Emekli olup da Sarýmsaklý’ya taþýndýðýmýz ilk günlerde, henüz memuriyetin alýþkanlýklarýný terk edememiþtim. Yani, hala saçý sakalý düzenli týraþ ediyordum ve hala kravatla, takým elbiseyle sokaða çýkýyordum.

Taþýndýðým evin bulunduðu sokaktaki birkaç evde Osmanlý yadigarý Rum komþularla yan yana oturuyorduk. Rum kadýnlarýnýn, kýzlarýnýn güzelliklerine gönül kaptýrarak sokakta, hem de benim evin bahçe duvarý önünde, çoðu da duvar üstünde oturarak, bir araya gelen, mahalleden olan, olmayan bir sürü genç, çýkardýklarý gürültü patýrtýyla iyice tedirgin olmamýza sebep oluyordu. Delikanlýlarýn iyice azýttýðý bir gece, evin balkonunda  ufaktan ufaða keyifle demlenmekteyken sinirlerim bozulmaya baþladý. Delikanlýlara, aldýðým alkolün de cesaretiyle, duvarýmýn önünden ayrýlarak, baþka bir yerde gürültü yapmalarýný ikaz ettim.

Vay sen misin ikaz eden! Birbirlerini gaza getirerek, baþladýlar külhanbeyliðe…

Tahriklerin etkisiyle baþladým ben de onlarý tehdit etmeye: “Ulan, gelirsem oraya hepinizi tokatlarým! Ona göre haaa…!”

“Gelsene! Gelsene!”

“Hadi gelsene!”

Son ikazlarýmý yapmaya çalýþtým: “Oðlum bak git!”

Bu defa da baþladýlar dalga geçmeye: “Amca… Papucu yarým… Çýk sokaða, oynayalým!...”

Elli beþ yaþýndaki bir adama karþý yedi tane yirmili yaþlarda kopuk! Ýþin aleyhime olan aritmetiðini lehime çevirip, “bir büyüktür yedi”nin doðruluðunu gösterecektim onlara! Bu, emeklilik yaþamýnýn yarýsýndan çoðunu polisiye filmleri seyrederek geçiren macera düþkünü benim gibi biri için çocuk oyuncaðýydý.  Balkondan içeri geçip, bilgisayarýnýn önünde facebook arkadaþlarýyla sanal muhabbete dalmýþ eþimin yanýna gittim.

“Karýcýðým! Ekrandaki paylaþýmlarýn altýna yorum yapmaya biraz ara ver de, þu serserileri duvarýmýzýn önünden ebediyen yollamama yardým et!”

Onlarý kovalayabileceðime ihtimal vermeyen eþim, benimle dalga geçerek, “nasýl yollayacaksýn? Rüþvet vererek mi?” diye sordu.

“Dinle bak…” diyerek ona planýmý anlattým.

Vitrinin alt çekmecelerinden birinde duran kuru sýký tabancamý alýp belime soktum. Gittim, yatak odamýzdaki duvarda asýlý duran pompalý av tüfeðimi getirip karýma teslim ettim. “Gazamýz mübarek olsun, karýcýðým!” diyerek onunla vedalaþtým. Çýkýþ kapýsýnýn arkasýndaki “Sami Okþar”’ý da alarak çýktým sokaða.

Elimde bir þimþir sopasýyla üstlerine geldiðimi gören delikanlýlar baþladýlar dalga geçmeðe.

“Vay!... Amcamýz kapmýþ sopasýný, bizi sopalamaya geliyor!”

“Yok len! Açýn avuçlarýnýzý bakim diycek, sýra sopasýna çekecek hepimizi! Az önce dedi ya, gelirsem sýra sopasýna çekerim sizi, diye…”

“Sýra sopasýna demediydi lan! Hepinizi tokatlarým, dediydi!”

Delikanlýlarýn önüne kadar gittim. Yan gözle evimin balkonunu kontrol ettiðimde eþimin de balkona çýktýðýný görerek hemen horozlanmaya baþladým. “Ulan ben daðýlýn demedim mi size!”

Delikanlýlar ise dalga geçmeyi sürdürerek söylenmeye baþladýlar.

“O-o!…”

“Çok korktuk!

“Ben korkudan donlarýma kaçýrdým valla!”

“Ha ha ha!...”

Mümkünü yok kapýþamazdým onlarla, birer el enseyle yerlerde süründürürlerdi beni. Eþim de bir türlü devreye girmiyordu ki! Çaresiz belimdeki tabancayý çekecektim ve onunla korkutmaya çalýþacaktým. Kývranmaya baþladým:

“Oðlum git bak!” diyerek elimi belime attým…

Ýþte bu anda devreye, benim cesur yürek eþim girdi ve elindeki pompalý tüfekle havaya bir el ateþ ettikten sonra gez, göz, arpacýk, doðrulttu tüfeði onlara. “Baþkomiseriniz ne diyorsa dinleyin onu! Yoksa hepinizin kýçýnda birer delik açarým!”

   Baþkomiser mi? Þu kadýn zekasý yok mu, her an her yerde mutlaka devreye giriyor ve iþleri hallediveriyordu. ‘Emekli tarih öðretmeni diyecek deðildi ya, aferin karýcýðým!’ diye düþünerek onunla gurur duydum. Nitekim delikanlýlar çark etmeye baþlamýþtý bile

“Herif polismiþ lan!”

“Hem de Baþkomisermiþ valla!”

“Bu herif bi çektirirse hepimizi, sabaha kadar anamýzý aðlatýr!”

“Üstelik tüfeði de doðrultmuþ bize yenge!”

Evet! Bir büyüktür yedi!

Hemen aþaðý almaya baþladýlar.

“Baþkomiserim, yanlýþ anladýnýz bizi!”

“Biz de bu mahallenin çocuðuyuz hani…”

“Kötü bir niyetimiz yoktu valla!”

“Tamam, bidaa sizin evin duvarýnda toplaþmýycaz!”

Bu riyakarlýklarýna öyle bir sinirlendim ki, kendim, kendimden korktum. “Kes, kes, kes! Bir daha hiçbirinizi bu sokaktan geçerken bile görürsem götürürüm karakola, dört gün dört gece coplaya coplaya nezaret hanede tutarým. Ha!...” Baþladým sýrayla birer þamar vurmaya. “Tamam mý ulan?”

Her þamarý yiyen, “tamam!” diyerek boyun büküyordu.

Þamarlar bitince, “hadi þimdi, defolun hepiniz!” diye gürledim.

Arkalarýna bakmadan kaçmaya baþladýlar.

Bitiþik evdeki Rum komþu ile yanýndakiler, olanlarý balkondan izleyerek yorum yapýyorlardý.

“Herif, hepinizi tokatlarým demiþtir, sözünü tutmuþtur billahi!”

Ev sahibi, kundura tamircisi Gavatko’nun hanýmý, Rum þivesiyle, “Baþkomiserime herif demeyinis, duyar, gücenir belki…” diyerek evden çýkýp yanýma geldi. “Ellerinis dert görmesin baskomiseru, bisleribilsenis nasýl bir dertten kurtardýnýs, sise borcumusu nasil öderis bilemorum…”

Þöyle bir baktým kadýna, pek bir deforme olmamýþ. Baþkalarýnýn duyamayacaðý bir sesle ona, “bana bir borcunuz yoktur madam, ama siz buraya geldiðinizden beri yüreðim niye hýzlý hýzlý atmaktadýr, anlayamamaktayým…” dedim.

O ise anlayacak kadar zekiydi elbette. “Benim yüreðim de sisinki gibidir baskomserim!” diyerek cilvelendi.

“Bu iki yüreðin derdine derman olmak üzere, en kýsa zamanda bir görüþelim mi madam?”

“Kunduracý Gavatko kunduraevine, bu kulunus sisin emrine…”

“O halde emrimi bekle madam,” diyerek ayrýldým oradan, eve girdim. Sami Okþar’ý yerine yerleþtirdim.

Tabii ki, elindeki tüfekle eþimin sorgulamasý baþladý hemen. “Ne konuþtunuz o karýyla öyle, fýs fýsfýs?”

“Fýs mýs bir þey konuþmadýk karýcýðým. Kadýncaðýz da o serserilerden çok mustaripmiþ. Size borcumuzu nasýl öderiz bilemiyoruz, çok teþekkür ederiz, filan dedi.”

“Borcunu ödemek için, gençlere verdiðini sana da vermesini söylemiþindir sen!”

“Tövbe, de be karýcýðým! Benim o taraklarda bezim var mý hiç? Kocacýðýný tanýyamadýn mý hala?” diyerek sýrnaþa sýrnaþa elinden tüfeði aldým, götürüp yatak odasýndaki duvara astým.

*