Bir ibretlik hikaye anlatýlýr. Belki duymuþsunuzdur. Hani, kör bir gence sevdiði kýz sormuþ, ‘beni görseydin yine de benimle evlenir miydin?’ diye. Genç de, “tabii ki,” demiþ. Sonra hayýrseverin biri gence gözlerini vermiþ, ameliyat olmuþ. Genç ameliyattan çýkarken sevdiði kýzý göreceði için çok heyecanlýymýþ. Gözlerinden bandajlar alýnmýþ, odadakileri yavaþ yavaþ seçmeye baþlamýþ. Nihayet sevdiði kýzý da görmüþ, ama büyük bir þok geçirmiþ, zira kýzýn gözleri yokmuþ. Kýz, ‘tamam, artýk evlenebiliriz sevgilim,’ dediðinde oðlan, “ben seninle evlenemem, senin gözlerin yok!’ demiþ. Kýz, gencin yanýndan boynunu büküp ayrýlýrken, gözleri olmadýðý için gözyaþlarýný içine akýtarak, ‘lütfen gözlerime iyi bak, olur mu?’ demiþ ve çýkýp gitmiþ.

Ben bu kýssanýn bir benzerine Elazýð’da öðretmenlik yaptýðým yýllarda þahit oldum.

Çiçeði burnunda öðretmen Aysun çalýþtýðým okula ilk kez tayin edilmiþti. Görünen her yanýnda yanýk izleri vardý. Yüzündeki yanýk izlerini koyu bir fondoternle makyaj yapýp gizlemeye çalýþýyordu. Kaþlarý olmadýðý için bir göz kalemiyle kendine kaþ çiziyordu. Fakat kirpiksiz göz kapaklarý ile dudaklarýnýn yanýk nedeniyle oluþan çarpýk þeklini ne yapsa saklayamýyordu. Ve saçlarý olmadýðý için sürekli peruk takýyordu.

Ýlk zamanlarda bu çirkin görüntüsünden dolayý onu dýþlamak isteyen öðretmenler olmuþtu. Müdür dahil hepsi  benden daha gençti. Birkaç defa müdahale ederek bu tavýrlarýný deðiþtirmeye çalýþtým. Sonunda Aysun kendisi, herkesin öðretmenler odasýnda bulunduðu bir gün, fiziki durumunun nedenini anlattý. O oldu. Bir daha hiç kimse ona karþý olumsuz bir tavýr göstermedi.

Þýrnak’ýn Uludere ilçesine baðlý mezralardan birinde teröristlerin kundaklayýp yaktýklarý evlerinde koruculuk yapan babasý vurulmuþ, anasý ve üç erkek kardeþi yanarak ve boðularak ölmüþtü. O da yanmýþtý. Yanmýþtý ama, babasýnýn yangýna yetiþen korucu arkadaþlarý son anda çekip almýþlardý onu yangýnýn içinden. Sonra hastaneye yetiþtirilerek yatýrýlmýþtý. Ha öldü, ha ölecek denilirken bir ambulansla yollanýldýðý Van’daki üniversite hastanesinde tedavisi yapýlmýþtý. Çektiði çileyi az görmüþtü yaradan, az daha çeksin, piþsin deyip koyuvermiþti yaþamýn içine.

Çile kolay çekilse, çekiverirdi; ne olacak!

Devlet babasý onu Muþ Bulanýk’daki yetiþtirme yurduna yerleþtirmiþti. Oradaki ‘Müdür Baba’ önayak olmuþ, ortaokul, lise ve onu hayata döndüren hastahanenin baðlý olduðu üniversitede ilk öðretim öðretmenliði okumuþtu. Sonra da tayini bu okula çýkmýþtý.

Geldiði yýl ikimiz de birinci sýnýflarý okuttuðumuz için birbirimize yakýnlaþmamýz daha kolay oldu.

Tecrübesiz bir öðretmen olduðu için yaptýðý iþin disiplinli, sessiz bir sýnýf ortamý yaratarak yoðun okuma yazma çalýþmalarý yapmak olduðunu sanýyordu. Bunun, “çocuklarýn okula karþý olumsuz tutum geliþtirmesine, agresifliðe, öz güven kýrýlmasýna ve hatta þiddet eðimli bireylere dönüþmelerine neden olabileceðini,” söylediðimde, daha baþka ne yapabileceðine dair benim tecrübelerimden faydalanmak istedi. Elimden geldiðince yardýmcý olmaya baþladým. Öðrencilerimle kurduðum ikletiþimi gözlemlemesi için birkaç kere sýnýfýmda misafir ettim onu. Çocuklarýn sýralar arasýnda serbestçe dolaþtýklarýný, benim sýralarý dolaþýp oturarak çocuklarla sohbet ede ede öðrenmelerini saðladýðýmý, her çocuða eþlit muamele ettiðimi, hiçbir olumsuzlukta paniklemediðimi, zaman zaman gelip bana sarýlýp öptüklerini görerek þaþýrdý. Daha sonra, teneffüslerde öðretmen odasýna gelmek yerine bahçede çocuklarýyla içli dýþlý oyunlar oynadýðýný gördükçe mutlu oluyordum. Ona verdiðim herþeyi aldý. Zaman içinde çok iyi bir öðretmen oldu.

Sýk sýk birbirimize gidip geliyorduk. Bu olmazsa da bilgisayar baþýnda face book sayfalarýmýzdan yazýþýyorduk.

Face book! Rýdvan’ý tanýdýðý yer…Fýrat Üniversitesinde Radyo, Televizyon ve Sinema Y.O. 3. Sýnýfta okuduðunu yazmýþtý sayfa bilgilerinde. Aysun için önceleri yazdýðý þiirleri paylaþan meçhul biriydi Rýdvan; hemen her þiirini beðeniyor, yorumlar yazýyordu. Adamýn bir çok þiirini ezberlemiþti. 

Sonra bir gün, Rýdvan’ýn þiir kitabý çýktý, Elazýð’ýn büyük bir kitabevinde imza günü düzenlendi. Aysun, yalvar yakar birlikte gidip imzalý kitabýný almamýzý isteyince kýramadým, gittik.

Ýmzasýný alýrken, “face book sayfanýzda arkadaþ listenizde kayýtlýyým. Paylaþtýðýnýz her þiirinizi bilgisayarýma indirdim ve çoðunu ezberledim. Sýk sýk yorum da yazdým, fakat hiç yanýtlamadýnýz,” dediðinde Rýdvan gülümseyerek:

“Yorumlarýnýzý görmedim hanýmefendi!” diye karþýlýk verdi. “Çünkü ben âmâyým!”

Aysun’un o an geçirdiði þoku unutamam. “Özür dilerim, bilmiyordum,” diyebildi.

Sempatik bir gençti Rýdvan, gülümseyerek, “özür dilemenize gerek yok,” dedi. “Bazen ev arkadaþlarýma yazýlan yorumlarý okutup cevap yazýyorum. Sizin yorumlarýnýzý es geçtiðim için asýl ben özür dilemeliyim.”

“Estaðfurullah!”

“Ezberlediðiniz þiirlerimden hatýrladýðýnýz var mý?”

“Evet… Hepsi.”

Bu defa þaþýrmak sýrasý Rýdvan’daydý. “Hepsi mi? Ýnanamýyorum. Haydi, bir yerde oturalým da, sizi imtihan edeyim,” diyerek ayaklandý.

“Ama imza gününüz?”

“Boþverin imza gününü! Zaten sabahtan beri beþinci imzamý sizin aldýðýnýz kitaba atmýþtým. Ýlgi yok…”

“Ama arkadaþým var yanýmda, onun…”

Engelledim konuþmasýný, “seni ben de dinlemek istiyorum, bakalým gerçekten ezberlemiþmisin,” dedim. Zavallý Aysun, çirkinliði yüzünden özel bir iliþkiden kaçýnmaya çalýþýyordu. Kulaðýna, “görmüyor seni, çekinmekten vaz geç!” diye fýsýldadým.

“Tamam madem ki, oturalým bir yerde,” diyerek çýkmaya razý oldu.

Merkezdeki büyük bir çay bahçesinde oturduk. Orada aralarýnda baþlayan þiir dostluðunu hayranlýkla izledim. Ve sonraki günlerde geliþen bu dostluða çok yakýndan þahit oldum. Aysun’un, Rýdvan’ýn ilan-ý aþk ettiðini haber verdiði gün  mutluluðuna ortak oldum. Aralarýndaki aþk müthiþti. Hemen hergün buluþuyorlar, geleceklerine dair hayaller kuruyorlardý.

Bu heyecanla yaþarlarken, Rýdvan’ýn gözlerinin bir ameliyatla tedavi edilebildiðini öðrenmiþlerdi. Fakar elli bin lira gerekiyordu bunun için, ameliyat için Ýstanbul’a gitmesi gerekiyordu.

Rýdvan ve arkadaþlarý gerekli parayý toparlayabilmek için internet üzerinden büyük bir kampanya baþlattýlar. Aylar süren paylaþýmlarla yaklaþýk on bin lira toparlanmýþtý. Gerekli paranýn toparlanmasý zordu.

O yaz, Aysun aniden yok oldu. Nereye gittiðini Rýdvan’a da, bana da söylememiþti. Ýki ay sonra okullarýn açýlmasýna yakýn döndü. Sitem ederek haber vermeden kayboluþunun hesabýný sordum. Aceleyle Þýrnak’taki köylerine gitmesi gerektiðini, haber veremediðini söyleyerek kendisini affettirmeye çalýþtý.

Onun dönüþünden sonra Rýdvan için düzenlenen kampanyada gerekli para toparlandý. Bir hayýrseverin eksik olan meblaðý tamamladýðý söyleniyordu.  Rýdvan okulundan mezun olmuþ, diploma törenine Aysun ile elele tutuþarak katýlmýþtý. Diplomasýný aldýktan kýsa bir süre sonra da Ýstanbul’a gitti.

Aysun, o gittikten sonraki bir sohbetimizde hiç kimseye söylemememi tembih ederek, Þýrnak’a gittiðinde yýllardýr amcasýnýn sürüp ektiði baba mirasý tarlalarý sattýðýný ve eline geçen parayý Rýdvan’ýn kampanyasýna yatýrdýðýný anlattý. Hiç yadýrgamadým. Onun yerinde olsaydým, ben de ayný þeyi yapardým. Fakat yine de tereddütlerim vardý. Biraz tereddürlü de olsa onlarý dillendirdim.

“Aysun’cuðum, bu oðlan gözleri açýlýp da seni gördüðünde ya terk ederse?”

Aysun, sevgilisinden çok emindi. “Etmez! Þartlar ne olursa olsun seni terk etmeyeceðim, diyerek yeminler etti.”

“Ýnþallah öyle olur da çok mutlu olursun kardeþim.”

“Saðol ablacýðým!”

Rýdvan’ýn Ýstanbul’daki ameliyatý çok baþarýlý geçmiþti. Görüyordu artýk. Kýsa bir süre sonra taburcu edildi. Aysun’a sürpriz yapmak için dönüþ gününü haber vermedi.

Döndüðünde elinde çiçekler ve bir kutu çikolata ile çalýþtýðýmýz okula geldi.

Koridorda gördüðümde sevinçle bir çýðlýk attým. Yanýna gittim, kendimi tanýttým.

“Sesinizden tanýmýþtým zaten,” dedi. “Aysun’u görebilir miyim?”

“Tabii,” dedim. “Þu anda okulun bahçesinde çocuklarýyla bitlikte, gelin götüreyim sizi yanýna…”

Ýtiraz etti. “Ben kendim gideyim.”

Ayrýldý yanýmdan, okul bahçesine açýlan kapýnýn önüne gitti. Kapýyý açtý. Kapý aralýðýndan baktý bir süre, sonra ani bir karar vermiþ gibi hýzla geri, yanýma geldi. Elindeki çikolata ve çiçekleri kucaðýma býrakýp kaçar gibi uzaklaþarak okulun ön kapýsýndan çýkýp gitti.

Ardýndan hiçbir þey yapamadan baka kalmýþtým.Öylece donup kalmýþken Aysun öðrencileriyle birlikte bahçe kapýsýndan girdi, yanýma geldi.

“Hayýrdýr abla, veliden mi onlar?” diye sordu.

“Yok,” dedim. “Rýdvan geldi…”