisinin olmasý söz konusu deðildi. Yolluðu kaldýrdý ve koridorun bir ucuna kendisi, bir ucuna da oðlu geçti.

- Bak oðlum, topa iyi vur! Gol atamazsan ileride seni, arkadaþlarýn hep kaleci yaparlar. Olur olmaz þeyde gürültü þikâyeti yapan Letâfet Teyzen de yok altýmýzda, diye de bir hatýrlatmada bulundu oðluna.

Metin Bey, oðlunun sevinmesi için golleri yiyiyor; kendisi de ona gol atamýyormuþ gibi yapýyordu. Dört-beþ yaþlarýndaki Tuna, bundan iyi cesaret almýþ olacak ki gol atmak için topa var gücüyle asýlýyordu. Bir iki derken Tuna, iyice havalara giriyor; yüzüne gelen toplardan dolayý acýsýný hiç belli etmiyordu.

Babasý, gerçek hayata hazýrlamak için ona gol atmaya baþladý. Tuna, yediði goller karþýsýnda hýrslanýyor fakat bunu gole bir türlü çeviremiyordu. Babasýnýn attýðý gollere “Bu saylanmaz. Bu saylanmaz.” diye bazen itirazlar yaðdýrýyordu.

Babasýnýn son golü, bardaðý taþýran son damla oldu. “Hep sen yeniyorsun, ben hiç yenemiyorum.” diyerek hüngür hüngür aðlamaya baþladý. Aðlamalarýna bir de iç çekmeler karýþtý.

- Aðlama oðlum! Hayatta yenmek de var, yenilmek de, diyerek Tuna’nýn baþýný sývazladý babasý.

O, bu sözden ve sývazlamadan hiç hoþnut olmamýþ olacak ki aðlamasýnýn ve iç çekmelerinin dozunu artýrdý. Annesi feryatla “Ne oldu? Ne oldu, söylesene!” diyerek mutfaktan koþar adýmlarla geldi.

Eþi, durumu izah etti. Fakat kadýn olup bitenleri, bir de çocuðundan dinlemek istiyordu. Onu böylelikle biraz sakinleþtirmiþ, biraz açmýþ olacaktý. Çocuðunu konuþturmak ne mümkündü. Çocuðun aðzýndan çýkan sözcükler ya hecelere bölünüyor ya da çocuðun boðazýnda düðümlenip kalýyordu. Annesinin bütün ýsrarlý uðraþlarý, kâr etmedi.

- Yavrum! Hayatta, her zaman baþarýlý olamayabilirsin. Hayatta, her zaman yenemeyebilirsin. Baþarýsýzlýklara ve yenilgilere de hazýrlýklý olman lazým. Baban, sana baþlangýçta cesaret vermek için yenilmiþtir. Hem büyüyünce sen de yenersin.

Annesi, çocuðunu ikna etmek için çýrpýnýyordu. Babasý, eþine destek veriyordu. Ama bu konuda onun kadar baþarýlý deðildi. Üstelik “Yani yeniliverseydin, ne olurdu sanki?” diye eþinden sitemler duyuyordu. Metin Bey, anne merhametini (!), çocuðunun da üzüntüsünü hafifletmek için, oðluna:

-          Haydi, bilgisayarda araba yarýþý oynayabilirsin, dedi.

Tuna, bu izne önce ihtiyatla ve çekingen bir tavýrla yaklaþtý. Babasýnýn ciddi olup olmadýðýný anlamak için gözlerine uzun ve anlamlý anlamlý baktý. Tuna’da hâlâ çekingen ve tereddüt izleri vardý. Tuna, babasýna bakarak annesine “Ben ne zaman büyük olacaðým anne?” diye sordu.

Bu soru, anne ve babada soðuk bir duþ etkisi yaptý. Bir problem halledilmiþti belki ama yeni bir problem daha ortaya çýkmýþtý þimdi. Anne ve baba birbirleriyle bakýþtýlar bir süre. Ýkisi de “Büyümekte bu kadar acele etme oðlum! Yavaþ yavaþ büyürsün. Büyümekte niye acele ediyorsun ki?” dediler ona.

Buna bir cevap vermeyen Tuna, üstü þimdilik örtülmüþ bir problemin ardýndan araba yarýþý oynamak için sessiz sedasýz bilgisayara gitti.