SON BÖLÜM:

Kaç zamandýr içinde biriken sýkýntýnýn sebebi aldýðý haberle pekiþmiþti iþte. Annesinin sesini duyduðunda ilk akla gelen babasý iken nasýl olmuþtu da bu haber ona ulaþmýþtý.

Çökkün bir halde attý kendini kanepeye. Ve koy verdi gözyaþlarýný. Ne mecali vardý ne de isteði Antalya’ya geri dönmek için. Dayanamazdý onun cenazesini görmeye. Böyle mi olacaktý onunla yeniden karþýlaþmalarý. O ve ailesi. Oysa haberi bile yoktu Yýlmaz’ýn çocuðu olduðundan. Ufacýk bir çocuk üstelik daha hayatýn baþýnda. Ne karýsýyla karþýlaþmýþtý Yýlmaz evlendikten sonra ne bir tebrik yollamýþtý. Olacak iþ miydi? Bu muydu adalet?

Yurtdýþýndan Türkiye’ye olan yolculuklarý vahim bir trafik kazasýyla nihayete ermiþti. Ve arabadan tek kiþi bile sað çýkmamýþtý. Yýlmaz, karýsý ve iki yaþýndaki küçük kýzlarý kýsaca bir aile yitip gitmiþti bir anlýk dalgýnlýk sonucu.

Onca hayal, onca uðraþ ve yaþadýðý yalnýzlýk. Üstüne üstük babasý o gittikten sonra saðlýðýný kaybetmiþ ve yataklara düþmüþtü. Ne vardý sanki ailesini býrakýp Ýstanbul’a gelmeye. Ýstese kalýrdý Antalya’da ve o da yerleþik düzene uyum saðlar, yaþayýp giderdi ailesiyle.

Afakî umutlarla yürütmeye çalýþtýðý düzen artýk düzen olmaktan bile çýkmýþtý.

Aslýnda tam anlamýyla bir enkaza dönmüþtü hele ki iþyerinde yaþadýðý sorunlar neticesi. Tek bir kiþi bile destek çýkmamýþtý ona. Sonuçta güçlünün yanýnda yer almýþtý þirket çalýþanlarý. Ve bir referans almasý bile söz konusu deðildi iþ yerinden. Ýnandýðý herkes sýrtýný dönmüþ ve onu aralýksýz sorgulamaktaydý. Kýsaca yine yalnýzdý týpký ilk günler olduðu gibi.

Tek kiþilik gösterisi sona ermiþti. Ve tek bir seyirci bile yoktu ona destek olacak. Oysa eskiden neþe saçardý etrafýna Nermin ne de olsa hýrslarý yoktu o zamanlar. Özellikle yalnýz yaþamaya baþladýðý ilk gün itibariyle çoðu arkadaþý hatýrýný bile sormaz olmuþtu oysa nasýl da içli dýþlýydýlar Nermin Antalya’da yaþarken.

Herkes uzaðýndaydý çok uzaðýnda hem de. Hele ki ailesinin olanlardan haberi olsa artýk iyice yüreðine inerdi babasýnýn.

Baþý çatlayacak gibi aðrýyordu yine. Son zamanlarda sýk sýk aðrýr olmuþtu baþý. Masanýn üzerinde bir gün evvelden kalan üç beþ þiþe bira vardý. Son zamanlarda oldukça sýk içer olmuþtu. En azýndan gün içinde gevþeyip, rahatlamasýný saðlýyordu. Ona tek gereken gevþemekti. Alkolün verdiði uyuþukluk alýyordu sýkýntýsýný ve stresini. Aslýnda o da biliyordu bunun bir çözüm olmadýðýný ama sonuçta geçici bir süreçti bu yaþadýklarý.

Bunlarý düþünürken þiþelerden birini dikmiþti bile.

Kredi kartýna oldukça yüklenmiþti son zamanlarda. Ne vardý sanki iþyerinden istifa edecek ama olmamýþtý iþte. Ýstese kalýr ve maaþý da katlanýrdý ama onun amacý sadece namusuyla çalýþmaktý, patronun tacizlerine katlanmak deðil.

Artýk çalýþýyordu Nermin bu yüzden de ailesi ona maddi yardýmý kesmiþti. Tabii ki onlarýn bilgileri bu doðrultudaydý. Zaten istese bile artýk tek kuruþ gönderemezlerdi. Babasýnýn hastalýðý tuz biber ekmiþti üstelik.

Bir yandan aðlýyor bir yandan iþin içinden nasýl çýkacaðýný düþünüyordu. Kaç aydýr kirasýný da ödeyemiyordu üstelik. Kaç kere ihtarname göndermiþti ev sahibi. Eninde sonunda oturduðu daireden atýlacak ve ortada kalacaktý.

Ailesi dýþýnda kimsesi yoktu yardým isteyebileceði. Ama gururuna da yediremiyordu geri dönmeyi.

Kapý zilinin çalýnmasýyla kendine geldi Nermin. Beklediði hiç kimse yoktu oysa. Olsa olsa kapýcý gelir ve aylardýr ödemediði aidatý almak için zorlardý Nermin’i.

-Açmam olur biter, diye geçirdi içinden.

Ama kapýdaki zili öylesine ýsrarla çalýyordu ki. Þimdi de yumruklanýyordu kapý.

Mecburen kalktý yerinden ve açtý kapýyý. Kapýný açýlmasýyla içeri hücum etti kapýdaki adam.

-Kaç ay oldu, Nermin Haným. Ya ödersin birikmiþ kira borcunu ya da def olup gidersin, anlýyor musun?

Bu sefer atlatamamýþtý ev sahibini iþte. Adamýn gözleri ateþ saçýyordu adeta.

Bir hýþýmla odadaki masayý yere devirdi. Ne var ne yok yerlere saçýlmýþtý. Adam istikrarsýz ve ýsrarlý bir þekilde sövüp saymaya baþladý.

Küfrün haddi hesabý yoktu. Annesine babasýna hatta Nermin’e bile küfrediyordu tutarsýz bir þekilde. Gözü dönmüþ bir þekilde vurmaya baþladý Nermin’e. Aldýðý darbelerin etkisiyle oldukça sersemlemiþti Nermin. Karþý koyacak ne gücü ne de hali vardý. Yaný baþýnda duran kýrýk bira þiþesini aldýðý gibi adamýn kafasýna fýrlattý. Yüzü gözü kanlar içersinde kalmýþ bir halde adam olduðu yere yýkýldý. Gýrtlaðýndan oluk gibi kan boþanýyordu. Yýðýldýðý yerde son bir refleks ile debelendi. Ve son nefesini verdi saniyeler içersinde.

Her þey bir anda vuku bulmuþtu. Nermin’in üstü baþý kan içinde kalmýþtý ve hýçkýrýyordu deli gibi.

-Hayýr hayýr hayýr…

Demesine kalmadan adam olduðu yerden kalkýp üzerine yürüdü Nermin’in.

Bu nasýl olabilirdi ki. Ölüler nasýl yürüyebilirdi. Bu seferki hamleleri daha da acýmasýzdý adamýn. Oysa daha demin son nefesini vermiþti.

Deli gibi haykýrýyordu Nermin ve gözyaþlarý bile kan içindeydi, üstü baþý periþan, derbeder bir halde kaçacak yer arýyordu.

Bu sefer de adam Nermin’in üzerindekileri parçalamaya baþladý. Daha da güçlenmiþti adam. Filmlerde olabilirdi böylesi.

-Ölüler yürüyemez ve hareket edemez. Hayýr hayýr hayýr…

Avaz avaz haykýrýyordu genç kýz. Ve kimse yardým etmiyordu ona. Bunca gürültü ve bunca haykýrýþ. Neden kimse yardým etmiyordu ona.

-Ölüler yürüyemez. Hayýr, yapma, nolur…

Kan ter içinde içersinde kalmýþtý. Çýrpýnýyordu, deli gibi dört dönüyordu.

Ve açtý gözlerini. Her yer karanlýktý. Üstünü baþýný yokladý. Her þey olduðu gibi ve olduðu yerindeydi. Üstü baþý tertemizdi, ne kan vardý ne de yýrtýk.

-Nerdeyim ben, aman Allah’ ým, ben öldürmüþ olamam, ben kimseyi öldüremem…

Demeye kalmadý ki sesini bastýran telefon sesi çekti dikkatini.

Nerdeydi ceset?

Telefona aldýrmadý bile. Koþa koþa ön odaya gitti. Açtý ýþýðý. Kimsecikler yoktu. Ne kan ne de ceset. Masaya baktý, o da olduðu yerde duruyordu ve üzerinde üç beþ bira þiþesi. Belli ki fazla içmiþti. Kapýya yöneldi. Kapý da olduðu yerde duruyordu ve kilitliydi de üstelik.

Telefon hala çalýyordu. Koþa koþa gitti ve açtý telefonu.

Telefondaki annesiydi. Kadýn merak içersinde kalmýþtý.

-Nermin, kýzým, nerdesin bunca saattir? Meraktan öldüm, inan ki.

Demesine kalmadý ki Nermin çöküp kaldý olduðu yere.

-Anneciðim, nasýlsýn? Babam nasýl ya Yýlmaz, o nasýl? Söyle nolursun.

-Herkes iyi, güzelim. Yýlmaz’ý neden sordun ki? Baban da iyi üstelik git gide de iyiye gidiyor. Söyle ne oldu ceylan gözlüm?

Bu sefer kahkahalarla gülmeye baþladý Nermin. Belli ki hepsi kötü bir kâbustu. Kâh gülüyor kâh aðlýyordu. Ýyice býraktý kendini ve hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý.

-Ýyiyim anne çok iyi hem de. Ben Antalya’ya yanýnýza dönüyorum. Odamý, evimi ve sizi çok özledim çok hem de…

       SON.