Hasbelkader arkadaþ olduðunuz, sohbet de ettiðiniz insanlar arasýnda öyle tipler vardýr ki, onu tanýmýþ olmaktan piþman olmamanýz mümkün deðildir. Kadýnlar arasýnda da böyleleri var mýdýr bilmiyorum ama, meyhane ya da kahvehane alýþkanlýðý olan erkekler bu tipleri kaçýnýlmaz olarak sýk sýk karþýlaþtýklarý için iyi bilirler.

Beleþçilerden bahsediyorum. Hani þu içeceði çayý, kahveyi size ýsmarlatan, bunu kar sayan, kendi cebinde ise akrep taþýyan yüzsüz insanlardan. Bunlar yüzsüzlüðü öyle ele almýþlardýr ki, aralarýnda gideceðiniz yere sizden önce gidip yolunuzu gözlemeye baþlayan; hatta, “ne içersin?” diye soran garsona, “bekle hele, benim enayi neredeyse gelir!” diyenleri bile olur. En sýk rastlanýlanlarý ise, þehirdeki mekanlarý dolaþýp tanýdýk birini buldukça, “bu aralar iþlerim kesat, masanda misafirin olabilir miyim?” diye yanaþanlardýr. Bunlarý genelde, “valla benim iþler de kesat, az sonra  ben de kalkacaðým zaten,” diyerek geri çevirebilirsiniz; boyunlarýný kýrýp baþka bir mekanda baþka bir tanýdýk bulmaya giderler. Bir de sýrf ona yakalanmamak için sýk sýk mekan deðiþtiren siz olduðunuz halde illaki yakalandýðýnýz, yakalandýðýnýzda da hiçbir mazeret üretmeden masanýzda aðýrladýðýnýz tipler vardýr ki, benim için Gani Bey onlardan biriydi. Çok beleþçi tanýmýþýmdýr ama inan olsun ki hiç birisi bunun eline su dökemez..

Bir mesai arkadaþým var, adý Tuðrul Özöðretmen; babasý lisedeyken öðretmenimdi, pek severdim. Tuðrul da benim gibi içmeyi pek severdi ya üç çocuk büyüttüðü için bütçesi sýk içmesine el vermezdi. Arada bir ben davet ederdim, ýsmarlardým. Sevinirdi. Masaya oturduðu andan kalktýðý ana kadar beþ yüz kere teþekkür ederdi. Hoþ sohbetti de… Ýçkisini yudum yudum içer, benim kadeh boþalmadan bitirmezdi. Benim kadehle beraber onunkini de doldurdum mu güller açar, hoþ sohbetini keyifle sürdürürdü. Onun gibi beleþçiye caným kurban! Gani Bey öyle biri deðildi ki!

Gani Bey öyle sýradan biri de deðildi. Çalýþtýðým iþ yerinde benim müdürümdü. Ben de hýrslý bir memurdum, terfi etmeye çalýþýyordum; ama ve lakin terfi etmek için hýrs deðil, torpil geçerli akçeydi.

Huyum kurusun, akþamlarý iþ çýkýþý meyhaneye uðrar, yarým þiþe rakýyý iyi eder, sonra eve giderdim. Yani içmeyi severdim. Duydum ki, bizim Gani Bey de arada bir içermiþ. “Hah,” dedim, “torpili buldum.Gani Beye dört baþý mamur bir ziyafet çekersem benim iþ olur.”

Davet erttiðimde ikiletmedi bile. Þehrin en pahalý içkili lokantasýnda masayý baþtan sona donattýrýp bir güzel aðýrladým onu; araya benim terfi iþini sýkýþtýrmayý da ihmal etmedim tabii ki… Lafýmý ýsrar etmeye býrakmadan, “derdin o olsun, hallederiz, kolay!” deyip susturdu.

Ne var ki, sonradan kulaðýnýn üstüne yatýp halletmedi iþimi. “Hele bir ziyafet daha çekip, bizim iþ ne oldu, diye sorayým,” dedim; davet ettim. Sanki bu daveti bekliyormuþ gibi seve seve kabul etti. Yine masayý baþtan sona donattýrýp bir güzel aðýrladým onu; arada, “benim terfi iþim ne oldu müdürüm?” diye sormayý da ihmal etmedim tabii ki... Sorumu ikiletmeden, “hiç merak etme sen, halledeceðim!” deyip susturdu.

Suskunluk iþ yerinde de devam etti, benim terfiyle ilgili bir geliþme olmadý.O süreçte onuncu, yirminci ziyafetleri de çýkarttým aradan. Ziyafet verdiðim yerler de git gide sýnýf küçülttü mecburen, en sonunda üçüncü sýnýf meyhanelere kadar düþmüþtük. Her defasýnda, “hallederiz… kolay…” denilip baþtan savuluyordum. Her davette masada ne var ne yok, obur herif, hepsini yalayýp yutuyordu. Raký mezesiz içilmez deyip ben yenilerini getirttikçe çok geçmeden onlarý da silip süpürüyordu. Bana da rakýyý yavan içmek kalýyordu.

Maaþýn dýþýnda kredi kartlarým da bu ziyafetlerle batmýþtý. Kredi kartlarýnýn geri ödemelerini ödeyemez duruma düþtüðümde artýk anlamýþtým hiçbir þeyin halledilmeyeceðini. Zararýn neresinden dönersen kardýr, deyip terfi etmekten de, ziyafet çekmekten de vaz geçmiþtim.

Bunu verdiðim en son ziyafette Gani beyin yüzüne de söyledim: “Yahu müdürüm, benim bu terfi iþinin hallolacaðý filan yok.” Otura kalka iyice yüzgöz olmuþtuk. Lafýmý esirgemiyordum.

O yine, “hallederiz, o iþ kolay, hele sabret,” demeye baþladýðýnda,

“Yok,” dedim, “istemiyorum terfi filan. Bir terfi ettireceksin diye ocaðýma incir aðacý diktin yahu. Tamam, seni aðýrlamak benim için onur verici bir þey, ama vallahi iflas ettim.”

O, astarýný yüzüne almýþ bir kere, umursadýðý yok. “Bana iki kadeh raký ýsmarladýðýn için mi iflas ettin?” dedi.

“Ýki kadeh mi?” dedim. “Ýki kadeh rakýnýn yanýna yediðin mezeleri hesaba katarsak hesabý tutturamayýz yahu! Meyhaneci, senin müdüre meze yetiþtiremrz oldum diye yakýnmakta…”

Umursamadý. Piþkince, “mezeleri de meze olsa bari!” dedi. “Topal Kamil’in Mavi Köþe’ye götür bir kere de, meze nasýl olurmuþ gözlerinle gör…”

Babalanarak, “yahu müdürüm, kötü mötü götürüyorsun hepsini maþallah!” diye söylendim. “O kadar kötüyse biraz az ye!”

“Ýyi kötü, mecburen yiyoruz,” dedi, “daha lezzetlisi olsa onlarý yerim.”

“Mavi Köþe meyhanesinde varmýþ ya!”

 Alýnmýþ gibi baktý. “Ben,” dedi, “meyhaneye para harcamam. Dinen vacip deðil.”

“Ýyi de benim harcadýðým da para deðil mi?”

“Ben de onu diyorum iþte,” dedi, “Paraný madem harcýyorsun, iyi mezesi olan bir yere götür beni. Eskiden ne güzel, lüks restoranlarda ýsmarlardýn. Þuraya bak, içki içilecek yer mi burasý allasen!”

“Ne yapalým, gücümüz böyle ucuz meyhanelere yeter oldu artýk.”

Omuzlarýný silti. “Ben ha lüks yer, ha üçüncü sýnýf yer, umursamam,” dedi. “Sana yakýþmýyor diye söyledim.

 “A be müdürüm,” dedim, “seni aðýrlamaya para yetiþtiremez olduðum için ucuz yerlere geliyorum.”

“Þu söylediklerini bir duyan olsa ayýplar seni. Bu kadar laf edeceðini bilseydim, vallahi gelmezdim.”

Kafam bozuldu. “Niçin ayýplasýnlar ki!” diye çýkýþtým.

“Niçini var mý,” dedi, “iki kadeh raký ýsmarladýn diye yapmadýðýn tafra kalmýyor. Çok ayýp, çok…”

“Yahu müdürüm, senin beleþçiliðin ayýp olmuyor da, benim sitemim mi ayýp oluyor? Asýl senin þu halin çok ayýp…”

“Bana niye ayýp olsun caným, kendimi zorla davet ettirmiyorum ya! Sen davet ediyorsun da geliyorum. Bir kere olsun zorla davet ettirdim mi kendimi?” diye sordu.

“Davet ettiysek, saygý duyduk da ettik zahir… Bundan gayri davet mavet etmem artýk, bu son…”

“Madem öyle kalkalým artýk,” diyerek ayaklandý. “Evli evine, evi olmayan sýçan deliðine!”

Cevap yetiþtirmeye çalýþmadým. Hesabý ödedim. Kalktýk. Arabayla kaldýðý lojmanýn önüne kadar götürüp evine uðurladým.

Onu küstürdüðümü düþünüyordum. Bu küslük nedeniyle iþ yerinde kötü muameleye tabi olacaðýma emindim. Olsun varsýn, onu ikide bir meyhanelerde aðýrlayýp ziyafet çekmekten kurtulmuþtum ya, deðerdi. Bir hafta boyunca ha bu gün, ha yarýn, bir mazeret bulup durduk yerde beni fýrçalar, diye bekledim. Yok, ne sesini duydum, ne de yüzünü gördüm; hiçbir kötü muamelesi olmadý.

Ýkinci haftanýn ortalarýna doðru personelden çaðýrdýlar. “Eyvah,” dedim kendi kendime, “bu herif baþýma bir çorap ördü galiba!” Öyle ya, personelden adamý çaðýrdýlar mý, illaki resmi bir muamele için çaðýrýrlardý.

Personel þefinin yanýna gidip, beni çaðýrmýþsýnýz, hayrola?” diye sordum.

“Hayýrlý olsun!” dedi. “Servis þefliðine terfiin geldi.”

Gösterdiði evraðý þaþkýn halde teberrü edip, sevinçle Gani Beyin yanýna koþturdum. Yaptýðý bu iyilik için teþekkür etmek istiyordum. Beni masasý önündeki koltuða oturtup kahve ýsmarladý.

“Hayýrlý uðurlu olsun inþallah!” dedi. “Lakin unutmaman için söyleyim, bir sene boyunca geçici kadroyla çalýþacaksýn. Bir yýlýn sonunda kadronu onaylarsam kadrolu þef olacaksýn. Biliyorsun, deðil mi?”

Bilmiyordum. Gerçekten.

“Bunu akþam iþ çýkýþýnda konuþmamýz gerek,” dedim.

Güldü. “Öyle üçüncü sýnýf yer olmasýn ama, emi!” dedi.   

Bir yýl boyunca asaletim onanýncaya kadar çekeceðim masraflar için acele arabamý satýlýða çýkartmam gerekecekti.