“Ve hastalandýðým zaman bana þifa veren, O’dur.” ÞUARÂ, 80

Acý düþtüðü yeri yakar... Acýsý olmayan, karþýsýndakinin ne çektiðini asla anlamaz. öðüt verir, belki iyi niyetlidir ama karþýsýndakinin acýsýný daha da artýrdýðýnýn farkýnda deðildir aslýnda. iyilik yapmak, bir þeyleri verebilmek bu yüzden çok zordur. 

Hastanede niçin hemþire vardýr, hiç düþündünüz mü? Hemþire, hastayý tanýmaz, böylece sadece onun ihtiyacý olaný verir. hastanýn veryansýnlarýna, baðýrmalarýna asla aldýrmaz. Duygusal deðildir, bir profesyonel gibi iþini yapar sadece. Bu yüzden hasta en kýsa zamanda þifaya kavuþur. 

Biz mutlu etmeyi, dertli insan aðlarken, onunla aðlayarak yardýmcý olacaðýmýza inanýrýz. Oysa, hasta insana ve acý çeken insana yardýmcý olmak ve mutlu etmek demek, onu tanýmýyormuþ gibi davranmak ve ihtiyacý olan ilacý vermekten geçiyor. Bu yüzden mutsuz olan da mutluluk vermek isteyen de içtenlik dolu ve kontrollü bir þekilde paylaþmalýdýr. Oysa mutluluk vermeyi, elimizden ne gelirse yapabilmeyi ne kadar istediðimiz ne kadar açýktýr... 

insan ancak, acý çekmeye görsün.... Veryansýnlarý tüm dünyayý çýnlatýr iþte … Hem acý çekene, hemde hasta yakýnýna büyük sabýr gerekiyor. Hastalýðýn geçici olduðunu ve þifaya kavuþacaðýmýzýn bilinciyle soðukkanlý olmalýyýz. Allah hastalarýmýza þifa dertlilerimize deva versin ve yakýnlarýna da sabýr versin dileklerimle yazýmý noktalýyorum.

Saffet Kuramaz