‘’…acýdan güven duygusu yaratan bir yarýn ki hayatýn diyalektiðine iliþkin bir arif bilgisidir. Sonsuzluðu gören insanýn, kendini doðaya ekleme, bir baþka ifadeyle kendini sevme arzusuna iliþkin bir çaresizlik bilgisidir.

Bugünü olmayan insaný, yarýndan baþka ne ayakta tutabilir ki?’’

(Þ. Erbaþ)

Mavi bir muhtýra.

Maviden ve en asisinden bir düþ.

Yýkýmýn ta kendisine rest çekip ruhunu azimle yýkayan bir metanet ve pervanesi olduðumuz ýþýðýn çekim gücü ve iþte sonlanan maðduriyet…

Kazan kaldýran doðanýn veda hutbesi belki tasalý bir insan izleði ve iþte gözlerimiz kamaþýyor ay’ýn penceresinde irili ufaklý yýldýzlar harmanlýyor yalnýzlýðý; dökülen yaþýn da maðduriyetine çelme takan kaygýlý bir mevsim…

Günü deþifre ettim ve tetiklendi arayýþým hele ki yýllara hükmeden sevgi dolu o hüsran yok mu…

Kemerleri b/aðlayýn lütfen ve içinizde tutuþan o yüreði de serbest býrakýn.

Mýrýldandýðýnýz kadar susmayýn da hatta tüm gücünüzle savrulun sonra s/avunun ve izini sürün umudun.

Teyelledim yüreðimi bir þiire sonra þiir tutuþtu sonra þehir sonra þair.

Azýða aldým madem.

Ayyuka da çýktý dünden beri.

Dünümü kovalarken kendimi kaybettim ve yarýna rahmet yükledim: an’ýmda donup kaldýðým kimsesizliðime paye vermedi þafak sonramla yüklendiðim illa ki geceydi ve solan feri yýldýzlarýn.

Zaruri bir iklime meylettim derken iklim, içimdeki kumaþa döktü taþlarýný eteklerinden dökülen hüzne eþlik eden her sevecen hücrem.

Boyutsuzluðuma serildim.

Sonramý güncellemeliydim madem…

Fýtratýma binaen gün ýþýðý içtim; ýþýðý nakþeden resmi sildim ve eklemlerimdeki aðrýyý boca ettim özgün kelamýn deðil özgür yüreðin selamýna çamur attý vecizeler.

Ne iklimdim ne de ikilem yüklü ve tek muhatabým Rabbim ki ýþýðým da asla sönmedi.

Kayrasý hükümlerin… ah, sevdalý gözyaþlarým.

Ucu buruþuk mendilim… ah, sevdalý yüreðim.

Kýblemde asil bir kuþ; kuþun kursaðýnda kýsýr bir döngü.

Yuvaladým gözlerimi; yuvarladým sözcüklerimi ve tüm asal sayýlar asi idi týpký kalemin mürekkebi tükenmezken týpký içimdeki sevgi nehri kurumazken.

Yaþlarýmla beyitler ördüm aþkýn yüzü suyu hürmetine sonra böðrüme bir sancý saplandý.

Ahkâmlarýn dibine çömdü yalanlar ve doðrular saf tuttu kýblemde.

Yalan dolan seyrinde ömrün heba ettim doðrularýmý ve her yanlýþý yok saydým savurdum hakkaniyet yüklü nidalarýmý.

Solan diðer yarýmdý.

Solan asla yarýným olmamalýydý.

Þaire uydum ve sözlendim þiirle.

Þiire uydum ve sevdalandým bir Ekim güncesinde seðirten yasýma; sevdalý haznesine ve buyruklarýn sonlanmadýðý kinayelere aldýrýþý etmedim.

Yüküm aðýrdý ama yüksünmedim.

Ölüm mademki Hakkýn yolunda iz sürdüðüm kadardý…

Nemalandým acýlardan ve dolandý dilime hece hece.

Sivri dilli hangi zihniyet ise bildim sonlanmayacaðýmý ve bindim kýsraðýma ve bittim aðacýn dibinde bir solgun zarafeti mesken edinip bir gül oldum ve açtým þiirlerde lahzasýnda yorgun düþler kýraðý çalan güncelerden derledim þiirlerimi.

Ýkram edilen zehri yuttum ama ölmedim.

Ölümü diledim ama zikretmedim.

Acýmdan öldüm ama sabaha çýktým feraha: yeniden doðmanýn hükmüne yenik düþtüm ve aþkýn bam teline hürmet ettim.

Yaralý kuþtum.

Yankýsý olmayan bir susku idim belki de.

Küfesinde aþkla yýkanmýþ þiirlere esvabýný geçirdim kalan ömrümün ve sað ayaðýmla attým ilk adýmýmý.

Destursuz geçmeyen günüm yoktu ve Ýlahi Aþkýn tutuþturduðu gül cemalimde ben bir sevdalý þiirdim hayatý içen bir sihirdim aslýnda þirk koþanlara lanet okuduðum bir alametifarika.

Þifam idi niyazlara serildiðim ve tünediðim o dalda yeniden açtým öykündüðüm günde ölümüne sevmeye bir kez ant içmiþtim ve yüzüme sürdüm dualarla yýkadýðým ellerimde bir avuç nida ile doydum; aþkla ibadet ettiðim her günüme þükrettim ve yenilmediðim kadar yanýlmadýðým ve asýlý kaldýðým her bulutta ben karanlýða asla paye vermedim.

Gecenin ýþýldaðý idi madem þiirlerim.

Bir þiir oldum ve tüm edimlerinde saklýydým, yalnýzlýðýma þapka çýkarttýðým bir Çalýkuþu’nun da ta kendisiydim ömürlük bir vecizede solmaya dair silinmedi de yürek sesim ve izim.

Köklerim nasýl ki derin ve saðlam…

Saydam bir düþü azat ettim ve açtým perdelerini aydýnlýk ruhumun, sonlanmamak adýna umudumun ve yüreðimin tapusu ile ait olduðum kâinattan diledim yeniden ve yeniden ve yüzümün dönük olduðu Rahman sayesinde ölümüne sevdalandýðým her hecede kopup geldiðim tüm acýlarý azat ettim ve endamlý bir düþ kafesine saldým içimdeki bitimsiz rüzgârý savrulduðum da deðil üstelik bilakis savunduðum ve avunduðum gök gözlerinde mutluluðun düþ gücüme itaat edip de gerçekleri dibine kadar duyumsadýðým ve þahit olduðum...