Bir düþü giyindim, mýsralarýn geçiþinde ömrün hicretine devasa anlamlar yüklediðim bir kurþun iken seken içime diktiðim nice filiz, aþkýn rahlesinde de asýlý bir kesit elbet heba ettiðim ömre methiyeler dizdiðim bir dik yokuþun ortasýna ermekle baþa dönmek arasýnda nice gel-git ve hükmeden kadere teessüflerimi sunup ürkünç yalnýzlýðýn kiriþlerinde saklý o söylemediðim son hece.

Bir baþkaldýrý benimki açýk ara farkla geçiþlerine son verdim masal kahramanlarýmýn ve derken tünedi içimdeki ölü kuþ bense ýrký olmayan bir mevsimdir belki de elyaf sevinçlerin tasasýna düþtüm sonra gerisin geri kaçtým ve latif bir nazarla sökün etti gerisi.

Kaybolan resimlerdi kýrýk çerçevenin mukozasý o sarý benizli rüyalar ve kesif sessizliðe yüz sürdüm göz süzdüm belli ki edilgen bir lanetti yolumun kesiþtiði ve sýðýndým aralýksýz Rabbime.

Gölgelerdi salkým söðüt.

Sözcüklerdi belki de hurafelerin kýstas bellediði kýsa duraklý ve ayaksýz þiirler ne de olsa belimi doðrultmak adýna yaslanýyordum ben bilinmeze ve sökün eden dokunuþlar deðil de vazgeçiþler men etti beni mutluluktan.

Bir bir teyelledim rüyalarý düþ ambarýnda dolanan hayaletler son duraða yaklaþmadan bir sus payý sundular. Susma hakkým deðildi oysa baþ koyduðum bilakis çeperinde yalnýzlýðýn Ýlahi ve sýrdaþ notalar çekiþtirdi beni yakamdan paçamdan.

Bir buluta rast geldim sonra ve içime konan uður böceði ve yuttum heceleri yuttum acýlarý yuttum çaresizce.

Bir tek aþký ve kini yutamadým. O kadar büyük bir lokmaydý ki aþk ve aþka kucak açan hecelerden arakladýðým telaþ.

Hindi kimi insan.

Kindi kiminin göbek adý.

Göbek taþýnda unutulan unutkan su damlacýklarý ve aþkýn lal alfabesinde sökün eden özlemi kuþandým ki aþk meclisinde beylik ve benlik bir gayretle sýnandýðýma kani sindiremedim acizliðimi ve sýðamadým kabýma taþkýnlara mahal verdim.

Ne cüretti benimki.

Ne de cinaslý bir kafiye arakladýðým deðil yazmaya doyamadýðým þiirlere miskin yelekler ördüm ve önünü kapadým saygýmla ilikledim: aþký ilikledim özlemi mimledim ve þakýdý yer gök.

Rabbimin kudretine bir dolu tanesiydim ki.

Bir yaðdým pir yaðdým.

Bir sustum bir aðladým.

Aðzým vardý dilim yok derken dillendi içimdeki mevsim ve açýða çýkardým ne var ne yoksa.

Neyim varsa…

Sökün ettim.

Yaðdýrdý Mevla’m.

Hasret yaðdý.

Hasetti oysa kiminin kuþandýðý.

Hayret ettim ve s/indim duvarýn dinine ve ellerimi açtýk gök kubbeye yüreðim zaten harap ve bitap ve aþkýn kefaretine aþkýn ahengine ve aþkýn kudretine…

Aþkla evrilen hecelerim.

Devinen yüreðim.

Devri âlem yapan ruhum ki gitmediðim köy kasaba kalmadý.

Azýðýmdý matem.

Umudumdu yarýnlar.

Mutumda saklýyý dört mevsim.

Yetmedi.

Beþinci mevsimin peþine takýldým aslýnda kendi kuyruðumdu týrmaladýðým ve yüreðim ve yüzüm.

Yüz verdim astarýný istedi kimisi.

Yüz vermedim ama binlerce hak tanýdým insanlara.

Bir tek kendime þans sunmadým oysaki bir þölendi içimdeki gizin izini sürdüðüm ve her gün yeni baþtan keþfettiðim kâinat.

Kanaat ettim ve kanat taktým kaleme.

Zuhur eden þiirler kimi zaman içime sökün etti ve taþtým nehirler gibi ve ç/aðladým þelale misali.

Öykündüm illa ki öykündüm aþka ve þakýdým ve kabardý içimdeki yetimin tüyleri.

Yetemediðim kadar da yetilerimi biriktirdim.

Yetindiðim kadar yetim mizacýmý g/izledim.

Bir þafak vakti.

Bir kabir ziyareti.

Bir kâhin idi madem yýldýzlar.

Bir de kani olduðum acýlar ve þükür yüklenip küsmekten men ettiðim elbet iç yüzümü ters yüz ettim ve dýþýmdaki yumuþaklýkla mintanýmý gizledim ne de olsa eteklerimden dökülen taþlarla yol inþa edecektim ve çýktým daðýn tepesine.

Yaslandýðým dað kar kaplýydý.

Ve kaydým.

Aymazlýðýn ikliminde azat edilmeyi bekledim ve sadece diledim ve sarýldým Rabbime.

Kaþýðýma çýkandý ümit ve dua.

Ýçimdeki isyan deðildi yüz sürdüðüm içimdeki nisyandý yüz bulduðum.

Uluyan aþka.

Ünlenen güne ve geceye.

El veren þiirlere ve sevgiye.

Ve hükmedene sýðýndým ilk günden beri.

Karlardý eriyen ve temizlenen yer gök.

Kürediðim kadar da kükreyen iç sesim.

Huzur ötesi yolculuðun da son duraðý.

Durmaksýzýn yol aldýðým nihayetinde vardýðým.

Ýçimdeki seyyah ve de.

Ermekle erimekti ayan beyan ve eriyene biat ermenin de mucizevi týnýsýnda saklýydý tek gerçek.

Gördüðüm kadar gerçektim.

Gerçek olduðum kadar da gördüm.

Aþkýn ilintili olduðu her zerreme sahip çýktým bir gecenin de sabaha ermesi gibi ayyuka çýkan ýþýðýn asla sönmeyeceði idi kendimi alamadýðým o düþünce ve tahakkuk eden her þeydi hiçliðime vesile.