‘’…Bir geniþlik umarým. Hayalsiz olmuyor. Zaman büyük simyacý. Hatýralar bile hayal. Yaþamasam nereden bilecektim…’’(Alýntý)

Diskalifiye olmuþ ruhun kýrýntýlarý umudun daim olduðu, olmasý gerektiði inancý elbet inancýn rotasýnda þekillenen dik açýlar, eðri durup doðruyu söyleyenler aslýnda ararken ve neyi aradýðýmý bilmezken rast geldiðim kendim oysaki bir ömür kendimi bildiðim kadar kendimle ilgili ne/kim varsa bir o kadar emin.

Bir sözcük ararken bir de yalnýzlýðý kutsarken kurda kuþa yem olan incelikli ruhumun pervazýndaki hayaller elbet uçuþan elbet kaçýþan ruhum ve göz bebeklerimde serili ufuk ve umut sarmalý kaykýldýðýmý yok sayýp takýndýðým o haletiruhiye elbette bire bir içimi dýþa yansýtan ve iþte küçük kýyametin koptuðu o an.

Ansýzýn ölen.

Bir anda doðan.

Ölü hücreler can çekiþen güneþe saygý merasiminde bulunup da doðasýnda saklý özlemle savaþan ruhlar gezegeni.

Mavi ya da yeþil.

Feri sönse bile renklerin.

Karanlýðý dahi hayra yoran elem yüklü bir satýr bilemezken de bir ömür içinde saklý tuttuðu aydýnlýðý, nasýl olur da anlayýp asla hayra yormadýðý.

Parantez yorgunu parmaklarým üstelik bir ömür kümelediðim tüm veriler ve sayýlar ve yere oturup göðü seyrettiðim yetmedi; göðe çýkýp uçmayý becerdiðim bir gözaltý adeta içimdeki simsar içimdeki kýyým nihayetinde anlayýp bir ömür kýyama durmak için beklediðimi ve beklentisiz yüreðimi ve ruhumu sunduðum evren nihayetinde kalemimle olan izdivacým elbet evrenden aldýðým en net sinyal ve eksen.

Bilemem.

Bilmemek en güzeli aslýnda.

Bildiðimi bildiðim ne varsa bilmezden mi geldiðim?

Tek bildiðimse sevdiðim.

Sevilmekse kimin ya da neyin nezdinde þahsýna münhasýr bir rüzgâr nihayetinde buluþtuðum Rabbim ve tüm kini nefreti görmezden geldiðim üstelik feri çoktan sönmüþ yüreklerin hala nasýl oluyor da birbirini sevdiðini söylediði…

Acýlar açýsý olmayan.

Açýlar kâh acýyla kâh bilinmezle dolan ve en çok sevdiðim kenarý dik üçgenin ve eþleþtiðim ve artýk biliyorum ki; ben hipotenüsün ta kendisiyim en çok da matematikle olan dostluðumu unutup kendimi sözcük deryasýnda bulup aklým sýra uðraþtýðým tüm cebir iþlemleri nihayetinde beri asýl sona yakýn kýlarken.

Þimdi desem ki…

Demediklerimi söylemeni vakti henüz gelmemiþken…

Bilgi daðarcýðýmdakilerle yetinmediðim ve Kaf Daðýndan çoktan indiðim elbet uyruðum iken þaþalý bir meslek ve de uydum iken bol sýfýrlý maaþ bordrom ve sonunda anladým ki; asla ve asla elzem deðilmiþ bunlar ki kükrediðim kadar kürediðim hayaller ve kariyer basamaklarýnda kâh güneþ kâh dolunay ama yetemediðim insanlar en çok kendim ve kendimce bir türkü tutturup hayatýn merkezinde addedilen bir unvan peþinde koþmanýn da tüm hayatýma mal olduðu gerçeði.

Elbet hayal kýrýklýðýna uðrattýðým onca insan ve yanýlmaktansa yanýltmaktý madem beni en çok acýtan ve kandýðým mecazi sevgiler kandýðým yalancý dostluklar en çok da makamýn izafi varlýðýnda serilmiþken benliðim ve bilemediðim o maneviyat gerçi içimde ilk günden beri saklý ama zaman içinde benim de benzediðim tüm insanlar nihayetinde kendimden uzaklaþtýðým sonra kendimle yüzleþip boðulmaksa kendimde.

Güneþin sarýsý ne mana!

Aþkýn safsatasý ne alaka!

En çok yanýltan en yakýnlarým hele ki kardeþ bildiðim bir firarda kendimden çok sevmenin maliyeti iken kendimi yok sayýp sürekli güncellediðim bir serenat.

Sözcükler uzaðýmda.

Yalanlar görmediðim aklýma dahi getirmediðim.

Yankýsý olmayan sesim hele ki sessizlik iken tek þahit dualarýma.

Duvarlarým öncesinde olmayan.

Duvarlar þimdi kulak kesilen kimse hayatýn da reçetesinde karþýlaþtýðým insanlar oysaki þifa bildiðim ve yürekle yüreklerin buluþtuðuna inandýðým o köprüden yuvarlanýp atýldýðým bir uçurum.

Firar ettim nihayetinde.

Fidan veren düþlerimi budarken bir baktým ki kökünden koparmýþým.

Filizlenen güneþ mi sevgi mi? Ýyi de hep onlar var olmamýþ mýydý?

Kükreyen iç sesim ve artýk asla muhatap olmayacaðým dýþ sesi evrenin oysaki nasýl da tezat bir iklimde büyütmüþtüm ben ýþýðýmý ve tüm sevdiklerimi asla da koymadýðým o ayraç sevdiklerime ve sevilmekle iþtigal filan da deðil yorgun yüreðimde taþýdýðým onca duygu nihayetinde infilak edip kendime rest çekmiþken…

Þimdi mýntýkamdayým.

Bir ömür mü saklanýr insan siperinde?

Zýrhým hiç mi ýþýk geçirmez?

Gözlerim hep mi parlar?

Ýmdadýma ise yetiþir sadece O yetiþir.

Ýlahi bir güzergâhta yürüdüðümü dahi fark etmemiþken ve ilk gençlik yýllarýmda kariyer planlamasýnda eksik giden bir þeylerin asla da farkýna varmamýþken…

Küsebildiðim kadar da çok sevdiðim insanlar.

Kasmadan sevmekse doðamda var.

Kanmaksa asla aklýmdan geçmezken kanmanýn ya da karþýmdaki insanýn söylediklerinin kandýrmaca olduðu ihtimali…

Yangýn büyürken geldim iþte oysaki kova kova su dökmeliydim bu büyüyen ateþe ve yangýn þimdi daha da büyümekte çünkü yanmayý sevdim ben bir kere en azýndan kýrýp dökmeden insanlarý kendimi yakmak meðer gözüm açýk gördüðüm bir rüyaymýþ bir ömür ve ne zamanki kalemi aldým elime gitgide büyüdü bu yangýn.

Ne güzel de söylemiþ üstat:

‘’Yazmak sahiden yangýnýn ta kendisiymiþ ve de yanmanýn.’’

Üstelik bundan da büyük bir ateþle tanýþtýðým ve Ýlahi Ateþin sýcaklýðý ile evrende saklý tüm buzlarýn ve tüm ihanetin ve tüm çirkinliðin yanýp yok olduðu…