Az sonra yeni bir yýla giriþin ilk adýmýný atacaðýz. Keþke hiç gelmeseydim buraya. Hata ettim. Ne vardý sanki evimde kutlasaydým. Gelip de onlarýn nasýl koklaþtýðýný görmeseydim. Ýçip içip saçmalamasaydým tüm gece. Ablamý yani beni büyüten kadýný kimseyle özellikle de o herifle paylaþamadýðýmý herkese tekrar tekrar belli etmeseydim. Ne çýkardý?

Ben küçükken de gelir, birkaç gün kalýr sonra uzun zaman görünmezdi. Ama ne zaman, geleceðinin haberi yayýlsa evin içinde hepimizi bir telaþ sarardý. Ablamýn öz kýzý, o zamanlar on yedi yaþlarýndaydý. Annesiyle yarýþýrcasýna sürünüp boyanýrdý.

“Niye o komik þeyi sürdün dudaðýna?” dediðim zaman beni tersler “Defol baþýmdan sýðýntý!” derdi.

Kendi kendine daha önce hiç duymadýðým þarkýlar mýrýldanýrdý. Ablam da kýzýndan aþaðý kalmaz, vücut hatlarýný en güzel gösteren siyah elbisesini geçirirdi üzerine.  Kapý çaldýðý an ikisi birden fýrlardý ayaða. Bense ellerimi göðsümde kavuþturup kaþlarýmý kollarýma saklardým.

“Ne var ne yok gülüm? Baþýný ablamýn kýzýna çevirir, “Ooo, kýz, kocaman olmuþsun sen. Ananý geçmiþsin þimdiden.”

Ablamýn kýzý, allaþmýþ yanaklarýyla gözlerini kýrpmadan manalý þekilde Behçet’e bakardý. Çocuk aklýmla anlayamadýðým þeyleri ablam sezmiþ olacaktý ki kýzýný olabildiðince uzak tutmaya çalýþýrdý Behçet’ten.

Geceleri kahkaha sesleri çýnlatýrdý evin rutubetli duvarlarýný. Ablamýn kýzý, üçer beþer yastýklarýn arasýna gömerdi baþýný. Sesler gittikçe þiddetlenirdi o anlarda. Sabahlarý kahvaltý masasýnda ablamla Behçet, birbirlerine bakýp bakýp gülerlerdi. Ablamýn bluzunun düðmeleri mahsustan açýk unutulurdu. Bana dönüp “Ne haber delikanlý?” der, cevabýný beklemeden ablamýn kýzýnýn bacaðýnýn üzerine elini býrakýrdý. Her sabah tekrarlardý bu sorusunu. Ablam çok içerlerdi Behçet’in eline.

Behçet’in olmadýðý zamanlar bir belirsiz boþluk gibi gelirdi bizlere. Yeniden çýkageldiði gün ise elinde çiçek ve çikolata vardý. Ablam ne kadar diretse ne kadar aðlayýp feryat etse hatta düðmelerini toptan çözse kar etmemiþti. Behçet, ablamýn kýzýyla evlenmeye kararlýydý. Kýsa sürede içinde evlendiler de. Evde bu evliliðe tek sevinen bendim sanki. Gelin de damat da ablam da surat asýyordu. Artýk kahvaltýlarda kimse kahkahalara boðulmuyor, bana hep ayný soru sorulmuyor, ablamýn kýzýnýn deðil bacaðýna eline bile dokunulmuyordu.

Bir gün dayanamayýp sordum:

“Abla, Behçet abiler neden mutsuz?”

“O nasýl söz ablam? Mutlu onlar gayet. Hadi git içeriye de ödevlerini bitir. Bana sen bakacaksýn unuttun mu?”

Zaman geçtikçe ablamýn kýzýný kendi kendine konuþurken ya da kirli çamaþýr kutusundaki çamaþýrlarý üzerine üst üste giyerken yakalar olmuþtum. Mutfaktaki çöp poþetlerini karýþtýrýp yemek artýklarýný da yediðini gördüm. Ýnanýlýr gibi deðildi. Ablama söylemeli miydim yoksa söylememeli mi? Ya bana inanamazsa ya geç içeriye de ödevlerini bitir derse? Bu evde zaten baþka bir þey konuþulmazdý ki benimle.  En iyisi bir süre daha izlemekti. Olmazsa ablamýn kýzýyla konuþurdum. Neden böyle þeyler yaptýðýný sorardým. Geceleri Behçetlerin odasýndan tuhaf sesler gelirdi.

“Sus! Bizi rezil mi edeceksin? Lan kapa çeneni!”

Kurt ulumasý gibi tuhaf sesler çýkarýrdý ablamýn kýzý. Ablam, dehþetle odalarýna girer. Fokurtulu anlaþýlmaz sözcükler sýralardý. Hepsini odamýn kapýsýna dayadýðým kulaðýmla duyardým.  Artýk sabahlarý kahvaltý masasýna oturmaz olmuþtu ablamýn kýzý.

“Abla, kýzýn neden yemiyor?” diye sorduðumda.

“Çabuk bitir kahvaltýný da okula geç kalma. Sen kurtaracaksýn ablaný unuttun mu?” derdi ablam.

Okula gitmek için sokaða çýktýðým bir gün, çantamý odamda unuttuðumu fark edip almak için geri döndüðümde ablamla Behçet’i fýsýr fýsýr konuþurken yakalamýþtým.

“Aman caným, düþündüðün þeye bak! Önemli mi bu kadar hayatým? Ben varým burada!”

“O iþ o kadar basit deðil iþte! Kim ister gece yarýsý kurt gibi uluyan çöplerden topladýðýný yiyen kokuþmuþ kirli çamaþýrlarý üzerine geçiren bir manyakla evli kalmak?”

“Sakin ol Behçet’im. Babasý da tuhaftý. Belli ki ona çekmiþ. Hiç böyle deðildi ya eskiden. Evlendikten sonra oldu inan bana. Yine eski günlere dönsek ya. Ne çok özledim seni bir bilsen.”

Ablam, yüzünü iyice yaklaþtýrmýþtý Behçet’e. Bir anda koltuðun üzerine devrildiler. Orada olduðumu fark ederler diye kýlýmý bile kýpýrdatamýyordum. Uzunca bir süre beklemek zorunda kaldým. Çok kýzmýþtým Behçet’e. Ondan fazla da ablama. Ne olurdu sanki sadece bana saklasaydý sevgisini?

Behçet bir gün eþyalarýný toparlayýp usulca ayrýlmýþtý evden. Ablam yine ayaklarýna kapanmýþ gitmemesi için yalvarmýþtý. Ama nafileydi. Ablamýn kýzý, yüzünde sinsi bir tebessüm, sonunda kurtulduk der gibiydi. Behçet’in gittiði günün ertesi, ablamýn kýzý, birden bire eski günlerine dönüvermiþti. Ablam ona kýzýp duruyor:

“Kýz senin kocana garezin mi var? Gül gibi adamý kaçýrttýn evden. Ýyi mi ettin?”

Ablamýn kýzý sanki hiçbir þey olmamýþ gibi anlamsýz gözlerle uzun uzun bir ablama bir de bana bakýyordu. Aceleyle iki lokma attýðý aðzýný, elinin tersiyle silip kendisini sokaða atývermiþti. Ablam anýnda yerinden fýrlayýp:

“Kalk çabuk kalk. Nereye gidiyor görelim. Kaçýrmayalým. Çabuk!”

Ablamýn kýzý önde biz arkada, yaðan yaðmura inat sokaklarý adýmlýyorduk. Neredeyse þehir dýþýna gelmiþtik. Birden durmuþtu ablam. Anlamýþtý sanki nereye geldiðini kýzýnýn. Bir mezarlýk çýkýverdi o an karþýmýza. Ablamýn kýzý, mezar taþýna dayanýp uzun ve hararetli cümleler kurdu. Uzakta olduðumuz için duyamýyorduk ne konuþtuðunu. Biraz daha yaklaþmamýzý söyledim ablama. Mezarýn tam karþýsýnda bulunan aðacýn ardýna saklanmýþ dinliyorduk.

Ablamýn kýzý kýkýr kýkýr gülmeye baþlamýþtý. Hayretle birbirimize baktýk.

“Hadi baba sen de ye.” Deyip yerden aldýðý bir avuç topraðý boþluða gizlenmiþ birine uzattý. Ardýndan yerden bir avuç toprak daha alýp iþtahla yemeye baþladý.

Ablam, çýðlýðýný daha fazla tutamayýnca orada olduðumuzu anlayan ablamýn kýzý, hiddetle mezar taþýndan kalkýp koþarak uzaklaþmýþtý. Eve döndüðümüzde bahçe giriþinde üstü baþý çamurlu halde otururken bulmuþtuk onu.

“Kýzým sen aklýný mý kaçýrdýn? Ha konuþsana köpek soyu!”

Deyip evire çevire dövmüþtü kýzýný, ablam. Ama onca dayaða gýký çýkmamýþ eve girer girmez çöpteki artýklarý midesine indirmiþti.

“Konuþ, bir þey söyle!”

“Ben babamla konuþuyorum.” Tek bir cümle çýkmýþtý küflü aðzýndan.

“Kýz sen diyorsun? Kafayý mý yedin?”

Gayet sakin ve ablamdan daha aklý baþýnda gözüküyordu.

“Duydun. Babamla konuþuyorum dedim.”

“Kýz, senin baban öleli on sene oldu!”

O, kirli haliyle yataðýna girmiþti ablamýn kýzý ve yýllarca ne yaptýysak uyandýramamýþtýk onu. Horultularý mahalleyi sarsmýþtý. Aradan geçen zamanýn sonunda bir gün, bahçe kapýsý açýlmýþ ayak sesinden Behçet’in geri döndüðü duyulmuþtu.

“Gülüm, ben geldim.” Bana dönüp “Ne var ne yok delikanlý?”

Ablamý da beni de eski günlerde býraktýðý gibi bulmuþtu Behçet. Görmüyordu bizdeki deðiþimleri. Ablamýn kýrlaþan saçlarýný, benim uzamýþ boyumu.

Ablamýn kýzý, Behçet’in sesini duyar duymaz sanki beþ dakika önce þekerleme yapmak için yatmýþçasýna kalktý yataðýndan. Üzerinden, kalýplaþmýþ çamuru bir çýrpýda elinin tersiyle çýkarýp attý.

“Babamla konuþtum. Behçet, sen tanýr mýydýn babamý?”

Behçet bir anda kýpkýrmýzý kesilmiþti baba sözcüðünü duyunca.

“Ben senin babaný ne tanýrým ne bilirim. Ben annenin arkadaþýydým unuttun mu karýcýðým. Hem bak sana ne getirdim. Seversin diye bir kilo çamurlu toprak.”

“Babam öyle söylemedi ama bana.” Hem konuþuyor hem de bir yandan gelen hediyesini yiyordu. “Babam her gece gelir yanýma. O gelemezse, bazen hava þartlarý zorlayabiliyor. O zaman ben gidiyorum onu ziyarete.”

Fark ettiðim bir þey varsa o da ablam ve ben hariç herkes olduðu yaþta kalmýþtý. Yani ablamýn kýzýnýn derin uykuya dalmadan önceki yaþta. Niye sadece ikimiz yaþlanmýþtýk anlayamamýþtým. Dehþetle gözleri açýlan Behçet, ablama bakýyor, bir açýklama bekliyordu.

“Rezil köpek. Sus! Sus diyorum sana. Tek kelime daha etme!”

“Niye anne, babamý nasýl delirttiðinizi herkes duyar diye mi korkuyorsun?”

“Kapa çeneni! Senin baban doðuþtan deliydi. Sen de öylesin. Bak! Babana çekmiþsin iþte!”

Duyduklarým karþýsýnda aklýmý kaçýrmamak için zor tutuyordum kendimi. O gece uyumayýp ablamýn kýzýnýn, babasýnýn geliþini ben de beklemeye baþlamýþtým. Gecenin ilerleyen saatlerinde bir týkýrtý duyuldu. Ablamýn kýzý, yataðýndan fýrlayýp boþluðu kucakladý ve hýçkýrýklara boðuldu.

“Baba, kimse bana inanmýyor. Caným babacýðým, caným. O adamla evlenerek hayatýmýn en büyük hatasýný yaptým. Annem olacak þeytan nasýl kýydý sana? Söylesene nasýl?”

Görünürde hiç kimse yoktu. Bir hayalet göreceðim diye boþuna heves etmiþtim. Tam odama dönüyordum ki ablamýn kýzý seslendi:

“Sýðýntý! Demek sen bana inanýyorsun. Gel, yaklaþ korkmana gerek yok babamdan. Ýþte bak!”

Boþluðu iþaret ediyordu. Ama aklýma bir oyun gelmiþti. Oynamaya baþladým.

“Merhaba efendim.”

“Ne, nasýl yani sen de babamý görüyor musun? Konuþsana sýðýntý?”

“Evet, görüyorum. Tam karþýmda duruyor.”

“Peki, söylesene neye benziyor babam?”

Bir süre düþündükten sonra:

“Üzerinde siyah bir takým elbise var. Anlaþýlan öteki tarafta bile kendisine özenen biri. “

“Hayýr, yalan söyleme! Babam hep pijamalarýyla gelir bana.”

“Demek ki sadece sana öyle gözüküyor. Kýzý olduðun için.”

Ýkna olmuþa benziyordu. O gece ablamýn kýzýyla uyumuþtum. Kocaman bir delikanlýya dönüþsem de kimse bunun farkýnda deðildi. “Sýðýntý sütünü içtin mi?” diyerek uykuya dalmýþtý ablamýn kýzý. Ertesi sabah uyandýðýmda yanýmda deðildi. Evin her yanýný telaþla aramýþtým. Sonunda ablamýn odasýna girmek zorunda kaldým.  Ak saçlarýnýn görünmezliðinde, Behçet’le koyun koyuna yatýyordu.

“Ne var ne oldu delikanlý?” demiþti Behçet.

“O, yok. Kayboldu.”

Günler, aylar, yýllarca aramýþtýk ablamýn kýzýný. Ama geriye tek bir iz bile býrakmadan bir anda yok olmuþtu sanki. Ama sadece ben, her gece görüyordum onu. Bu sýrrý herkesten baþta ablamdan saklýyordum. Bunu benden kendisi istemiþti.

“Bana bak sýðýntý! Eðer birine bir þey söylersen çok kötü þeyler olur. Anladýn mý?”

Anlamýþtým. Susacaktým ve ablamýn kýzý sýkýlýp gidene kadar ona katlanacaktým. Gerçekten her gece eve mi gelirdi yoksa dediði gibi bir hayaletin gölgesi miydi emin olamazdým. O eve artýk katlanamadýðýmý anladýðým bir gün, ablamý, Behçet’in kollarýnda terk edip gittim.

Bu yýlbaþý eðlencesine davet edilene kadar uzun zamandýr görmemiþtim onlarý. Þaþýrtýcý bir biçimde Behçet’in hiç deðiþmediðini hep ayný kaldýðýný sadece gittikçe bir ölünün yüzünü andýran beyazlýða büründüðünü fark ettim. Ablam neredeyse yere yýðýlacak halde ama anlaþýlan hala Behçet’e o günlerdeki haliyle gözüküyor. Ne kadar içsem de bulanýklaþtýramýyorum zihnimi. Aksine her þey net bir hal almaya baþladý. Ablamla Behçet iyice sokuluyor birbirine. Elimdeki þiþeyi Behçet’in tepesi açýk kafasýna geçirmeye hazýrlanýyorum. Elimi havaya kaldýrdýðým an karþýmda ablamýn kýzýný görüyorum.

“Aferin sana sýðýntý, ilk gün yapman gerekeni anca yapmaya karar vermiþsin!” diyerek baðýrýyor.

Benden baþka duyan gören var mý diye göz gezdiriyorum etrafýma. Herkes dans edip kahkaha atýyor. Ve büyük bir gürültü kopuyor, gökyüzünde havai fiþekler patlýyor. Koridorun solundaki kapýdan içeriye, yeni yýla girdiðini görüyorum ablamýn kýzýnýn. Koþarak peþinden gidip aramaya baþlýyorum onu, yýllarý geçerek.

BENGÜL ALKAN