Yeni öðretim ve eðitim dönemi baþlamýþtý su gibi akýp geçen yaz tatilinin ardýndan. Yalnýz yeni dönemde hiç beklemedikleri bir sürpriz ile karþýlaþtý Begüm ve arkadaþlarý. Sýnýf mevcutlarý önceki yýla oranla oldukça azdý, zaten önceki sene de az bir öðrenci mevcuduyla devam etmiþlerdi. Ve þimdi de idarenin aldýðý nihai bir kararla sýnýflarý kapanmýþtý. Zorunlu olarak belirli gruplar halinde diðer sýnýflara dâhil olacaklardý.

Bunu duymak yýkmýþtý Begüm’ü. Çok büyük bir haksýzlýk ötesinde ise inanýlmaz bir hayal kýrýklýðý idi onun için. Murat ile ayný sýnýfta olmanýn onurunu ve mutluluðunu taþýyamayacaktý artýk. Gerçi ayný sýnýfta olsalar da Murat onun varlýðýndan pek haberdar deðildi, verdiði ders notlarý haricinde. Bir bakýma silik bir gölge idi Begüm Murat’ýn gözünde. Bunu biliyordu ve kabul da etmiþti zaten. Ama en azýndan ayný havayý solumak bile eriþilmez bir mutluluktu.

Ya þimdi ne olacaktý. Kýrk sene düþünse aklýna gelmezdi ki Murat’la ayrýlacaðý. Gerçi bir birliktelikleri de yoktu ki ayrýlsýnlar. Ama yine de yine de...

Ve yeni sýnýfýna girdiðinde gözleri Murat’ý aradý Begüm’ün. Yoktu iþte, küçük bir ihtimal bile olsa tekrar ayný sýnýfta olmak, þanssýzlýðý tutmuþtu bir kez daha.

Yeni sýnýfýndaki öðrenciler kolaylýkla benimsediler Begüm’ü. Deli dolu bir sýnýftý ve az çok Begüm’e uygundu etrafýndaki yeni arkadaþlarý.

Gerçek ve acýmasýz hayatýn varlýðýndan bihaber küçücük çocuklardý hepsi. Öylesine masumdular ki ve hepsinin de kendilerine göre küçücük dertleri vardý. Begüm mutlu olacaðýný hissetmiþti yeni sýnýfýnda. Murat’ý ender de olsa görebilecekti yine, yetinmesini bilirdi küçük mutluluklarla.

Begüm iki kýz öðrenci ile ayný sýrayý paylaþýyordu. Uyumlu idiler ve öylesine de kibar ve sevgi dolu…

Yanlýþlýkla çarptýlar mý birbirlerine Ýngiliz asilzadeleri gibi defalarca özür dilerlerdi birbirlerinden. Argonun varlýðýndan bihaber iyi aile kýzlarýydýlar ne de olsa. Aslýnda fazlasýyla, olmasý gerekenden çoktu nezaketleri. Büyük ihtimalle Kraliçe Elizabeth onlarý görse ‘’lady’’ unvaný verirdi. Zamanla daha da kaynaþtý kýzlar birbirleriyle. Ortak bir dil konuþuyorlardý ve seviyorlardý birbirlerini.

Eski sýnýfýný özlemiyordu artýk Begüm, tabii ki Murat dýþýnda.

Günler, haftalar geçtikçe iç dünyalarýný açtýlar birbirlerine. Ve en sonunda aðzýndaki baklayý çýkardý Begüm. Açtý iç dünyasýný en samimi iki arkadaþýna. Mazide kalan, aslýnda hiç var olmamýþ iliþkisinden bahsetti onlara. Hiç var olmamýþ birlikteliklerini anlattý. Ve konu kapandý bir müddet sonra. Hayattaki tek sýrrýný paylaþmýþtý onlarla ve güvenmiþti de.

Yoðundu dersleri, hiç olmadýðý kadar yoðun hem de. Ne çok þey sýðdýrýyorlardý ufacýk dünyalarýna: Yeni bilgiler, ailevi sorunlar, hüzünler ve tabii ki baþlarýnda esen o dinmek bilmeyen kavak yelleri.

Sýnýf mevcudu itibariyle az kýz öðrenci vardý sýnýfta. Ne vardý ki bunda, sonuçta kenetlenmiþlerdi birbirlerine.

Bir müddet sessiz sedasýz geçti yoðunluk arasýnda. Sýnavlarýn biri bitmeden biri baþlýyordu.

Yine yoðun bir sýnav trafiðinin yaþandýðý günlerden biri idi. Sýnav sonrasý bahçede biraz yürüyüp, yorgunluðunu atmaya çalýþmýþtý Begüm. Güzel geçmiþti sýnav týpký diðer sýnavlar gibi. Sonuç itibariyle uyumlu ve çalýþkan bir öðrenci idi. Hep de öyle olmamýþ mýydý bugüne kadar ve bir o kadar da aklý baþýnda idi. Tek kusuru ise, evet o kusuru yüzünden ne çok üzülecekti. Neticede herkesi kendi gibi görüp, inanýr ve açardý içini.

Ders zili çalmadan sýnýfa geldi Begüm. Henüz kimseler yoktu sýnýfta. Sýrasýna yöneldi kýz ve tam oturacakken sýranýn altýnda beyaz bir zarf çekti dikkatini. Zarfýn üzerinde ismi yazýyordu. Bunu buraya kim koymuþ olabilirdi ki. Belli ki önemli idi yoksa zarfýn aðzý kapalý olmazdý.

Merakla aldý mektubu ve zarfý yýrtýp, açtý içini. Kýsa idi yazýlanlar ama bir o kadar da inanýlmazdý. Mektubu yazan Murat’tý. Kelimeler onun aðzýndan çýkmýþtý zira altýnda ismi yazýyordu Murat’ýn.

Okuduðuna göre Murat da Begüm’e âþýktý ve bunu uzun zaman saklamýþtý. Bir itiraftý yazýlanlar hem de Murat’ýn itirafý. Hiç belli etmemiþti ama Murat da Begüm’ü seviyordu.

Begüm inanýlmaz þaþkýndý okuduklarýndan sonra. Yerçekimi hükmünü yitirmiþti adeta ve havalarda uçuyordu. Sayýsýz bülbül dile gelmiþ, þakýyordu. Kuþlar her yerde idi, mutluluðu inanýlmazdý, yaþadýklarý gerçek deðildi adeta.

En yakýn kýz arkadaþlarý ile paylaþtý yaþadýklarýný Begüm. Bir bir anlattý olanlarý. En az onun kadar sevinip bir o kadar da þaþýrmýþtý kýzlar. Ortak bir sevinç yaþýyorlardý.

Begüm’ün tek aklýna takýlan; nasýl olup da fark edememiþti Murat’ýn ilgisini. Þimdi artýk daha da dikkatli idi. Ve Murat’ýn yanýna gelip, ona açýlmasýný beklemeye baþladý.

Murat’ta ise bir deðiþiklik yoktu diðer taraftan. Her zamanki karizmasý ile kýz arkadaþlarý ile vakit geçiriyordu tüm bu olanlara raðmen. Ama yine de beklemeye devam etti Begüm.

Eninde sonunda ortak bir noktada buluþacaklarýna inanýyordu.

Günler günleri, aylar aylarý kovaladý. Zaman öylesine hýzlý ve bir yandan da o kadar yavaþ ilerliyordu ki…

Ergenliðin o sýkýcý atmosferi yavaþ yavaþ terk ediyordu her birini. Büyüyorlardý, Begüm de büyüyordu, çocukluk günleri artýk geride kalmaya baþlamýþtý…

Devam edecek…