Düþlerimi bir kalkan gibi kullanýyorum ve yere düþürmeden her birinin irili ufaklý týkýþtýrýyorum yastýðýn içine.

Ýçimde debelenen biri ya da birileri var hala ve kimlik deðiþtiren sessizliði özlüyorum ve kuþ bakýþý tavaf ediyorum içimdeki ekseni.

Renk körü bir saat gibiyim ve karanlýðýn rengini ayýrt edemiyorum beyazlýktan sonra da naylon düþleri salýyorum boþluða.

Seriyorum yüreðimi mevsimin ayaklarýna ve kýþ kýþ diyorum, kýþ güneþine.

Ufkun bitiminde bir kuþ görüyorum kanatlarý olmayan.

Düþler örüyorum saçýma konan kelebekleri de ayrý ayrý iliþtiriyorum her birine ve kollarýmý kocaman açýyorum bir yandan da su döküyorum giden Ocak’ýn ardýndan ki Ocak da pek bir þaþkýn ne de olsa üç beþ gün göstermiþken kýþ, yüzünü þimdi kýsacýk boyuyla cüce cüssesiyle içime sokuyorum adeta Þubat’ý.

En sevdiðim aylardan biri hele ki annemin de Þubat’ta doðmasýndan mý nedir bilmem daha bir kaným ýsýnýyor bu kýsacýk aya.

Artýk yýllardan topladýðým o ekstrem yirmi dokuzuncu günü Þubat’ýn elbet geçen senede kalan artýk yýl ve atýl sözcükleri de kaynattýðým bir kazan adeta.

Sözcük ambarýnda ise aç bir tavuk gibiyim ve her kuluçkaya yattýðým þiiri özenle yayýyorum masaya bir örtü titizliði ile kýrlangýç seslerini de masa süsü gibi bir motif niyetine seriyorum.

Bir imgenin nazarýnda büyümeyi erteleyen bir çocuk gibi en çok da iç sesimi meþgule verdiðim ömrün son sapaðýnda geçiþ izni verdiðim bir içimlik günün bir içimlik satýrlarýna seriyorum ömrü.

Buzlukta unutulmuþ yemek gibi ya da bozulmuþ süt ile mayalanmýþ bitimsiz acýlar gibi asla açýlandýramadýðým kýþ güneþine nispet yapan içimdeki devasa buz daðlarý gibi hala açýða vuramadýðým hala tamamen açýlamadýðým.

Sözcük ýrkýnýn da bir namusu var elbet ve edebi bir de ederi.

Tutumsuz yaþadýðým yýllarda tutturduðum þarkýlar gibi tükenmiþliðin verdiði hicap ile karesini aldýðým içimdeki yüzölçümü ve kökünü aldýðým bitimsiz çiçek sepetim belki de sadece kendime ýsmarladýðým bir çiçek gibi bir þarký gibi binlerce kez dinlesem de doyamadýðým.

Doygunluk ise farklý anlamlara tekabül ederken ve ýsrarla aç kaldýðým uzun yýllar geçmek bilmeyen uzun yaz günleri ve içimdeki açlýðý bir þekilde dindirebildiðim ve mideme verdiðim emirlerle dikkatimi zihnime verdiðim.

Bir çöküþ ise.

Ya da zincirleme bir kaza…

Molekül zincirinde yangýna verdiðim alt belleðim ve ilk kurtardýðým illa ki mutlu yýllarýmla bitimsiz hayallerim iken.

Üst bilinç ise pek bir meþakkatli ve üstünü örttüðüm geçmiþin en azýndan rüyalarýmý delip geçerken ve kalem de sayfaya ok gibi saplanýrken bu sefer tahliye ettiðim iç sesim ve dökülen sözcüklerle piþirdiðim kurabiyeler ve asla altýný yakmadýðým bir yemek gibi ki tek kaþýk bile tadýna bakmazken.

Adýný bilmediðim insanlar ve de.

Ýmgeleri çarçur etmeden içimdeki nizamý yitirmemek adýna kendimce bulduðum bir çözüme odaklandýðým elbet þiarým sadece günü öldürmek ki koca ömrü bilfiil gasp ettikten sonra günü öldürsem ne olacak günü kurtarsam neyi karþýlýk olarak sunacak bana cihan?

Belki de kendimi sorumlu tuttuðum ve sorunlu addedilen fýtratýmla kimi insanýn çabucak benden uzaklaþtýðý ve bir ömür belleðime kayýt etmekten kaçýndýðým ama artýk kabullendiðim…

Sevginin marazi bir duygu olduðuna inananlar ve her nasýlsa severek bir yerlere varamadýðým bu yüzden kendime olan tutsaklýðýmý sonlandýramadýðým hele ki kendimi sevmek adýna sayýsýz sebep varken sudan sebeplerle insanlarýn beni ya geçiþtirdiði ya da haz etmediði duygusuna vakýf olmanýn ertesinde kendimle olan uzlaþýmda bir arpa boyu yol gidemezken ki…

Fersah fersah gezindiðim iç dünyam yetmezmiþ gibi iç dünyasýný içselleþtirdiðim nice insan bu yüzden içimle dýþýmýn bir olmasý dýþýnda bir suç da arz etmediðime inanmýþken þimdilerde artýk biliyorum ki; insanlarýn sevilmek gibi bir talebi kalmamýþ hatta sevmek için de güç harcamadýklarýna vakýf olduðumdan beri daha da uzaklaþtým hayattan ama yine de içimdeki o rüzgâr bir türlü dinmek bilmiyor.

Baðdaþ kurduðum bir gök kubbe ve bu duygu o kadar net ve belirgin ki yaþadýðýma ve özgür olduðuma daha bir kani olsam da bir türlü aþamýyorum bazý yasaklarý ve engelleri.

Koruyucu bir savunma mekanizmasý ve psikolojinin ana temalarýndan biri iken geliþen sayýsýz alt kümesi bu savunma mekanizmalarýnýn ve artýk kimin yalan kimin doðru söylediðine bir þekilde vakýf olabilmekteyim. Ýçimdeki radara takýlan eþkâller ve emsalsiz yan çizen tutumlarý.

Sevilmek gibi bir kaygý asla gütmediðimi söyleyemem elbette ve artýk þunu biliyorum ki; sevilmek çoðu insan için önem arz etmiyor ya da belli insanlar belli insanlarý severken ve belli insanlar tarafýndan sevilmeyi arz ederken asla bir çýkýþ noktasý bulamamaktan da þikâyetçi iken bir ömür.

Yaratandan dolayý yaratýlaný sevmekse hep en kolayý gelmiþtir bana ve ilk sýrada kendimi sevmem gerekirken ve bunu bir þekilde dünde baþarmýþ olsam da insanlardan bana yansýyan o olumsuz esinti ve bakýþ açýsý:

Ya sessizliðe sýðýnanlar.

Ya da tazý gibi koþup kaçanlar görüþ alanýmdan çýkanlar.

Öylesine bir durum zuhur ediyor ki durduk yere ve insan kendini gerçekten sýra dýþý hatta doðaya aykýrý olarak görebiliyor ki…

Bir þekilde uzaðý güvenli bir alan olarak görenler ya da tepkisizlikle cezalandýrýldýðým ve iþte hipotezim bir kere daha doðrulanýyor.

Kaçamak bakýþlar.

Kaçamak sözcükler.

Her halükarda içime yerleþtirdiðim tüm sevdiklerim ve günbegün yiten birileri týpký yitip giden ömrün de yasýný tutmama vesile ve her nasýlsa sevme güdüsünün saplantýlý bir duygu olarak addedilmesi.

Kimse artýk dilinden sevgiyi düþünmeyen…

Hangi dostumsa bir ömür beni terk etmeyeceðini ve sonsuza kadar elimi tutacaðýný söyleyen üstelik gözümün içine baka baka ve her nasýlsa zaman aþýmýna uðrayan dostane iliþkiler.

En çok da þu son birkaç yýl yaþadýðým yýkýmlar.

Hastalýkla sýnanýrken insan ya da sýkýntýlarla boðuþurken telefonun öbür ucunda kulaðýnýza gelen meþgul sesi elbet müþküle düþüp de bir dosta sarýlmaktan baþka da bir þey istemediðiniz ya da sizi görmezden gelen kim varsa gün içinde karþýlaþtýðýnýz belki de acýnýzla hüznünüzle mutlu olmayý becerenler.

Ve ben tüm suçu üstüme alýyorum karþýlaþtýðým tüm olumsuzluklardan da bir ders çýkararak üstelik sevebildiðim ya da sevebileceðim insan sayýsý dünde kalanlarla sýnýrlý deðilken…

Ýlk baþta yazma eylemine giriþtiðim ilk günden beri devasa bir gonca gibi açýlan kalp gözüm ve gerçek manada Allah rýzasý için yaþamanýn ne anlama geldiðine vakýf olduðum ve…

Allah dostu denen mefhumun da net açýlýmýna þahit olmuþken.

Yazdýðým kadar yaþadýðým.

Yaþadýðým kadar yazdýðým.

Nihayetinde kendimle uzlaþmanýn bir çýkarým olduðunu da görebildiðim ki dünyanýn en huysuz ve mýzmýz insaný olsam da bu saçma yanlarým bile kendimi sevmek adýna kabul görebildiðim de.

Bazen sönen neþem ama her halükarda içimde saklý o bitimsiz coþku ve sevebilme yetim.

Alttan alsam da kýzgýn ve öfkeli olduðumda taþ üstünde taþ býrakmazken kendime yönelttiðim tüm taþlarla baþýmý yarýp yeniden kaldýðým yerden devam edebildiðim…

Her yeni günde ve her insanda yeni bir açýlýma vakýf iken her acýdan ders çýkarýp en çok da iyi bir insan olmak adýna bir ömür verdiðim mücadelenin de karþýlýksýz kalmadýðýný görmek belki de coþkuma ivme kazandýran.

Hüzün bulutlarýnda s/alýndýðým da devasa bir gerçek iken basit bir detayda bile mutlu olmayý baþarmak ve resmin genelini görürken ufacýk bir fýrça izinde kendimi de kabullenmek adýna ve kâinatýn en büyük ressamý ve bestekârý iken yüce Mevla’m ve bilsem de bir tek su damlasýna denk düþtüðümü, sonsuzluðu müjdeleyen inancým ve bitimsiz sevgim ve umudumla baþarabildiðim kadar sevmeye ve yolumdan geri dönmemeye kararlýyým hele ki bunca geç kalmýþlýðýmla kendimi kucaklamak ayrý bir coþku ve huzur verirken bana…

Üstelik yazýlmayý bekleyen o kadar çok hikâye ve þiir var ki ve ben aslýnda sadece sevgiyi yazar ve yaþatýrken…