Online Üye
Online Ziyaretçi
Geceler sessiz sessiz yağıyor gözlerimden
Yine sensiz kaldım yollarında yar!
Yine soğuk rüzgarlarında savruluyorum,
Tutuver ellerimden…
Yalvarırım,
Bir daha göreyim gözlerini…
Geçmiş bakışmalarımızdaki gibi,
Isıt gözyaşlarımı yanaklarım üşümeden.
Duymasın kimse hıçkırıklarımı;
Görmesin kimse çaresizliğimi, utanırım…
Bilirsin ki,
O sıcacık bakışların benin herşeyim.
Ve tabii ki, sen…
Her zaman, her yerde sen….
Her şiirde, her şarkıda, her cümlede sen…
Seni seviyorum!
Bak yine ’sen’!...
Kimbilir kaç karanlığı ,
Kaç uykusuzluğu
sığdıracağım ömrüme?
Çok geçmeden gün ağaracak elbet,
Her ağaran gün daha da unutturacak beni sana,
Gözlerin gözlerimi tanımayacak,
Her düşte olduğu gibi
Senin de beni çok sevdiğini,
Ne günler, ne geceler bir daha anımsamayacak…
Benim dünyam karanlık kalacak.
Gözyaşlarım yağmur gibi,
bakışlarım yıldırımlar saçacak düşlerime…
Sevinç çığlıkları doluşurken sokağa, kavuşanlar için
Ne yaparım ben, güneşim doğmadan, sensiz?
Bilemiyorum.
Seni çok özlediğimi duyup bir dönsen…
Unutmayı istemedim mi sanki?
Nasıl unutacağım o gözlerini, içimdeki mavi hüzünlerle ey sevgili?
Olmadı.
Beceremedim…
Alıp başımı gittiğim tüm yollarda sen vardın, sen!
Gözlerimde sen,
Düşlerimde sen,
Baktığım her yerde, aldığım her nefeste, sen, sen, sen…
Ne var ki, yoksun,
Dönmeyeceksin…
Nasıl varabildin varılmaz diyarlara?
Dilim varmıyor ya, söylemeye,
Yanında benim kadar mutlu edebileceğin biri mi var?
Bak, böyle düşününce değişmeye başladı gözlerinin anlamı…
İşte bundan korkuyordum…