Ezber bozan aþklarýn isyaný var içimde:

Ýçselleþtirdiðim öfkesi evrenin

Yetmedi soyutlandýðým hiçlik mertebesinde

Bir kula deðil sitemim

Bilakis yüz görümü bir mutluluk ýsmarlamýþtým

Hem de görünmezliðimin þeceresini tutarken Tanrý

En yorgun tayfasýydým mabedimden ayrý düþtüðüm

Yine de aradýðým güzergâhým.

Bir sunum belki de bir lehçe;

Görgüsüz bir aþk,

Boyundan büyük kim ise

Düþerken gönül peþine

Hangi martaval gölgeye okusam ki lanet?

Tetikleyen mahremi,

Bilinmedik bir bilmece

Ýçimdeki saklý þifre

Ve mecalim yettiðince sevmeye ant ettiðim:

En kuralsýz rota olsa da

Sevmelerin sükûtunda ölmeyi dilediðim,

Olmazýn oluru bir ruh kadar da

Kýymete binmiþsem hele ki

Evrenin gözünde.

Kurallar ansýz bir ritüel,

Sonlar yok mu ah o sonlar:

Hele ki baþý kayýp bir hikâyeden çýkýp da yola,

Derken demlenip tekil bir hecede,

Bilinmedik bir lehçenin boyunduruðunda

Onanmaz bir yaranýn da lehimi adeta

Benliðin terk ettiði tüm hikâye.

Kondurmadýðýmdansa koyamadýðým yere göðe,

Söz verip de her döndüðümde

Yine de eklem yerleri acýyor hayallerimin,

Varsýn kurak bir düþ ol sen de

Yeter ki her gözümü kapadýðýmda

Ýfratýný bildiðim rüyalarýmda

Hiçbir yere kaybolma.

Düþ perimden çaldým ne de olsa seni

Adýný bilmediðim onca külfetin

Solumdaki izdüþümü

Ve tek mahremimsin sen:

Gözlerden ýrak bir gönülde ölmeyi dilediðim;

Eremediðim mertebede bir hazan kadar

Yaralý olsam da,

Yüreðin yankýsý en derinde.