Yedi gündür bu depoda kilitli tutuluyorum. Nedeni belirsiz bir suçun aðýrlýðýný tüm gururlu erkekliðimle avuçlarýmda taþýyorum. Hepsi onlarýn yüzünden… Hep bir karabasan gibi aðýrlýðýyla ürküten ama hiçbir zaman var olmayanlar… Görevlerini titizlikle yapan ülkesi, þehri, herhangi bir yere baðlýlýðý olmayan her an her yerde olabilecek olanlar... Ýnandýrýcýlýðý bir anýt gibi sapasaðlam, gözpýnarlarýmda biriken seslerin sahipleri onlar.

Bir ay önce çay içmeyi kahve içmeye tercih edeceðimi ve þekerin zararlarýndan bahsettiðimi hatýrlýyorum. Göbeði kiþiliðinden hep on adým önde giden, uzun, karmaþýk sakallarýnýn arasýnda bitler dolaþtýðýna emin olduðum Müdür Yardýmcýsý, bu lafýmý dilindeki cýmbýzla çekip almýþtý. Ve benim iþ yerindeki þekerleri biriktirip bir yerlerde sattýðým haberi yayýlmýþtý.  

“Bak delikanlý! Herkes gider ama ben kalýrým. Bunu o güzel aklýndan çýkarma!” Sözcükleri sýçrarken Müdür Yardýmcýsýnýn fýrýn küreðini andýran aðzýndan, öncesinde sekreter kýz Semra’ya “Bugün ne kadar da hoþ görünüyorsun.” demiþ bulunmuþtum. Soluðu göbeðinde, her karþýsýna çýkana “Bizim yeni çalýþan var ya, sekreter Semra’ya asýlýyormuþ.” demiþti. Kýsa sürede sekreterle aþk yaþadýðým, hatta kocasýný benim için boþadýðý, meðer gizliden de çocuðumuz olduðu -hatta daha da ileriye gidenler olmuþtu.- Sekreterle deðil de esasen onun kocasýyla aþk yaþýyormuþum!

Sekreter Semra’da geri durmayýp:

“Zaten tuhaf bir adam. Geçen gün iþe neden geç kaldýðýmý anýnda anladý. Zaten þüpheleniyordum.  Demek ki bana takmýþ kafayý, beni takip ediyor. Birden bire bana demesin mi? “Trafik” Evet, kesinlikle doðru! Trafiðe takýlýnca geciktim.”

Bir keresinde:

“Çok uzun çalýþma saatlerinin insancýl bir yaný yok. Dayanýlýr gibi deðil eve gidince yataða zor atýyorum kendimi, bir gözümü açýyorum ki sabah olmuþ. Dünün kopyasýný sergilemeye devam ediyorum.” Muhabbet arasýnda içimdekileri dökmüþtüm ortalýða.

En büyük görevi bahçede oturup sigara içmek olan Sekreter Semra, alýk alýk bakmýþtý yüzüme. Bu laflarý kýsa sürede sular seller gibi içen Müdür Yardýmcýsý, hayattaki tek hobisi olan yemek yemeyi yarýda býrakýp þirketin sekiz katýný bir solukta dedikodu tütsüsüyle sarmýþtý.

“Yeni çalýþan, patronlarýmýza ve elbette bize hayvan diyor!”

Herkesi efsunlu bir hayret kokusu sarmýþtý. En fazla da Müdür Yardýmcýsýný. Öyle ya bir yolunu bulup beni def etmeliydi. Hiç kimsenin aklýna gelmeyecek þeyleri getiriyordum. Ýstediði saatte gelip istediði saatte gitme özgürlüðü göze batsýn istemiyordu. Bu iþler böyleydi, mademki kabullenmekte zorlanýyordum o halde þirketten gitmeliydim. Milleti galeyana getirmenin ne lüzumu vardý ki?

O yüzden bunca yýllýk hünerli tecrübelerini ayný çatý altýnda toplayýp iz sürmeye salmýþtý. Türlü türlü oyunlar oynuyor, dört bir yaný izlenen duvarlarýn ardýndan bir açýk arýyordu. Ufacýk da olsa bir açýk… Sürekli yanýmda taþýdýðým mor kaplý not defterimi boþ bulunup masanýn çekmecesinde unutup lavaboya gitmiþtim. Döndüðümde Müdür Yardýmcýsýný kýpkýrmýzý bir suratla masamda elini kolunu nereye koyacaðýný bilmez halde bulmuþtum. Hiçbir þey söylemeden kalkýp gitmiþti. Çekmeceyi açýp baktýðýmda düþündüðüm þey olmuþtu. Defterin orta sayfalarýndan biri açýk kalmýþ ya da bilinçli olarak açýp býrakýlmýþtý. Kocaman harflerle “OROSPU ÇOCUKLARI” yazdýðým sayfa gözlerimden akýyordu.

Ýki hafta önce Patron aramýþ “Nerdesin sen? Nasýl boþ býrakýrsýn yerini? Ben anlamam kardeþim yemek memek! Sýçmaya bile gidemezsin!” deyip çat diye kapatmýþtý telefonu. Ýste bunun üzerine ya etrafý kýrýp dökecektim ya da bu cümleyi kocaman ve kalýn harflerle yazacaktým. Ýkincisini seçtim… Son zamanlarda sürekli geç kalýyor bir türlü zamanýnda iþ yerinde olamýyordum. Tam da aradýðý þeydi Müdür Yardýmcýsýnýn beni kovdurmak için. Sanki mahsustan koz veriyordum parmaklarý arasýna pamuk kadar hafif.

Her sabah kapý aðzýnda, sað eli göbeðinde sol eli kürdanlý aðzýnda:

“Kaç kez diyeceðiz sana geç kalmayacaksýn diye? Mesai kavramýn mý yok senin yoksa burasý babanýn yeri mi? Kendi suyunu kendin ýsýtýyorsun haberin olsun!”

Sözcüklerini ses kaydýna almýþçasýna noktasýndan tonlamasýna, vurgusundan jest ve mimiðine varana dek týpatýp ayný þekilde tekrarlayýp duruyordu her sabah. Genel Müdür Berrak Hanýma olanlarý bire bin katarak anlatýyor, o da esas patrona yetiþtiriyordu. Politik geçmiþe sahip olduðu için kolayca ezberlediði kurumsal aðzýný bir salgýn gibi çevresindekilere bulaþtýrmayý baþaran bir kadýndý.

“Aman bu neymiþ ama caným! Biz bir ekibiz, aileyiz. Bu iþ ekip iþi. Kaldýramayan yapmasýn kardeþim!”

“Sormayýn Müdürüm, bu herifi iþe almakla hata ettiniz zaten. Hatýr gönülle olacak þey mi efendim soruyorum size?”

Konuþmanýn kaynama noktasýnda, þirketin dýþ kapýsý açýlmýþ patronun olduðundan yaþlý gösteren ismiyle münhasýr olamayan kalýnlýðýyla “Ýncesu” buharlaþtýrýyordu Müdür Yardýmcýsýnýn ilkelliðini. Çapkýn bir bakýþ fýrlattý kýzdan yana. Yüzünde inceden bir tebessüm “Ulan ben ne adammýþým! Yakýþýklýyým herhalde ki patronun kýzý bile bana yanýk. Ýstediðim her kadýný elde ederim þu cazibem yeter!” Her þeyi ilahi bir güç gibi izleyip anýnda haberdar olan Patron, benim bile farkýna vardýðým halde nasýl oluyordu da Müdür Yardýmcýsýyla kýzýnýn iliþkisini görmüyordu hayret!

Ýçten içe ruhunu okþarken dýþarýdan tuhaf hareketlerini yakalayan Ayla Haným:

“Ne oluyorsun?”

“Bir þey yok efendim. Düþünüyordum þirketimizi nasýl daha iyi bir yere taþýyabiliriz diye.”

“O konu bende.”

Küçümseyen her zamanki serkeþ gülüþlerinden birini ardýndan býrakýp belini tutarak uzaklaþtý kadýn.

Son olarak yedi sabah önce bodrum kattaki izbe, rutubet kokan bu depodan bozma, dosya yýðýnlarý arasýnda buldum kendimi. Artýk yeni görev yerim burasýymýþ. Þirket Patronu ise ilk defa benimle yüz yüze gelme tenezzülünde bulundu dün sabah. Biraz asabi biraz da otoriter olmaya çalýþan bir ses tonuyla:

“Ýyi oldu böylesi. Zaten sana kaç kez anlatýldýðý halde iþi kavrayamamýþtýn. Sormak nedir bilmez misin sen? Baþýna buyruk, bildiðinden þaþmaz… Her þeye cevap verir…

“Yeni görevinin adý ‘ÝTAAT ETME VE ETTÝRME’ uzmanlýðýdýr.” dedi.

“Ýlk defa duyuyorum. Ben becerebilir miyim ki?”

“Yahu boþver sen! Bu kadar detaylara takýlma. Niye soruyorsun? Ne yapacaksýn ki sana ne?”

Dilim mühürlenmiþ zamanlara yolculuk ederken patronum devam ediyordu yanaklarý volkan alevlerinde koþturarak:

“Sorup durma her þeyi. Ýþine bak! Benim haberim olmuyor mu sanýyorsun sen? Nefes alsan ben elimdeki aletle takip ederim! Sürekli hata yapýp sakladýðýný sanýyorsun. Ama bizim gözümüzden kaçmaz! Sen ne sandýn burayý? Onu bunu boþ ver de sen, yeni görevini eksiksiz yap. Yoksa kendini kapýnýn önünde bulursun. Burasý senin nazlanabileceðin bir kurum deðil! Ben uyarýmý yapayým da gerisine karýþmam!”

Nefes nefese sözcükleri sýralarken bir yandan da elindeki aletten gözünü ayýrmýyordu. Gözleri yuvalarýndan fýrlarken telefona saldýrdý.

“Alo, orda oturmayýn diye kaç kez diyeceðim? Maaþýnýzdan kestim haberiniz olsun! Koridorun ýþýklarý niye boþ yere yanýyor? Söndürün! Ha bir dakka! Gözümden kaçtý sanýyorsunuz ama o kahveler niye azalýyor biliyorum! Hadi iyi çalýþmalar!”

Ayaklarýnýn zeminde býraktýðý tok týný, dudaklarýmý titretirken çýkýp gitmiþti bulanýk bilinmezlere. Bense ne olacaðýný bile bile yedi sabahtýr ve bundan sonraki her yedi sabahta bu depoya geleceðim. Rutubet kokan minderime oturup saniyelerin asýrlar zamanýný bulduðu günleri dolduracaðým. Bir gün nefesim soluðuma küsene dek.

BENGÜL ALKAN