dalgaları kıyılara vurmuşum, yorulmamışım hiç

sebepsiz sıkıntılar edinmişim,

yalnızlığı da öyle,

Yalnızlığı kendime eş dost yapmışım.

Sebepsiz kahkahalar atmışım bazen, eş dost arasında,

Bazen sebepsiz hıçkırıklarla ağlamışım

karartmışım ruhumu

 küsmüşüm umutlara barışsız, küsmüşüm kendime

unutmuşum baharı beynimin tüm  hücrelerinde…

yalapşap bir güfteydi dilindeki sözcükler

bestelenmemiş arabesk
bir morfin enjekte ediliyordu ayak tabanlarına
attığı her adımda sokaklar uyuşuyordu.
Duygular olmalı sebepsizce yaşanılmaya, paylaşılmaya

bunun için yakaladım deniz kızını ellerimle…

fırından yeni çıkmış her kurabiyede

anne kokusunu anımsadım duygulanmak uğruna,

vazgeçilmez hasretimdi,

vazgeçilmez dileğimdi, sılamdı annem…

İlk aşkı öğrendiğim kız on altı yaşındaydı,

isimlerimizin baş harfleri bir kalbin iki yanında

kazıdığımız gibi duruyordu ceviz ağacında…

Bir demet yasemendi sunağım

ayılar ve yılanların uyku mevsiminde,

gömleğimin düğmelerini açmışım,

üşenmemişim hiç

karlar biriktirmişim etimde

kara kışlara yakalanmış yüreğim

üşütmüşüm yüreğimi

yürek soğukluğu böyle olur, öğrenin…