Hangi düþ’ün yerlisiydi mazim ve hangi cafcaflý acýda büyüyüp de olgunlaþmýþtým?

Renklerim kâh viþneçürüðü kâh okul formamdaki o asil gri bense asi olmayý dilemiþken ve de becerememiþken en azýndan asi yüreðimle yaþayýp sevdim insanlarý bir ömrün de dilemmasý iken içimdeki sarkaç ve ben hep insanlýðý ve sevgiyi heceledim.

Düþlerimi kuruttum ve astým balkon ipine.

Sonra çocukluðumu kurcaladým ve mutluluðu kurguladým, baba ve içinde her anne ve baba geçen cümleyi saðdýcým belledim.

Ellenmemiþ bir benliðim ve belleðim var benim bir de varlýðým ve çürüðe çýkan düþler asla muhatabým olmadý aslýnda ben olmadým muhatap hiç kimsesizliðin deðil her þeyin ve her asil duygunun da vasisi iken.

Babam…

Duyduðun mu bu gün yoksa hep olduðu gibi içinde þekillenen o gül aðacý ve sen hep gülümsedin bana hep Gül Kýzým, diye sevdin ama ilk göz aðrýndým madem ve de yolunu beklediðin bir evlat dillendirdin bitimsiz sevgini adýma eklediðin –üm aslýnda hayatýmý þekillendirecek bir sevginin mimarýydý.

Yollar aþtýn bir ömür.

Yarenlik ettin çocuklara yurdumun dört köþesinde çektiðin cefayý sefa belledin ve sadece on yedi yaþýndaydýn öðretmen olarak haiz olduðun asil mesleðin ve nasýl da alýn teriydi bize býraktýklarýn.

Para ne ki, babam?

Mal ve de mülk lakin…

Ýnsanýn da kimseye muhtaç olmamasý madem asýl mesele elbet býraktýðýn þerefli soyadýn ve öpmeye dahi kýyamadýðýn evlatlarýn.

Bir düþ ambarýndayým bu gece.

Gerçeklerin de farkýndayým hele ki kalp gözünün ne olduðuna aklým ermezken Rabbim bahþetti bu farkýndalýðý bana zaten çocukluðumdan bu yana illa ki saf addedilen varlýðým þükür ki hala masum kalmanýn ifasýdýr sana yazdýklarým.

Sözcükler var, baba: öyle sözcükler var ki kan ile doðradýðým.

Kanlanmýþ gözlerime pansuman yaptýðým içimden gelen gözyaþým ama bir o kadar diktir de baþým hatta sana da nasýl diklenirdim hele ki öðrencilik yýllarýmda gerçi dediðin ve uyguladýðýn her emre ve yasaða uydum ama lafýmý da asla esirgemedim.

Hüviyetim, baba.

Bazense hicapla dolduðum.

Lakin ne hezeyan ne isyan genelde heyecanlý varlýðýmla coþkumun zirve yaptýðý ve müptelasý olduðum sevgi zaten baþýma iþ açan da hep o sevgi olmadý mý?

Beni gözünden sakýndýðýn kadar varmýþ hani cihanda saklý sýrlar ve kötülüklerden de fersah fersah uzaða kaçmýþken ama insan illa ki yakalanýyor elbet kendine en baþta bazense dile gelmeyen þeyler yüreðimde fokurdayan ve ihbar ediyorum kalemin sayesinde.

Bazen gocunuyorum.

Bazense çok mahcup oluyorum.

Sevdiðimi direkt söyleyemediðim o kadar çok insan var ki sanýrým böylesi bir çaðda geri kafalý tabir edilebilecek bir yapýdayým hali hazýrda…

Sessizce büyüdüðüm.

Ve tüm dünyayý ve insanlarý gözümde büyüttüðüm…

Bense ufacýk bir zerreye tekabül ederken kime ne diyeceðimi bilemiyorum genelde bu yüzden son sekiz yýldýr aralýksýz kaleme sarýlýyorum ve bir bir ifa ediyorum içimden geçenlerin de bir kýsmý ancak.

Kýymete binen asla sevgi deðil günümüzde ve senin, annemle birlikte aþýladýðýn bunca deðerin deðerine nasýl da vakýf oldum hele ki son birkaç yýl içinde nereye ait olup olmadýðýmý da sorgularken illa ki aidiyet duygumu sorguluyorum, baba.

Müptelasý olduðum en baþta alýn yazým ve kaderim bir de uðruna canýmý dahi vereceðim öðretiler elbet senin sýký sýký tembihlediðin gerçi yolum yalnýzlýða düþmüþ olsa da memnunum halimden hele ki benzemediðim hemcinslerim ve ne kadar yalýn ve doðru bir insan olsam da illa ki sorgulandýðým ve bir þekilde zan altýnda kaldýðým.

Alýntý olmayan hayallerim var babam ve ne yazýk ki her biri tek tek çalýndý. Ben boþ durur muyum? Elbet yeni hayaller kurduðum ve de kalemimle kendime kurduðum bu dünyada kâh caným acýyarak kâh severek kâh coþkuyla bazen de dipsiz bir hüzünle yolculuk ediyorum.

O kadar çok insan çekip gitti ki senden sonra.

Öncesindekileri saymýyorum bile.

Bense defalarca kendimden gittim ve yeniden döndüm kendime ve aslýmý koruma gayreti içerisindeyim elbet senin gösterdiðin yolda ve ilkelerin ýþýðýnda deliler gibi acýmasýzca kendimi o kadar çok masaya yatýrýp hýrpalýyorum ki sen bana kýyamazken ben daha fenasýný yapýyorum ve diktiðim duvarlardan kimsenin geçmesine izin vermiyorum ve uzaktan ve de sessizce seviyorum insanlarý.

Düþlerim.

Yerlisiyim düþlerin ve de sevginin.

Ýnkâr edemeyeceðim kadar de coþkumla hemhal bazense ansýzýn sönen ýþýðým ve tükenen gücüm ve enerjim öyle ki kendimi o kadar daðýtýyorum ki zaman zaman ve bir çýnarýn gölgesine sýðýnmak istiyorum kendimce sýðýnýyorum da elbet saf ve lüzumsuz addedilen varlýðým bazense o kadar çok yakýnýyorum ki olan bitenden ve yakarýyorum Rabbime ve sevdiðim güvendiðim az sayýda insanýn da yakasýna yapýþýyorum ve hatalý olduðumun bilincinde af diliyorum kimse rahatsýzlýk verdiðim.

Sevgi böyle bir þey iþte, baba güven duygusu ile eþleþen ve içimde ne var ne yok bir bir döktüðümün ertesi bu sefer piþmanlýkla yanýyorum için için.

Bir dere yataðý belki de yüreðimi nadasa býraktýðým.

Kýraç topraklarda yeþeren sevgi.

Öncesinde saygýnlýk ve ihtimam iken önem arz eden bu yüzden insanlarýn beni sevmesinden önce saygý duyulmasý gereken bir varlýk olduðu için insanýn saygýmý koruyup yaþýyorum: hem karþýmdaki hem de saygýn addedilmek adýna bu yüzden sýnýrlarýmý çiziyorum bazense esnetiyorum ama bu sefer piþman olup yeniden içime kapanýyorum.

Zor olan ne mi?

Bunu dile getirmem çok zor, baba çünkü sen yoksun ama ben varým öncesinde beni bana sunan deðerlerim var adýný koyamadýðým da duygularým bu yüzden sadece vakit istiyorum Mevla’mdan çünkü yarým kalmýþ bir hikâyeyim ben, baba: seninle sizlerle yola çýktýðým ve þimdi tek baþýma kalýp kendimi korumak adýna çabalarken bil ki hiçbir þey ve de hiçbir insan göründüðü gibi deðil/miþ ki zaten sen bunu bildiðin için beni sýký ve disiplinli yetiþtirmiþken…

Yâd edilesi çok þey var bir o kadar da acý elbet bu da kolay kolay dile gelmezken sadece kurguladýðým bir hikâye olsun isterken hayatý biliyorum da hayatýn bir kurgu olmadýðýný üstelik baþrolde olduðumun bilincinde kimseye de sýramý vermezken sadece rotamda kalmaya çalýþýyorum belki de bir ömür mutlu olmaya baþaramayacaðým ama inan ki haddinden fazla çabalýyorum ve çoðu zaman da kendimi en aðýr þekilde cezalandýrýyorum üstelik baþka insanlarýn verebileceði zarardan fazlasýný da kendime verirken.

Bir düþ unsuruyum belki de kimselerin de düþünemeyeceði kadar ama gerçek olduðum da aþikâr ve gerçeklerin gerekçelerini bilirken zaman zaman da kendimi kandýrýyorum iþte.

Kanadýðým kadar da ve illa ki tutunmak adýna hayata ve insanýn kendine de tutunmasý önem arz ederken tutunmak elbet sevdiðim ve güvendiðim insanlara…

Hayat her geçen gün daha da zora binerken ve zor bir insan olmamýn meali iken dikenlerim ile kendime çizdiðim sýnýrlar ve deliþmen mizacýmla belki de açmayý reddettiðim bir çiçek olmanýn verdiði zorluktur ne de olsa benden baþka bir ben yok ve hala senin býraktýðýn kýzýným çoðu insan kýzsa bile bana benden baþka hiç kimse bana bu denli kýzamaz ve zarar veremez…

Seni çok özledim çok.