EMÝR VE YASAK

 Annem ve babam gözlerinden muayene olmak için bize geliyorlardý. Yollar boþ olur da çabuk gelirlerse yaþlý halleriyle terminalde bekleyip periþan olmasýnlar diye erkenden düþtüm yollara. Onlarý uzun zamandýr görmediðim için gözlerimde tütüyorlardý. Bu vesileyle bu hasreti dindirmiþ olacaktým.

Terminalde iðne atsan yere düþmezdi. Otobüsler dolup boþalýyordu durmadan. Yolcusunu bekleyenler, yolcusunu uðurlayanlar, emanet gönderenler, bekleþenler… Çocuklarýn aðlamalarý, iþportacýlarýn baðýrtýlarý, otobüs firmalarýnýn ayakçýlarýnýn kulaklarý týrmalayan sesleri, otobüslerin horultularý, dilencilerin duygu sömürüsü yakarýþlarý…

Bin bir uðultu ve gürültü, baþýný almýþ gidiyordu kalabalýklar arasýnda. Otobüsün gelmesi geciktiði için meraklanmaya baþladým, acaba baþlarýna bir hal mi geldi diye. Karýþ karýþ dolaþtým terminali. Sýcak, beynime geçmiþti; ayaklarým da piþmiþti sýcaktan. Ayakçýlarýn “… mý gidiyorsun?” sorularýndan býktým usandým. Ýnsanýn yakasýna yapýþýyorlardý adeta. Bir de insanýn kolundan çekiþtirmeleri yok mu?.. Ýnsaný çileden çýkartýyordu bu davranýþlarý. Dur durak nedir bilmiyorlardý bu çýðýrtkanlar.  

Otobüs göründü nihayet. Perona yaklaþtý usulca. Gözlerim, annemle babamý aradý hemen. Muhtemelen iniþ kuyruðuna takýlmýþlardý. Arka kapýnýn basamaklarýnda onlarý gördüm sonunda. Buram buram hasretimi dindirmek için dakikalarca kucakladým, kucakladým onlarý. Onlarýn sýcaklýklarýný hissettim iliklerime kadar. Kaç yaþýma girersem gireyim, ne de olsa ben hâlâ çocuktum onlarýn nazarlarýnda. Çünkü onlar da bir daha, bir daha sarýldýlar bana.

Eþyalarýný bir baþka özenle yerleþtirdim arabamýn bagajýna. Büyük bir keyif ve memnuniyet hissiyle bindirdim onlarý. Hareket ederken onlara “Tekrar hoþ geldiniz!” diyerek saðlýk durumlarýný sordum ilk önce.

Babam:

- Þu anda bize göre iyi. Bir problem yok. Artýk doktor ne der, orasýný bilemiyoruz iþte, dedi annem adýna da konuþarak.

Doðduðum, büyüdüðüm ve askerliðimden sonra bir süre çalýþtýðým fakat beni bir kere daha eþim ve çocuklarýmla gurbete uðurlayan bu yere üç yýldýr çeþitli sebeplerle gidememiþtim. Ýþte bunun için:

- Ne var, ne yok bizim oralarda, diye sordum onlara.

Annem:

- Aynen bildiðin gibi oðlum! Deðiþen hiçbir þey yok. Bazen seni de o kadar sýkýntýya sokuyoruz ki… Size yük falan da oluyoruz. Hakkýnýzý helâl edin.

- Ne sýkýntýsý, ne yükü anne! Sen bize o kadar baktýn, ettin. Biz, yük mü olduk sizlere?

- Yok oðlum! Ne yükü? Bizim görevimiz.

- Bizim de görevimiz o zaman. Bir daha duymayacaðým böyle laflarý.

- Allah sizden razý olsun, deyip baþýmý sývazladý annem.

Babama tanýdýðým bazý kiþilerin ne halde olduklarýný sordum. Yaþlý olanlardan bazýlarý, Hakk’ýn rahmetine kavuþ-muþlar. Kimileri hasta, kimilerinin de bir ayaðý çukurda idi. Birkaçýyla ilgili hatýralarý tazeledik birlikte. Rahmetli Mahir Abi, geniþçe yer tuttu çocukluðuma ait silinmemiþ ve hâlâ capcanlý hatýralarýmýn arasýnda.

- Çocukluðumda bakkalýnda çalýþýrken çok sýký pazarlýkçý müþterilere malýn fiyatýný biraz fazla söylerdim. Ondan sonra da indirim yapardým. Bana hakkým olan parayý, akþamüstü mutlaka verirdi. Fakat Cemile Abla onun verdiðini ya az bulduðundan ya da bahþiþ olarak bir miktar daha verirdi bana. Alýn teriyle kazandýðým paranýn kýymeti bir baþkaydý. Bir þeyler alarak dönerdim eve, diye baðladým bu hatýranýn sonunu.

Eve geldiðimizde bizi, eþim karþýladý kapýda. Eþimle buyur ettik onlarý içeriye.

Annem:

- Kýz sen zayýflamýþsýn gibi geldi bana. Bizim oðlan bakmýyor mu yoksa sana, diye sordu eþime.

Eþim, aleyhimde konuþmadý ama annemin kendisiyle yine ilgilenmesinden büyük bir memnuniyet duymuþtu. Fakat annem, faturayý bana kesti yine de.

Küçük oðlum, ortalýkta görünmüyordu yine. “Dedenle babaannen geldi.” diye seslendim ona. Meðer balkonda küçük havuzunda hem eðleniyor, hem de serinliyormuþ. Salona koþarak girdi beni duyunca. Üstünün baþýnýn ýslak oluþuna hiç aldýrmadan atladý onlarýn kucaklarýna.

Bir problem vardý ortada. Çünkü eþim, ona yine kýzacaktý “Buralarý niçin ýslattýn?” diye. Oðlum, annemle babam geleceði için kaç gündür çok heyecanlýydý. Ýkide bir “Baba! Ne zaman gelecek babaannemle dedem?” diye soruyordu bana. Ben onlarýn geleceði zamaný, oðluma kavratmakta bir hayli zorlandým.

Bagajdaki yükleri içeriye taþýdým birer birer. Annem her zamanki gibi memlekette ne var,  ne yok hepsini yüklenip gelmiþti anlaþýlan. Ona bu yönüyle ilgili önceleri de takýlýrdým. “Anne! Savaþ çýksa, kýtlýk olsa senin ocaðýnda yokluk nedir bilinmez, inan ki.” derdim.

Daha rahat kýyafetler giyip salona dinlenmek için çekildi annemle babam. Eþim de yemeðin son hazýrlýklarýný yapmakla meþguldü mutfakta.

Oðlum, babaannesi için yaptýðý resimleri, dün geceden yapýþtýrdý salon kapýsýnýn camlarýna. Ona neler çizdiðini anlattý kendi dilince. Annemin kendisini takdir etmesini, resimle ilgili beðenilerini ve teþviklerini duydukça oðlum, bir baþka gururlandý. Koltuklarý kabardý adeta.

Annem:

-Sen, denize gitsene be oðlum! Bunda yüzmeyi öðrenemezsin ki böyle. Baban yoksa götürmüyor mu sizi, diye sordu ona.

-Yok babaanne! Babam, hiç götürmüyor bizi denize, diye hemen þikâyet etti oðlum beni.

Þaþýrýp kaldým bu þikâyet tablosu karþýsýnda, gözlerim fal taþý gibiydi. Çocukluðumuzda bizim çoðu isteðimizi reddeden annem, torununun istekleri karþýsýnda ayný durumu hiç sergilemiyordu. Gerçi kendi çocuðundan esirgediði sevgi ve þefkati torununa verebilmek için çýrpýnanlarý çok görmüþtüm. Annemin zoruma giden bu tutumu karþýsýnda hakkýmý arama ve bu tezat tablonun izahýný sorgulama derdiyle yanýp tutuþtum.

- Hayýrdýr anne! Sen bizi çocukken ýrmaða bile göndermezdin, boðulursunuz diye. Senin yüzünden yüzmeyi geç öðrendim ben. Onu da ancak kendi baþýmýn çaresine bakacak kadar biliyorum. Kardeþim Ahmet, yosunlardan bile korkardý denize girdiðimizde.

- O zamanýn þartlarý bunu gerektiriyordu oðlum! Babanýz gurbette çalýþtýðý için yoktu yanýmýzda. Üstünüze tir tir titreme konusunda bir zorunluluk hissediyorduk. Böyle davranmadýðýmýz takdirde eleþtiriliyorduk, küçümseniyorduk, iðneleniyorduk...

Anneme söyleyecek hiçbir laf bulamadým. Çünkü dönemleri karþýlaþtýrmak mümkündü ama bunlarý eþitlemek, birbirlerinin gözü ve kýstaslarýyla deðerlendirmek asla mümkün deðildi. Fakat ortak bir nokta bulmuþtum: Çocuklara daha bebekliklerinden itibaren davranýþlarý ve konuþmayý öðretirken emir ve yasaklarý her dönemde hiç durmadan sýralamak.