Çok yorgunum çok da yaþlý. Böyle giderse kýsa zaman içinde göçüp giderim bu diyardan. Kendimi düþünüyorsam ne olayým tüm derdim sevdiklerimin huzuru. Ne zamandýr hissediyorum zaten. Yýllarýn tecrübesi olsun o kadar! Yakýnda çýkar kokusu dolanýp duruyorlar etrafýmýzda. Aslýnda bugün kendimi epey iyi hissediyorum. Hafiften esen rüzgâr yapraklarýmý serinletiyor. Geçen gece neydi o, gök delindi resmen. Sýrýlsýklam ama direncimi bir saniye bile incitmeden bekledim. Gençlere örnek olmak þart, yoksa erken yaþta eðilip bükülürler.

Park yavaþ yavaþ dolmaya baþlýyor. Ellerinde dondurma, çekirdek, karton kahve bardaðý olan ne dedikleri hiçbir zaman anlaþýlmayan yorucu canlý topluluðu. Çöpleri üzerlerimize fýrlatýp atmaktan çekinmeyen arsýzlýklarýndan ben utanýyorum. Onlarýn eðilmeyen gözleri yerine dallarýmý eðiyorum bazen de gözyaþý býrakýyorum topraða. Park akþama kadar çöplükle dolup taþýyor. Allahtan bazý insanlar gelip temizliyor evimizi yoksa halimiz ne olurdu bilmem.

Nefesimin daraldýðý anlarda en yakýnýmda bulunan aðaçlar kökleriyle þifa oluyor. Yeniden filizleniyorum gelecek günlere. En sevdiðim anlar ise güneþin doðmasýna yakýn olduðu zaman. O saatlerde insan denilen canlý gelip de rahatsýzlýk veremez bana. Ama gündüz saatleri oldu mu baþlarlar yýkýmlarýna. Sadece pisletmekle kalsalar bir de ellerinde kesici alet gövdelerimizin üzerlerine þekiller çizerler. Öyle caným yanar öyle sýzým sýzým sýzlar ki köklerim, topraða tutunmaktan baþka bir þey gelmez elimden. Hiç düþünmezler bizlerin de bir caný olduðunu, þu dünya denilen yerde bir tek kendileri var sanýrlar. Kim veriyor onlara bu hakký? Biz olmasak halleri ne olur? Bir de akýllarý var diye üstünlük taslarlar kullanmadýktan sonra neye yarar ki akýl?

Hepsi de böyle deðil elbette. Bazýsý eline kitabýný alýr sýrtýný da bana yaslar keyifli bir huzurla geçirir vaktini. O zaman ben de çok mutlu olurum. Ýnsanlýða faydalý bir hizmet verdiðim için. Bazý çiftler de gelir dibimde birbirlerine aþk sözcükleri fýsýldar. Dinlemez gibi görünsem de çok hoþuma gider. Þu hemen sað tarafýmdaki aðaca söylemek istediklerime tercüman olurlar…

Hepimizin korkulu rüyasý olanlar bugün yine geldi. Yok olup gitmek bir daha hiç kimsenin seni hatýrlamayacaðýný bilmek ürkütüyor. Bir çözüm bulmalý bu iþe. Kurtarmalýyým hem kendimi hem de dostlarýmý. Bütün gün saatlerce dolanýp durdular tepemizde. Bizim ufaklýk fidanlar duymuþ. Beklediðimiz ve hep ürktüðümüz o an gelip buldu bizi. Bu gece son gecemiz. Bir þeyler yapmalý ama ne? Öylece durup sonumuzu beklemek yok olup gitme düþüncesinden daha acý. Yavaþ yavaþ hava kararmaya baþladý. Ilýk esen rüzgârýn tadýný hissetmek hayatta kalmanýn aslýnda yaþamý ne kadar çok sevdiðimi belki hiç düþünmediðim anlarda bile en umutsuz en çaresiz ve en tükenmiþ anlarda bile yaþadýðým için kendimi þanslý saydýðýmý, damarlarýmý acýtarak anýmsatýyor. Gökyüzünün renklerini, parkýn çiçeklerini, topraðýn kokusunu, yaðmur sularýný, çocuklarýn ve kuþlarýn cývýltýsýný düþündükçe yaþama isteðim çoðalýyor. Bu çokluk yapraklarýmdan baþlayýp köklerime varýyor oradan da en yakýnýmdakilere ulaþýyor.

Sabahýn ilk ýþýklarýyla siyahlar giyinmiþ suretler geliyor yaný baþýmýza. Hýrslý bir zalimlikle gövdelerimizden ayýrýyorlar bizi, topraðý incitmeden yapraklarýmýzdan dökülen gözyaþlarýný izleyerek hepimizi birbirimize baðlayan o aidiyete sarýlarak yýllardýr evimiz dediðimiz yeri terk etmek zorunda býrakýlýyoruz…

Kýsa zamanda evimizin yerini gökyüzüyle yarýþma küstahlýðýný boynunda madalya gibi taþýyan kocaman apartmanlar alýyor. Artýk çerçöp atan da sýrtýný bize yaslayan da aþk sözcüklerine þahit tutan da yok… Yaðmur yaðdýðýnda huzurla salýnýþýný izlediðin, güneþte gölgesine sýðýndýðýn, yeþilinde kaybolduðun aslýnda varlýðýyla yaþadýðýný sana hatýrlatan aðaçlar yok… Yerinde sadece duygusu çalýnmýþ yakýcý bir donukluk var. Fakat ne olursa olsun sonu getirilemeyen asýrlýk hisleri beyaz duvarlarýn altýnda filizlenen cýlýz yeþillik var.

BENGÜL ALKAN