Onurluyum,

aranmadýðým izlerde sabredemem.

Gitmek zamanýdýr bir deli duygunun hýrçýnlýðýnda.

Piþmanlýklarýn kar etmediði hazin sona mecburum, biliyorum.

Biliyorum ki, kahýrlar içimde hep olacak...

Kimse senin gibi gülemeyecek,

senin gibi  dokunamayacak,

kimseyi senin kadar sevemeyeceðimi anlayacaðým,

bocalayacaðým,

nefes alamaz hale geleceðim,

birkaç saatlik bir uykuya bile hasret kalacaðým,

ki kapasam da gözlerimi terk etmeyecek hayalin,

gecelerin kollarýnda teselli arayýp da bulamayacaðým,

ya kahredip

baþýmý önüme eðip

alýp baþýmý gideceðim,

ya da senden gelecek tek bir haberi umutsuzca bekleyeceðim…

Sabredemeyeceðim tükenmek bilmez zamana,

tükenip yok olmayý sindirmiþken yüreðim.

Umutlarýmý yok etmeyi sindiremeyeceðim içime belki dönersin diye...

Yaþamayý sürdüreceðim bir þekilde,

yarým yamalak umutlarla.

Hep eksik kalacak bir þeyler.

Heyecanlarým eskisi kadar olmayacak,

denediðim hiçbir iliþki sana duyduðum aþkýn yerini tutamayacak.

Sendeki sýcaklýðý kimsede bulamadýðýmý fark edeceðim...

Bir baþkasýyla yaþadýðýn mutluluðu anlatamayacaksýn bana,

senden asla vazgeçemeyeceðim.

Asla kabullenemeyeceðim bittiðini.

Dönmeni ve beni sevdiðini söylemeni umut edeceðim belki diye diye,

dönmeyeceðini bile bile