Bir orman içindeyim. Gitmem gereken yol meçhul, varacaðým yer meçhul… O kadar çok yürüdüm ki ayak tabanlarým su toplamaya baþladý. Diz baðlarým aðrýyor. Her yan aðaç. Güneþ, ara sýra aðaçlarý aþarak bir “ce-e!” deyip gidiyor. Orman, eþittir sonsuzluk! Kuþlarý seviyorum. Onlar ise beni korkutmaya çalýþýyorlar. Korku filmlerinin efektlerini andýrýyor sesleri. Güneþin olmadýðý yerde gölge oyunlarý sahne alýyor, bir piyesin hareketliliði içinde sarmaþ dolaþ olup çevremi kuþatýyorlar. Ne kuþlar, ne gölgeler korkutacak kadar gaddar deðiller, yok öyle bir his yüreðimde. Ama biliyorum ki, korkacaðým bir an da olacak. Er ya da geç kendi çýðlýklarým dolacak kulaklarýma. Korku öykülerinde bu kaçýnýlmaz sondan kurtuluþ yoktur. Son çýðlýk ve sonsuz suskunluk…

Yüreðim buz gibi. Ruhum güçlü pençelerime yakalanmýþ, kýskývrak. Ellerimle dokunduðum her þeyin enerjisi ruhumu yakýyor. Kaçýyorum. Kaçmak kendi tercihim deðil, hayýr! Suçlarýmýn bedelini ödememek için de deðil. Kaçýyorum, çünkü…

Çünkü ben farklýyým. Ýnsanlarýn içinde barýnamayacak kadar farklý. Ýnsanlar, beni aralarýnda barýndýrmak istemediler. Yok etmek istediler… Buna üzülmemeyi öðrendim. Þimdi de kaçýp kurtulmayý öðrenmeye çalýþýyorum.

Diz baðlarýmýn gövdemin aðýrlýðýna tahammülü kalmadý artýk. Az dinlenmeliyim. Bir þeyler yemeliyim. Sýrt çantamý omuzlarýmdan alýp yere koyuyorum ve yanýna ben de çöküyorum. Çantanýn içinden bir parça peksimet çýkartýp yiyorum. Belimdeki kemere astýðým mataramý çýkartýp birkaç yudum su içiyorum. Suyum ve yiyeceklerim çok az, iki gün ya yeterler, ya yetmezler. Daha sonra ormanýn ikram edeceði bir þeyler olur herhalde. Son çýðlýðý atacaðým ana kadar! Kolay avlayamayacaklar beni, hayýr! Çizmemin içinde tuttuðum büyük avcý býçaðýmý kontrol ediyorum. Duruyor yerinde. Bir saldýrý anýnda kullanabileceðim tek silahým o. Yorgunluk gözlerime uykuyu hissettiriyor, az bir þey de olsa uyumalýyým.

Uyumaya baþladýðým an bilincimin yerini alan bilinçaltým beni korkutmaya çalýþýyor. Bir ses yumaðýna korkunç bir yüz takýp siyah bir cübbe giydiriyor. Sesler, frekans ayarlarý bozulmuþ bir radyonun ibresi yayýn istasyonlarý arasýnda dolaþýyor gibi. Ses düðmesi açýldýkça yükselerek dayanýlmaz bir gürültü halini alýyorlar. Bilinçaltýmýn bu oyununu altetmemin tek yolu bilincimi yeniden devreye sokmak; öyle de yapýyorum.

Gözlerimi açtýðým an cübbenin baþlýðý içindeki o korkunç suratý karþýmda buluyorum. Suratýn göz çukurlarý karanlýk birer boþluk. Attýðým korkunç çýðlýðýn aynýsýný yaratýk da atýyor. Sýrt çantamý kaptýðým gibi koþmaya baþlýyorum. Koþarken sýrt çantamý da omuzlarýmdan geçiriyorum. Aðaç dallarýnýn kuru çýkýntýlarý suratýma çarptýkça yaralar açýyor. Soluk soluðayým, nefes seslerimi duyabiliyorum. O korkunç yaratýðýn hala peþimde olduðunu hissedebiliyorum. Ýzimi kaybettirebilirim belki diyerek sürekli yön deðiþtirerek koþuyorum. Kendimi bir aslanýn saldýrýsýndan kurtulmaya çalýþan ceylan gibi hissediyorum. Kurtulmam mümkün olmuyor yaratýktan, nereye yönelirsem o da peþimden geliyor.

   Yönümü bir kere daha deðiþtirirken baþýmý arkaya çeviriyorum. Tam o an bir boþluðu basýyorum ve dengem bozuluyor. Yüksek bir yardan uçmaya baþlýyorum. Ve yamacýn dibindeki bir göletin derin sularý içinde buluyorum kendimi. Suyun içine gömülmüþ haldeyim. Su buz gibi, adeta bir buz kalýbýnýn içinde gibiyim. Bir an önce yüzeye çýkýp nefeslenmeliyim. Tam nefessizlikten boðulmak üzereyken su yüzeyine ulaþmayý baþarýyorum. Derin derin nefesleniyorum. Takatsiz kulaçlar eþliðinde kýyýya ulaþýyorum. Tepemdeki Güneþin sýcaklýðýný hissetmeye çalýþarak kendimi sýrtüstü yere býrakýyorum. Yattýðým yerde çevreyi görmeye çalýþýyorum. Bulunduðum çukurluðun çevresi usta bir daðcýnýn bile týrmanamayacaðý yüksek yarlarla çevrili.

Çaresizlik içinde ne yapabileceðimi düþünmeye çalýþýrken, birden, göletin karþý kýyýsýnda ki ejderhayý fark ediyorum. “Aman Allah’ým!” Sonumun insanlarýn elinden olacaðýný düþünerek kaçýp kurtulmaya uðraþýrken dev bir ejderhaya yem olacaktým. Sanki hiç kýpýrdamadan, hatta nefes almadan öylece durursam ejderha beni görmeyecekmiþ gibi hareketsiz beklemeye baþlýyorum. Ejderha ise beni çoktan fark etmiþ, gözlerini bana dikmiþti bile! Bir ejderhanýn gözlerini dikip baktýðý bir beden, sadece bir porsiyon etten ibarettir. Sonumun geldiðini gözlerimle görebiliyordum. Acý çekmeden, bir anda ölmeyi dilemekten baþka yapabileceðim hiçbir þey yok. Yine de bir korkak gibi ölmemeliyim. Kendimi toparlamalýyým ve savaþarak ölmeliyim.

Derin derin nefes alarak  vücudumu pozitif enerjiyle yüklüyorum. Bedenimi gerip tüm adelelerimi þiþiriyorum, tüm gücümü onlara yönlendiriyorum.  Çizmeme uzanýyorum ve avcý býçaðýmý elime alýyorum. Sýrt çantamý soyunup yere býrakýyorum ve suya girip gözlerimi canavarýn gözlerinden ayýrmaksýzýn karþý kýyýya yüzüyorum.

Kýyýya çýktýðýmda ejderha hiç kýpýrdamadan durmayý sürdürüyordu. Gözlerini kýrpmadan benim hareketlerimi izliyordu. Derin bir nefes alýyorum ve ona doðru yürümeye baþlýyorum. Savaþ baþlayabilir!

Birden bire canavarýn sesi gürlüyor. “Beni elindeki o çakýyla öldürebileceðini mi sanýyorsun? Senin yerinde olsam bu sevdadan vazgeçerdim!””

Avcý býçaðýmý ona doðru uzatýyorum ve “beni kolayca yemene izin vermeyeceðim!” diye baðýrýyorum.

Ejderha bir gagayý andýran uzun aðzýný ayýrarak sivri diþlerini göstere göstere gülmeye baþlýyor. “Ha ha ha ha! O kadar iðrenç görünüyorsun ki, korkarým seni yedikten sonra ishal olacaðým! Ha! Ha! Ha! Ha! Ha!...” Dev bir kertenkeleninkini andýran kuyruðunun bir darbesiyle beni suyun içine savuruyor. “Önce bir banyo yapýp temizlen!”

Suya düþtüðüm an elimdeki hançer de düþüyor suya ve derinlere kayýp gidiyor. Hemen toparlanýp tekrar kýyýya dönüyorum. Kýyýya ulaþtýðým an ejderha doðrulup üstüme gelmeye baþlýyor. Kaçabileceðim bir yer olup olmadýðýna bakýnýyorum. Yok öyle bir yer. Her yer sarp kayalýk. Yine derin nefesler alarak adelerimi geriyorum ve ejderhanýn saldýrýsý anýnda ona karþý koymaya hazýrlanýyorum. Ejderha yaklaþýyor ve aðzýný açýp sivri diþlerini bana doðru uzatýyor. O an direncimin yok olduðu ve korkudan altýma sýçtýðým an.

Gözlerimi yumarak beni ýsýrýp yutmasýný beklemeye baþlýyorum.

“Korkma! O bir otobur…”

Radyo cýzýrtýsý böyle sesleniyor. Gözlerimi açýp bakýyorum, ejderhanýn arka tarafýndaki kayalýklarda bir çýkýntý üzerinde oturmuþ siyah pelerinli yaratýðý görüyorum. Ormanda beni kovalayýp bu çukur vadiye düþmeme sebep olan yaratýðýn ta kendisi.

Sesten sonra ejderha da vaz geçiyor üstüme gelmekten.  “Ya-aa…Niye mýncýkcýlýk yapýyosun yaa?” diye söylenerek hoplayýp zýplamaya baþlýyor. “Kýncýkcý sen de! Sen insanlarý korkuturken ben karýþýyor muyum?”

“Adam korkusundan altýna sýçtý, görmüyor musun? Korkudan öldürecek misin zavallýyý?”

“Sýçarsa sýçsýn! Azcýk eðleniyorum þurada…”

“Ýnsanlarla eylenirsin. Bu zavallýyla deðil!” Kayalýklardaki yerinden ejderhanýn önüne atlýyor. “Otur oraya!” diye emrediyor. Ejderha itaat edip olduðu yere çöküyor. Kendisi de yanýma geliyor. Kol yerine tüylerle kaplý iki kanadý olduðunu fark ediyorum. Pelerininin baþlýðýný indirip suratýndaki maskeyi çýkartýyor. Aman Allah’ým! Gördüðüm surat, normal bir surat deðil. Bir surat bile deðil! Sadece bir gaga, ördek gagasý gibi. Uzun ince bir boynun üstünde, saç olduðunu sandýðým koyu, siyah tüylerin altýnda. Dikkatlice bakýnca gaganýn ucunda burun delikleri olduðunu sandýðým iki deliði görüyorum. Gaganýn üst tarafýnda da denizaltý periskopunun uç kýsmýný andýran iki gözü var. Konuþmalarý duyup cevapladýðýna göre mutlaka kulaklarý da vardýr, ama onlarý göremiyorum. Konuþtuklarý aðzýndan deðil, boynundaki bir ses yükselticiden çýkýyor. Sesinin cýzýrtýlý bir radyo sesini andýrmasý ondanmýþ demek ki!

Görüntüsü bu kadar komik olunca güleceðim tutuyor. Güldüðüm için hemen utanýyorum. “Afedersin dostum görünüþün birden çok komiðime gidince tutamadým kendimi,” diyerek özür diliyorum.

“Sorun deðil,” diyen ördek adam önümde bir referans yaparak kendini tanýtýyor. “Ben, Abdülmütekebbirrezzak Boðazlýkazzak. Bana kýsaca ‘a’ diyebilirsin…”

Böyle kibar davranýnca onlara karþý duyduðum korkuyu yeniyorum. Hatta ikisini de sevimli bile buluyorum artýk. Ben de ayný centilmen tavýrlarla kendimi tanýtýyorum. “Ben de Kemal Yavuz Paracýkoðlu’yum. Sen de bana kýsaca K diyebilirsin.”

Radyo sesli ‘a’ yanýma geliyor. “Ormanda vebalý görmüþ gibi benden niye kaçtýn?” diye soruyor.

“Korktum!” diyorum.

“Seni korkuttuðum için çok özür dilerim! Sana zarar vermek gibi bir niyetim yoktu halbuki.”

“Niye kovaladýn madem?”

“Seni merak ettiðim için. Bu dünyadan olmayan bir yaratýk olduðunu görünce merak ettim seni.”

“Yanýlýyorsun,” diyorum ona; “ben bu dünyadaným. Buraya baþka bir gezegenden deðil, bu gezegenin geleceðinden geldim. Buradaki insanlardan eþ edineceðim karýlarýmdan yeni bir soy yaratarak geldiðim zamanýn üstün ýrký olan Türk soyunun oluþumunu baþlatmakla görevliyim. Görevimi ifa etmek için aralarýna karýþtýðým ilkel insanlarýn arasýnda uðraþýrken ilkel erkekler kýskançlýk gösterip beni öldürerek görevimi engellemek istediler. Ben de çaresiz kalýp kaçarak canýmý kurtarmak istedim.”

“Gelecekten bu güne nasýl gelebilirsin? Zamaný geriye doðru iþletemezsin. Mantýksýz!”

“Zaman makinasýyla hallediyoruz o iþi biz,” diyorum.. “Sanýrým sen de bu dünyadan deðilsin. Dünyalýlardan deðiþik bir tipin var.”

Pelerinin altýndan çýkarttýðý kanadýný (kolunu deðil) omuzuma atýyor. “Ben buraya Sarý Cüce’den sürgün olarak ýþýnlandým,” diyor. “Gezegenim Kepler-452b’deki ülkemde demokratik yollardan seçilmiþ bir cumhurbaþkanýyken, ülkemi bir darbeyle ele geçiren diktatör beni buraya ýþýnladý.

“Seni anlýyorum,” diyorum ona; “Yabancýsý olduðum konular deðil bunlar. Bu zamana gelmezden önce yaþadýðým ülkedeki seçilmiþ cumhurbaþkaný da getirdiði baþkanlýk sistemi ile diktatörlüðünü ilan etmiþti.”

 Ýþin içine siyaset girince herkesin çok iyi bildiði bir konu olduðu için devrik cumhurbaþkanýyla sohbeti koyulaþtýrýyoruz. O arada ejderhanýn oradaki varlýðýný bile unutmuþum.

Ejderhaya bir göz atarak. “bildiðim kadarýyla ejderhalar et yerler. Otobur olanýný hiç duymamýþtým. Onun karný acýkýnca yiyeceði bitkileri nereden temin ediyorsunuz? Burada gördüðüm kadarýyla ot bile yok, her yan kayalýk. Girip çýktýðýnýz bir gizli kapýnýz mý var?” diye soruyorum. 

Kýsaca, “uçuyoruz, diyor.

“O da mý uçuyor?”

Ejderha oturtulduðu yerden, “ne oldu? Beðenemedin mi? Bok kokulu herif sen de!” diye homurdanýyor.

Gerçekten de altýma kaçýrdýðým kakam ýslak giysilerime bulaþmýþ ve leþ gibi kokmaya baþlamýþtý. “Güneþ batmadan önce þunlarý gölette bir yýkayýp kurutsam iyi olacak,” diyorum.

Abdülmütekebbirrezzak Boðazlýkazzak, “ben de tam onu diyecektim,” diyerek gülüyor.

 Çýplak kalmaktan utanarak soyunuyorum ve giysilerimi yýkýyorum. Az kuruduklarýnda da giyiniyorum.

Abdülmütekebbirrezzak Boðazlýkazzak, “böyle daha iyi oldu, diyerek yine gülüyor. Biraz alýnganlýk gösterdiðimi fark edince ciddileþiyor. “Gelecek zamandan bu cilalý taþ devrine Türk soyunu oluþturmakla görevlendirildiðin için zaman makinanla geldiðini söylemiþtin. Anlat K, o görevini nasýl tamamlamayý düþünüyorsun?”

Pek fazla detaya girmeden ona bildiðim efsaneyi anlatýyorum. “Dar ve sarp bir yer olan bu yerin adý Ergene Qon olacak ve ben burada kendi soyumu üreteceðim. Benden dört yüz yýl sonra benim neslimden üreyen sülalem çoðalýp buraya sýðýmaz olunca büyük bir ateþ yakýp bu daðlarý eritecekler ve Asena isimli bir diþi kurdun yol göstericiliðinde buradan çýkýp dünyaya yayýlacaklar.”