Ölü bir örtünün altýnda saklýyorum dualarýmý ve med-cezirin de infilaký sair gece.

Geçit vermeyen bir tebessüm yüklüyüm ve cebimde ne çok þairane imge elbette tekelimde deðil: ne duygular ne de uçuþan hurafeler ve mazgalýn ölümünde ben reþit bir acý olmakla þereflendiriliyorum.

Söyleyemediklerim dökülüyor ucundan kalemin ve bayat ve de soytarý bir þiir dipçiðinde kolluk kuvvetlerinin elbette içimdeki þehrin neferi iken her biri.

Gözlerimde taylar doludizgin.

Yüreðimde satýrlar günden güne solan ve firak yüklü gölgeler somurtkan mizaçlarý ile þakýyan bülbüle de resti çekiyorlar.

Minnet ehli kimi insan ve görev icabý seviyorlar birbirlerini ve telaþla yaþýyor ve yazýyorum bu satýrlarý.

Kývanç yüklü bir muhbir imgeyim belki de nazarýnda ölüm meleðinin ve ifa ettiðim hiçbir görev yok ki aksini þerh düþeyim evrene.

Ýtaat ettiðim sevgili Yaratan ve yaratýlan her canlýya duyduðum bitimsiz güven ve sevgi. Neþriyatý iþte günlük koþturmalarýn ve sünepe bir rüzgâr deðil de kuvvetli bir saðanak olmaya þerh düþüyorum ve içimdeki enkazý sadece seller alýp da sürükleyip öbür dünyaya nakledecekken ben alabildiðince ve de olabildiðince renklere rest çekiyorum bu sefer.

Karanlýðýn zaferi:

Ne gam…

Aþkta kýyama duran imleç ise üzünç yüklü gövdesinde þiirlerin aþkla baðdaþýp bir de özleme baðdaþ kurdu mu…

Kuru bir yaprak gibi içime döküldüðüm.

Aþkla þafaðýn bileþkesinde göðe duyduðum o inanýlmaz özlemim elbette nihayetinde Rabbime uzanan yolda ben tüm acýlarý geride býrakýp sýrtlandýðým iyi niyet ve mizacýmla akla zarar künyesinde içimdeki yoðun maruzatýn yeniden þekilleneceðim ve kýymete binecek varlýðým belki de þahikanýn siteminde belki de reþit olmayý temenni eden bir söylemde kimse ahkâm kesen rezil rüsva olacak evrenin nezdinde.

Kayýtsýzlýðýn izleðinde ben bir karasineðim.

Aþkýn rehavetine konan bir kelebeðim belki de.

Ya da aðýr aksak yaþamayý bir halt sanan yaslý kaplumbaða olmanýn verdiði þerefle sýrtýmda taþýyorum evimi ve dünyamý ve ne zamanki serlerimi dökme vaktim gelse aynanýn da sýrlarýnda buluþup ayna oluyorum yorgunluðuma ve yorgunluðumla hayallerim el ele veriyor derken sinen karanlýðý siliyorum ve pembe bir dünya yaratýyorum kalemin merkez-kaç etkisiyle salýndýðým kadar da sarmalýndayým tüm duygularýn ve yüklendiðim mizacým ile arþýnlýyorum yollarýný cihanýn.

Çatýk kaþlarýna sitemim belki de gecenin maruzatlar sunduðu.

Ölümün de çekmecelerinde acýlarýn ve sarý benizli rüyalarýn saklandýðý ve ne zamanki yüzüm güneþe dönse ýslýklanýyorum ve de ýskalýyorum mutluluðu ve haþmetli bir gölgenin pervasýzlýðý ile pervazýnda durduðum mutsuz canlar coðrafyasýnda nöbetimi de kimselere devretmiyorum.

Gecenin karanlýk ve terletici yorganý ve baþýma kadar çekip de üzünç yüklü yorganým aslýnda suni teneffüs yapýyor tüm gözüm açýk gördüðüm kâbuslara ve yeltendiðim her ihtimalde mimleniyorum sonra da mil çekiliyor gözlerine rahmetin ve ben peþine düþtükçe yanýlgýlarýn yýlgýlar reþit biliyor gözlerimdeki acýyý ve gönül gözüme sinen her parlaklýk ile illa ki alt ediyorum hüznü yine de yine de…

Gün dönüyor.

Gece savruluyor.

Ayyuka çýkýyor yorgun uykular ve neþreden alacalý bulacalý m/eziyetler sayesinde hurafeler sonlanýyor sonra da solluyorum yastýðýmdaki düþleri ve pervazýnda alt geçidin ben þerit deðiþtiriyorum ne de olsa reþit olan duygular illa ki küçümsüyor içimde saklý o küçük kýz çocuðunu.

Beylik bir hüsranla.

Eþref saatinde rüzgârýn da beyitler fink atarken göðün açýk unutulmuþ kapýlarýnda ve inzivaya geçtiðim her matemde mahrem gölgeler oynaþýyor istifli gözyaþýmda boðulmaktan men ettiðim masum yüreðimi de pek bir sýkýyor kehanet ve ihanet erbabý imgeler.

Satýlmýþ yürekler coðrafyasý… Elbette ifþa ettiðim hiçbir þey yok: ne aykýrý ne de yolunda gitmeyen ve elimin ermediði gücümün yetmediði her dönemeçte ben þaklaban bir satýrda dikilip yüzümde açacak güllerin özlemi ile methiyeler diziyorum yorgun bulutlara ve yolunu þaþýrmýþ martýlara ne de olsa düþtüðüm yollarda aylak aylak geziyor her bir kuþ belli ki insanlýðýn unutulduðu acýlar coðrafyalarýnda kuþlar da uçmayý unutmanýn verdiði þaþkýnlýkla þehir trafiðini alt üst ediyor.

Reþit bir gölge olmaktan bile men edilmiþken.

Aþka biat bir rüzgârý bile yolda býrakmýþken çapkýn mizaçlý mevsim Aðustos’a da taziyelerini sunarken hüzünlü Eylül’ün sýrdaþlýðýnda selam olsun hazana ve yeni hüzünlere ve varsýn þakýsýn tüm kuþlar aþký tepelere taþýyan mizaçlarý ile en yakýn dostu iken masum yüreklerin çatýsýna konan ve yüreði gagalayan o muðlâk coþkularýnda ölümü bile sevecen kýlan bir fýtratla da en hazin yoldaþ…