Gene at yarýþlarýna takýlýp son kuruþuma kadar yatýrdým, gene meyhanedeki televizyonda at yarýþlarýný seyrederek zýkkýmlandým ve meyhaneciye veresiye yazdýrdým, gene zil zurna sarhoþum…

“Yakamý bir türlü býrakmayan bu musibetten bir türlü kurtulamýyorum.”

“Bunun tek suçlusu sensin. Baþkalarýný suçlamaya hakkýn yok.” 

Kendi kendimle konuþuyorum.

Yürüyeceðim uzunca bir yol var. Ziya Paþa Caddesi boyunca yüz metre kadar yürüdükten sonra bir yaðmur çiselemeye baþlýyor.

“Bu yaðmur da nereden çýktý þimdi?"

Bir çizgiyi aþar gibi yaðmursuz alandan yaðmurlu alana giriyorum. Ýki adým gerimde yaðmur yok. Yemin ederim ki, iki adým mesafe içinde, görünmeyen bir çizginin berisinde yaðmur varken, ötesinde yaðmur yok. Adýmýmý atýyorum yaðmur altýna giriyorum, geri dönüp iki adým atýyorum, yaðmursuz alana giriyorum. Bir gram yaðmur yok! Yok! Enteresan bir doða olayý yaþýyorum. Yakýnýmdan geçen bir otomobilden sýrýtarak bana bakýyorlar. 
      

"Adam kafayý bulmuþ iyice, mehter takýmý sanýyor kendini, demiþler midir; demiþlerdir. Burada daha fazla oyalanamam, yoluma devam etmem lazým…”

Mübarek benim yola koyulmamý bekliyormuþ. Yol boyunca sýðýnabileceðim bir mekân yok, aslýnda sýðýnmamý gerektirecek þiddette bir yaðmur da yok. Bana yakýþan bir taksiye atlayýp gitmektir ama þu an müstahak olduðumu yapmak zorundayým. Ana avrat söverek yürümeyi sürdürüyorum. Bu durumlara düþtüðüm için kendi kendime sövdüysem mesele yok ama yaðmura sövdüysem Allah affetsin!  Yarým saat kadar yürüyeceðim. Ulaþacaðým yer, eli topuzlu zebaninin beni beklediði cehennem. Evden öðlen vakti çýkýp gece yarýlarýna kadar sürtmemin hesabý öyle bir sorulacak ki, yýrt yýrtabilirsen! Ahiret sorgulamasýndan kurtuluþ yok. Kafama indirilecek topuzdan da… Yaðmur hýzýný arttýrmaya baþlýyor. Yanýma sokulan polis minibüsünün camýndan kafasýný uzatan bir polis memuru laf atýyor:

“Ne yapýyorsun bu yaðmurun altýnda, hemþerim?”

“Meyhaneden çýktým, evime gidiyorum…”

“Nerede oturuyorsun?”

“Þurada, Sivrihisar caddesinde.”
“Kimliðini ver, bakayým!”

“Yok!”

“Ne iþ yapýyorsun sen?”

“Emekli memurum.”

“Ha’di bakalým, fazla dolaþma buralarda; doðru evine git!”

Ben sanki baþka bir yere gidiyorum! Biliyorum, kendi akýbetlerine duyduklarý merhametle baðýþladýlar hürriyetimi. Ben bir polis olsaydým ve gecenin bu saatinde yaðmur altýnda sýrýlsýklam olmuþ bir yaya ile karþýlaþsaydým, yemin ediyorum ki, devriye aracýmla onu evine kadar götürüverirdim. Gene de kimliðim olmadýðý için karakola götürüp sabaha kadar bir nezarethanede tutmadýklarýna þükrediyorum. 

Sýrf ayakaltýndan uzaklaþmýþ olmak için Tabakhane’nin ara sokaklarýna sapýyorum. Bekçi düdüklerini duymaya baþlayýnca da, bir bekçiyle karþýlaþtýðým takdirde, onun elinden, polislerin elinden kurtulduðum gibi kolayca kurtulamayacaðým geliyor aklýma! Tekrar, en yakýn ana caddeye doðru yöneliyorum.

       Sokak lambalarýnýn altýnda hýzla yürüyorken binalarýn arasýndaki karanlýk bir arsadan deli gibi birisi fýrlýyor. Korkuyorum… Havladýðýný iþitince, onun dev gibi bir sokak köpeði olduðunu fark ediyorum. Havlýyor ama beni ýsýrmaya niyeti yok. Kuru gürültüye pek pabuç býrakmam. Köpek dediðin diþini göstermeden ýsýrmalý! Dalga geçmek için, týpký onun gibi havlamaya baþlýyorum. Bu tavrým karþýsýnda susuyor. Üzüntülü, suratýma bakakalýyor. Onun bu haline ben de üzülüyorum.

“Özür dilerim, Karabaþ! Seni rencide etmek istememiþtim!” diyerek gönlünü almayý deniyorum.

Pek de gönlü olmuþ gibi görünmüyor. “Biz sana derdimizi açýyoruz, sen bizimle dalga geçiyorsun, be abi!” diyerek sitem ediyor.

“Ansýzýn önüme çýktýðýn için çok korktum. Ne dediðini anlamamýþtým, Karabaþ’çýðým. Anlat! Kulaklarýmý açtým, seni dinliyorum,” diyorum.

“Karýmý öldürdüm, abi!” diyerek bacaklarýma dolanmaya baþlýyor. “Anlýyor musun? Ben, katil oldum!” Aðlamaya baþlýyor…

Nasýl bir þaþkýnlýk içinde olduðumu anlatamam. “Aðlama be kardeþim! Sus da, anlat!” diyebiliyorum.

“Abi, kendisine otuz defa yalvardým, “ diyerek anlatmaya baþlýyor. “Karýcýðým, namusunla otur yuvamýzda, dedim. Namusumla, þerefimle daha fazla oynama, dedim. Bir türlü dinletemedim, yahu!”

“E-e? Zina yaparken mi yakaladýn, yani?”
“Hem de zinadan da beter, be abi! On, on beþ tane serseriyi takmýþ peþine, sokak sokak dolanýyordu. Üstüne üstlük hangisine enselenirse, o serserinin altýna giriyordu. Ah ulan, ah! Bana yapýlýr mýydý bu, yahu?”

“Yapýlmaz, tabii ki!”

“Ben de hesabýný kestim, abi! Namusumu temizledim.”

“Vallahi iyi etmiþsin Karabaþ’çýðým. Ben de olsaydým, aynýný yapardým.”

“Hay aðzýn bal yesin, be abi! Vicdan azabýmý hafifletiverdin, vallahi!”

“Vicdan azabý çekmeye deðmez bi sürtük için…”

“Deðmez, deðil mi?”

“Namuslu bi köpek bulursun kendine…”

“Bulurum, deðil mi?”

“Hayatýna yeni baþtan baþlarsýn…”

“Baþlarým, deðil mi?”

“Baþlarsýn, baþlarsýn!”

“Baþlarým, abi…”

“Aferin! Böyle ol iþte! Göreyim seni…”

“Beni arayacak olursan, buralardayým abi. Arada sýrada uðra…”

“Uðrarým, Karabaþ… Haydi, hoþça kal!”

“Güle güle abi!”

Bekçi düdükleri ya yan sokaktan, ya da onun yanýnda ki sokaktan geliyor. Caddeye bir an önce ulaþmak için adýmlarýmý sýklaþtýrýyorum. Yolu yarýladým. Porsuk’un kýyýsýndaki parkýn içinden beni evime ulaþtýracak Vatan caddesine ulaþacaðým, az kaldý. Yaðmurun oluþturduðu gölcüklere bata çýka koþtururken sýrýlsýklam olmama raðmen ayakkabýlarýmýn bir gram bile su geçirmeden ayaklarýmý sýmsýcak tuttuklarýný hissederek, her þeyin kalitelisini almak akýllýca, diye düþünüyorum. Birdenbire koyu çam aðaçlarýnýn arasýndan fýrlayan beyaz bir köpek kucaðýma sýçrýyor. 

“Lanet olsun!”

Korkudan bacaklarýmýn baðý çözülüyor. Köpekle birlikte yere yýkýlýyorum. Köpek baþlýyor suratýmý yalamaya, yalakalýk yapmaya… Onun bu tavýrlarý üzerine korkum yatýþýyor.

“Kurtar beni, abi! Yalvarýrým, kurtar beni!”

Yerden doðrulurken, “kimden, neden kurtaracaðým seni?” diye soruyorum.

“Sapýktan,” diyor.

Þaþkýn þaþkýn, “ne sapýðý, nerede?” diye soruyorum.

“Onbeþ yaþýnda bir oðlan çocuðu çam aðaçlarýnýn arasýnda bana, yarým saattir tecavüz etmeye çalýþýyor,” diyor. Çam aðaçlarýna doðru havlayarak, “iþte orada saklanýyor,” diye haykýrýyor. 

Ýþittiklerime inanamýyorum. Ben de çam aðaçlarýna yönelerek, “kim var orada? Çýk ortaya!” diye baðýrýyorum.

Aðaçlarýn arasýndan ansýzýn fýrlayan bir erkek çocuðu hýzla kaçmaya baþlýyor.  Tutabilene aþkolsun! Duyduklarým, gördüklerim gerçek olamaz. “Aman Allah’ým! Ne kadar utanç verici bir þey!” diye mýrýldanýyorum. Köpekten insanlýk adýna tekrar tekrar özür diliyorum. Ona, hiçbir insanýn böyle bir þeye tevessül etmeyeceðini, böyle bir sapýðýn insan olamayacaðýný anlatmaya çalýþýyorum.

Zavallý hayvan öylesine hoþ görülü ki, “siz, kendinizi üzmeyiniz, lütfen! Ben, insanlarýn yanýnda büyüdüm, onlardan çok iyilikler gördüm…” diyerek beni teselli etmeye kalkýþýyor. “Belki, böylesine süslü bir diþi köpek oluþum baþtan çýkarmýþtýr çocuðu. Ya da, içinde yaþadýðý yakýn çevresi, çocuða yeterli cinsel eðitim verememiþtir. Onun için bu hatayý yapmýþtýr. Olan oldu artýk; inþallah, bir daha olmaz!” 

“Ýnþallah!” diyorum. “O kadar iyisiniz ki, sizinle tanýþýp dost olmak isterim. Lütfen adýnýzý baðýþlar mýsýnýz?”

“Memnuniyetle! Sahiplerim beni evlerinde barýndýrýrlarken, Süslü diye hitap ederlerdi.”

“Benim ki de Ömer. Memnun oldum, Süslü’cüðüm. Lütfen, gene sahiplerinin yanýna dön! Görüyorsun, sokaklar tehlikeli…”

“Sahiplerim, maalesef, büyüdükten sonra yanlarýnda istemediler beni. Yeni bir yavru köpek alýp, onu büyütüyorlar þimdi…”

“Senin gibi cici bir köpeðe nasýl kýyarlar!” 

Evime davet edip misafir etsem, ne yazýk ki evin reisi onunla beraber beni de almaz içeri.

“Neyse, ben gidiyorum… Hoþça kal!”

“Güle güle Ömer abi!”

Güle güle imiþ… Sanki güle oynaya yaþanacak bir hayatým varmýþ gibi… 
En kýsa zamanda geleceðim Süslü’yü görmeye ve Karabaþ ile aralarýnda çöpçatanlýk yapacaðým… Caddeye ulaþtýðým andan itibaren beþ dakikalýk yolum kalacak. Yok, hayýr, bu tempoyla yedi sekiz dakika çeker. Sekiz dakika sonra varacaðým yer bir cehennem de olsa, benim evim.

“Güle güle, imiþ… Güle, deðil. Güle güle güle de deðil. Ýlla da iki tane güle yan yana. Ýki tane, güle ve güle!”

Bekçi düdükleri de kýçýmýn dibinde ötmeye baþlýyor. Kimliði olmayan bir sarhoþa bir gece bekçisi neler yapar, neler! Yirmi, yirmi beþ adým sonra tamam, caddedeyim… Bekçilerin görev alanýndan çýkmýþ olacaðým. 

“Bu akþam /Caným /Tutuklanmak /Nezarette coplanmak /Vermediðim fadenin altýný imzalamak /Çekmiyor…”

Bu akþam olmaz! Bu akþam evimde olmalýyým; yoksa karým gebertir beni. Hoþ! Zaten gebertecek ya!

“Bir gün gerçekten tutuklanýrsam/ Coplanmak/ Vermediðim ifadeyi imzalamak/ Mühim deðil!/ Bir an yüzlerine tükürsem yeter!/
Aþaðýlanmak,/ Sinmek yok!/ Boyun eðmek yok…”

Bu þiirimsi sözcükler bir yerlerden kalmýþ aklýmda. Ben mi yazmýþtým acaba? Vatan Caddesine ulaþtýðýmda yaðmur baþladýðý gibi ansýzýn diniveriyor. Bir oh çekiyorum. Yaðmur dindiði için mi? Bekçilerden kurtulduðum için mi? Bilmiyorum. Bir þarký mýrýldanmaya 
baþlýyorum. Söylediðim hep ayný nakarat. “Bu akþam ölürüm

Beni kimse tutamaz Sen beni tutamazsýn Yýldýzlar tutamaz

Bir uçurum gibi Düþerim gözlerimden Gözlerin beni tutamaz…”

Þarký sözlerinin tamamýný bilmiyorum. Zaten, bilmeme de gerek yok. Bu nakarat Vatan caddesinden Sivrihisar caddesine, oradan da evime ulaþýncaya kadar bana yetiyor. Apartmana girip de evin kapýsýný çalarken de ayný nakarat sürüyor. 

Karým, “Oo-o! Beyimiz gene zýkkýmlanmýþ!" diyerek açýyor kapýyý, elinde topuz yok. Ýçeri girer girmez üstümdekileri çýkartmaya baþlýyor. “Aðustosun ortasýnda ancak senin gibi uðursuzlar yaðmurda ýslanýr zaten! Zatürree olursun da, geberirsin inþallah!” Ýþte, baþladý. 

Hem zatürre olmamam için üstümdeki ýslak giysileri çýkartýyor, hem de zatürre olup gebermem için beddua ediyor. Hoþ kadýn!

Benim aðzýmda hala ayný nakarat var. “Bu akþam ölürüm…”

Biraz da numara yapýyorum galiba; böylelikle onun dýrdýrýndan etkilenmemeyi umuyorum. Pijamalarýmý giyer giymez koltuða uzanýyorum. Uykuyu oynamaya baþlýyorum. Dýrdýr sürüyor. “Kýçýmýz borçtan kurtulmuyor. Üniversite okuyan çocuklarýn var ama harçlýk yollamýyorsun. Mutfaða günlerdir sebze, meyve, kýyma girmiyor. Zýkkýmlanmaya para buluyorsun ama… Yeter artýk! Seni terk edeceðim. Boþanacaðým, kurtulacaðým senden!” 

Bakýyorum, susacaðý yok; horlamaya baþlýyorum. Yutuyor.

“Sýzdý kaldý, pezevenk!”

Az sonra gerçekten sýzýp kalýyorum.

*