Ara sokaklarda saklý olduðunu düþündüðüm þehrin kalbini arayýþa çýkýyorum. Gece boyu kapaklarýnda kazý çalýþmasý yapan iþçilerin azmine eþlik eden gözlerim, uyanýk kalmayý tercih etti. Gün ýþýr ýþýmaz düþtüm yollara ben de. Tüm dükkânlar kapalý, þehrin üzerine uykunun aðýrlýðý serilmiþ. Tek tük insanlar var bakýþlarý hep kaldýrým taþlarýnda. Neden dimdik karþýya bakarak yürümez ki bu insanlar. Çalýþmanýn aðýrlýðý mý binmiþtir ilk ýþýklarla omuzlarýna? Ýleriki yolda bir sabahçý kahvesi olacaktý. Dünden beri bir lokma koymadým aðzýma. Midemin sesi, usta bir orkestranýn nefesinden dökülen ezici bir ezgiye dönüþmeye baþladý. Evden çýkarken hiç dikkat etmemiþ olmama raðmen üzerime giydiðim siyah elbise tüm gün dolaþmaya uygun. Ya parlak, abiye elbisemi tercih etseydim. O zaman ne yapardým? Mis gibi simit ve çay kokusu geliyor burnuma. Takip ediyorum o kokuyu. Giriþe yakýn boþ masalardan birine geçip oturuyorum. Yeni yetme bir oðlan hemen yanýma geliyor. Çay ve simit söylüyorum. Yüzümde tatlý bir tebessüm saðýma soluma bakarken sýrýtkan arsýzlýðýyla geçkin yaþlarda bir adamýn gözlerini, upuzun elbisemin kapattýðý bacaklarýma diktiðini görüyorum.

Kendimi tutamayýp:

“Ne var? Neye bakýyorsun öyle?”

“Hiç… Hiçbir yere…”

“Geldiðimden beri gözlerin bacaklarýmda. Upuzun elbise giymiþim, ne görmeye çalýþýyorsun ya da ne gördün de bu aleni arsýzlýðýn?”

Cevap veremiyor piþkin piþkin sýrýtarak etrafýna bakýnýyor sadece. Yeni yetme oðlan araya girip adamý kahvehanenin dýþýna çýkarýyor. Dýþarýda uzun uzun bir þeyler konuþuyor çocuk. Adamýn pek de anlar gibi bir hali yok. Alýk alýk bakýyor yalnýzca. Az sonra geriye dönen çocuk:

“Abla çok özür diliyorum sizden. Lütfen kusura bakmayýn. Bu adam iþsiz güçsüz, her gün gelir insanlarý huzursuz eder. Hele de kadýn geldi mi sorma! Ben size bir Türk kahvesi yapayým. Ýkramýmýz olsun.”

Kahveden bir yudum alýyorum. Kokusu, tadý bir baþka geliyor bana. Kendime getiriyor beni, insanlara karþý þefkatli bir anlayýþ yüklüyor kalbime.

“Ellerine saðlýk. Çok iyi geldi kahve. Sen kaç yaþýndasýn?”

“On altý abla.”

“Okuyor musun peki? Buranýn sahibi nerede?”

“Okuyorum abla, liseye gidiyorum. Sahibi amcam olur. Evindedir uyuyordur þimdi. Hayýrdýr abla neden sordun?”

“Hiç caným, öylesine.”

Hesabý ödeyip sahile inen yokuþa doðru yürüyorum. Hafif dokunuþlarý omuzlarýmý gýdýklýyor rüzgârýn. Yavaþ yavaþ insanlar sokaklara dökülmeye baþlýyor artýk. Ýþe gidenler, gezmeye gidenler, benim gibi nereye gittiðini bilmeden gidenler… Sahil boyu yürüyüþe çýkan kadýn ve adamlarý izlemeye baþlýyorum. Fazla kilolar, þeker, tansiyon, genç kalmak ya da sadece spor yapmýþ olmak için spor yapmak… Hayatýmýn hiçbir evresinde spor yapmadým. Yapamadým daha doðrusu devam ettiremedim. O yüzden þehrin kalbinin parçalarýndan bir belki de bu spor yapan bir þeyleri devam ettirebilme azmini gösteren insanlardýr.

Gürültülü bir genç kýz topluluðunun yanýndan geçerken kendimi fazlaca olgun ve bilgin hissediyorum. Hýzla akan bir nehir gibi geçip gidiyorlar yanýmdan. Sahilin kalabalýðý beni ara sokaklarýn dehlizine çekiyor. Karþýdan ince, orta boylarda, sivri yüzlü bir genç geliyor. Geçip gidiþinin ardýndan baþka bir genç daha görüyorum. Az önceki gence benzeyen bir genç bu da. Ýlerledikçe yol boyu birbirinin týpa týp aynýsý olan gençlere rastlýyorum. Baþka bir sokaða saptýðýmda þiþman, kel ve sevimsiz mizaçlý adamlar çýkýyor karþýma. Bu insanlar nasýl oluyor da bu kadar çok birbirine benzemeyi baþarabiliyor hayret ediyorum. Gözleri benziyor, yüzleri, aðýzlarýný hareket ettiriþleri, ellerinin uyumsuzluðu, kelimeleri kullanýþ tarzlarý benziyor. Ýlk bakýþta anlaþýlmasa da bazen, eninde sonunda bir yerlerden tanýþ çýkýyor benzerlikleri.

Benzer erkekler mahallesinden kaçýp uzaklaþýyorum. Uzun uzun iplere çamaþýrlarýn asýldýðý bir cadde var karþýmda. Korkusuzca dalýyorum uzak, yakýn, tekinsiz demeden. Sabun kokusu içime iþliyor. Bembeyaz çamaþýrlara dokunmadan edemiyor ellerim. Aralarýnda köþe kapmaca oynuyorum bir çocuk gibi kendimle. Üçüncü katýn balkonundan bir kadýn bakýyor. Tam bir þeyler söylemek üzere açarken aðzýný, uzaklaþýyorum en hýzlý koþuþumla. Soluðumu ayaklarýmdan veriyorum kesilmesin diye. Güneþ iyice tepeye çýkmýþken baþýmda hafif bir dönme hissediyorum. Gözüm kararýp kararýp beyazlaþýyor. Tutunacak bir yer lazým bana. Oturup dinlenilecek, ömürler boyu dönüþlerimi geçirecek. 

Sol yanýmdaki kafeye giriyorum görmeden sadece hissederek oturuyorum en ferah yere. Soðuk bir limonata söylüyorum. Bir dikiþte bitirip ikincisini söylüyorum. Biraz olsun kendime gelmemi saðlýyor. Yanýna biraz da kurabiye getirmesini söylerken ki açlýðýma þaþýrýyorum. Üç gün yemek yemeyi unuttuðum zamanlarý bilirim. Þehrin kalbini aramak iþtahýmý kabarttý anlaþýlan. Etrafýma göz gezdirirken duvarlarýn boydan boya saatlerle bezeli olduðunu görüyorum. Bu kadar saati neden toplamýþlar hayret ediyorum. Tik taklarýndan insanýn baþý aðrýr, duramaz, kalkar gider. Ama aksine öyle bir kalabalýk ki içerisi. Masalarýn üzeri, yerler, tezgâhlar her yanýmýz saat dolu. Zamanýn akýp gidiþini her an zihnimizde canlý tutmak ister gibi durmadan hatýrlatýyor kendisini saatler.

Masamdaki saatin sýcaktan eriyip yere akýþýný seyrettikten sonra kalkýyorum bu zamanlý kafeden. Çýkmadan önce saatin kaç olduðunu soruyorum garsona.

“Siz kaç olmasýný isterseniz o.” diyor.

Kaldýrýma adýmýmý attýðým an zamaný olmayan bir yorgunluk hissediyorum. Þehrin kalbini aramak anlamsýz geliyor birden. Þehrin kalbi dediðim, hangi sokaða sapsam hangi kalabalýk caddelerde dolaþsam o belki de.

BENGÜL ALKAN