‘’Anlatarak bitiriyorum hayatýmý

 Bilmiyorum baþka nasýl bitirilir bir hayat

Bir çiçek çizdim bu akþam avcuma

Ýsmini her þey koydum.

Simli ojeler sürdüm yalnýzlýktan sýkýldýðýmdan.

Müsveddesi gibi þimdi týrnaklarým

Yaldýzlý bir gecenin…’’(Alýntý)

Düþlerdir muadili gecenin bazen koyusunda gözlerinin sevgilinin, aþka müptela bir þarkýdýr þairin baþkaldýrdýðý.

Mevsimlerdir kimi zaman yürek yakan:

Adeta çizik yeþil zeytin gibi

Sözcüklerdir hýrpalanan yüreðin müdavimi.

Ve onca sarkýttýr içine batan

Girift hüznün sefasýný süren bir bilmece adeta

Yanýp sönen yýldýzlarýn eþliðinde

Mintaný mavidir illa ki gecenin

Kor hecelerde aþkla vals yapan hýrpani bir varlýk

Göðe dokunma arzusu onunki

Döþünde gecenin

Muteber bir esinti yüreði ýslýklayan

Bazense mutluluk peþine düþtüðü

Ýlla ki ýskaladýðý mevsim öncesi bir ön söz gibi

Yalayýp yuttuðu bunca kitap ne ki?

Dile gelmedikten sonra içindeki o seferi

Gölgelerden kaçarken köþe bucak

Ýþte yakalandýðý illa ki hüzün ertesi þafak.

Ilýman bir iklimim ben ve düðmelerini ilikliyorum zamanýn bazen sökülen yüreðimden dökülen serpintilerle besliyorum yorgun ruhumu.

Nazenindir benim gölgem.

Hem de þatafatlý bir yalnýzlýðým vardýr elbet mabedim bilinmezin seyrinde en çok da dünüm iken tüten gözümde.

Sayacý mý ömrün?

Sefasý mý aþkýn?

Semazeni mi bilinmezin?

Sadece dokurum ben ve okurum ve her d/okunduðumda huzur bulurum.

Dün ve önceki gün hep okudum içimin seyrüseferinde dikilen sözcükleri avuç avuç içtim ve bir fýsýltý ile ansýzýn geldim kendime.

Elim ki hep kalem tutan.

Yüreðim ki yüksünmeden seven insanlarý.

Haþmetli bir saðanaða yakalandým zamanýn birinde gecenin teninde düþtüm yola düþ kaydýraðýmdan zýpladým adeta görünmeyen yukarýlarda bir zemine.

Ýþinin ehli idi insanlar bense sadece okuryazar ve bilemedim ben içine düþtüðüm bu yazma aþkýnýn beni defalarca dövüp de ýslak bir halý gibi yere sereceðini.

Yasaklýydým bir ömür mutluluða ve kendimce mutlu olsam bile illa ki çaldýlar hayallerimi ve bir gün anladým ki ben aslýnda kimsesizliðimle sözcüklerimi tokuþtuyormuþum.

Mevsimlerden sonbahar.

Aylardan Ekim daha dün gibi ve iþte kýrmýþtým þeytanýn bacaðýný ve okumak nasýl bir erdemse anladým ki benim daha çok insana daha çok þey anlatmam lazýmmýþ.

Bir tümce idim iþin aslý ve yaldýzlý yolunda ömrün yanýp sönen bir yýldýzýn kuyruðuna takýlý bir gül olarak seyrüseferindeymiþim bilinmezin.

Ýçimdeki o dehliz.

Kaçamadýðým bir hapishane.

Layýðýyla yaþamýþ olsam da kötüsü yokmuþ benden hem.

Kötürüm olan düþlerim ve soytarý ölü nefsim ve baðdaþ kurduðum bir hayal dünyasý üstelik ta dört yaþýndan beri hayal kurmanýn da fiyaskosu bildiðim zengin iç dünyam oysaki ben bir Hint fakiri gibi tutuþmuþum ve fakir sözcükleri peksimet tadýnda neþredip piþtiði bir ocak misali aslýnda dünyanýn da en zengin insaný olmaya kanat açmýþým.

Zenginliðim illa ki sevmeye düþkünlüðüm.

Ziyaret ettiðim onca mekân ve insan…

En çok iman gücümle ayakta kaldýðýma da kefilken…

Sürüklendiðim bir yol bazen saptýðým tali yol sonunda kendimi kaybettiðim defalarca peþine düþtüðüm bilinmezin ta kendisi iken içimde saklý bir ömür…

Hazan mahsulü olmak elbet deðildi þiarým ve ben nasýl ki bir yaz çocuðuydum gel zaman git zaman müptelasý olduðum yaðmurlarýn ve yaðmurun gözünde bir damla yýkandýðým hece hece ve ihbar ettiðim içimde saklý nice þifre ve bilmece.

Yükümse.

Yükümlülüðüm ve de.

En çok da hürmet ettiðim cihan bense çoktan pimi çekilmiþ bir bomba hep de kendime patladýðým ve ulaðý iken umudun bir köþede sefilce unutulduðum.

Bilinmezden önce.

Bilindikten sonra.

Bazense zifiri bir karanlýk kýyýma uðradýðým oysaki karanlýktý illa ki ihya eden elbet acýlarýn zifafý ve kýyama duracaðýmýn da müjdecisi gerçi geri tepse de silah bazen.

Bir redif.

Bir rütbe.

Bir apolet.

Bir rozet.

Adýma basýlmak üzere hazýrlanmýþ sayýsýz kartvizit ve iþte elimin tersiyle ittiðim dünya nimetleri dünyanýn malý mülkü ne de olsa bendim tekeri arayýþýn.

Hüznümle sivrildiðim.

Yeri geldi mi coþkum bulaþan.

Bazen sönen feri neþemin.

Bazen salkým söðüt gezindiðim ama baþýmý asla eðmediðim bir o kadar her yanlýþ yaptýðýmda özür dilemeyi bir erdem bildiðim.

Mevsimin metruk hecelerinden firar ettim de geldim huzurunuza.

Yalnýzlýðýn bam teline basmalarý ne ki hem üstelik ben sevdiðim ve yazdýðým kadar mutlu ve kalabalýðým…

Lafügüzaf ne de olsa neþri ve telaþý sevmelerin güme gitti günümüz insanýnýn nezdinde ve iþte bir ayrýk otu olarak yaþar ve severken yazmanýn da büyüsüdür gözlerimi kör eden.

Geceye inme inmeden.

Yalnýzlýðýna nazar deðmeden.

Sözlerle hemhal yüreðimi serdiðim.

Muhatap olduðum aslýnda kendim ve ulu Rabbim ve iþte dokudukça ve d/okundukça büyüyor içimdeki ateþ.

Bir nebze de olsa huzur duymak ve anlam olmak anlamlandýrmak ve de…

Sürtüþtüðüm içimdeki iklim.

Sataþtýðým sadece kendim ve dünüm.

Sýzansa yürekten nice duygu ve hece.

Sýzmadan masanýn baþýnda konfetiler yaðdýrdýðým gecenin baþýndan ve o yeþil filiz ki baþ veren…

Baþ eðmediðim bir düzen gerçi kurallara ve emirlere de illa ki itaat ettiðim yine de bir noktadan sonra farklý olduðumu tasdiklediðim.

Farz bilinen her þey.

Fay hattý elbet kâinatýn bense kendi halinde bir yürek neferi ve anlamsýzlýðý hatta sessizliði bile anlamlandýran.

Kefesi yok iþte yüreðimin.

Ýçine týkýldýðým kafesin kapýsý yok.

Kefende uyumak bazen acýmý tetikleyen ve beyaz olmanýn özeti ve masumiyetin de meali iken özümde sözümde bir olmanýn verdiði o coþku ve huzur ve heyecan.

Hüznüme rakip çýkacak bir mevsimin peþindeyim ve eþelediðim toprak dolu zemin elbet kalemle kürediðim sevgimle suladýðým yaþýmla nemalandýðým ve Allah yolunda yaþamanýn ta kendisi iken yazmanýn verdiði huzur ve c/esaret ile yuvalanan sözcüklerden mütenasip dillere öykünüp aslýnda sevginin dili ile konuþtuðum koca ömrün de hicreti belki de beni bekleyen.

Mübalaða etmeden yaþamak.

Ýçten gelense sevmek.

Hazanda dahi güneþi doðdurabilmek ve gecenin teninde kayýp da þafaða hazýrlýk yaptýðým ve tüm kuþlarý ben beslemek zorunda hissederken Allah rýzasý için yaþamak kadar da yazmanýn büyüsünde bir nebze de olsa hayatý cennet bildiðim en azýndan sayýlý birkaç saat ruhumla ve yüreðimle tavaf ettiðim kâinatta bilirim de Araf’ta kalmanýn ne olduðunu ve iþte ruhumun acil iniþ kapýsýdýr kalemin açtýðý o kale kapýsý ve lütfen bunu kimse çok görmesin bana.

Sevgimle…