Dýþarýnýn ýþýðýna bir türlü engel olamýyorum. Tüm perdeleri sýmsýký kenetledim. Duvarlarý siyaha boyadým. Ýnsanlar yeni güne baþlarken benim günüm son buluyor. Hayatýmý uykuma göre düzenledim. Bir dalabilsem. Uykunun en sýð köþelerine bile razýyým. Sýrt üstü, kollarýmý iki yana açýp yorganý omuz hizama dek çektim. Tüm benliðimle hazýrým uyumaya. Tavanda bir nokta belirledim. Gözlerimi kýrpmadan akan yaþlarla kapatýyorum. Yavaþ yavaþ kokusu duyuluyor cansýzlýðýn.

Kör duvarlarýmda bir kýpýrtý oluþuyor. Siyah, kocaman bir gölge yanaþýyor bana doðru. Elinde, neredeyse hepsi erimiþ bir mum tutuyor, buruþmuþ titrek parmaklar. Korkmadan merakla bekliyorum tanýdýk yüzünü. Simsiyah pelerininin baþlýðý ardýnda sadece sivrilmiþ bir burun görüyorum. Hepsi bu. Gittikçe yaklaþýyor mumlu burun. Nefes alýþ veriþimizin ritmi uyumla karýþýyor birbirine. Birden sað taraftaki bomboþ duvarda bir perde beliriyor. Bembeyaz bir ýþýk. Daha önce hiç izlemediðim, belgesel mi film mi olduðuna karar veremediðim bir þey oynamaya baþlýyor karþýmda.

Enseme yapýþan mumun ýsýsýyla ardýma dönüyorum. Siyah pelerinli her kimse yok olup gitmiþ. Havada asýlý kalmýþ mumun cýlýz ýþýðý. Baþ ve iþaret parmaklarým arasýna sýkýþtýrýyorum mumu. Iþýðý bol perdeye doðru yürüyorum. Benle birlikte yüzlerce insan, oturmuþ perdede oynananlarý izliyor hayretle. Bir perdeye bir insanlara bakýyorum. O an bütün baþlar bana dönüyor. Perdede tek bir yansýma var artýk. Elinde ýþýðý taþýmaya çalýþan kadýn… Geri dönüp yataðýma uzanmak istiyorum. Ama kendimi kalabalýk, yokuþu dik bir caddede buluyorum. Sokaklarýný çok iyi bildiðim. Yaný baþýmda eski bir arkadaþým beliriyor. “Saçlarýmý küt kestirdim. Bence sen de herkes de kestirmeli!” diyor. Öyle zayýflamýþ ki eskiden de küçüktü ama þimdi ufacýk kalmýþ. Hýzlý ve temkinli þekilde yokuþu inmeye baþlýyoruz. Ýnsanlara çarpmamaya uðraþtýkça daha bir yoðunlaþýyor cadde. Beþ tane genç erkek, baþtan ayaða ayný giyinmiþ ve birbirine halay çeker gibi kenetlenmiþ. Ürkerek, temas etmeden usulca geçiyoruz yanlarýndan. Masmavi giyinmiþ baþýna da mavi kar maskesi geçirmiþ bir adam onu kovalamamýzý istiyor. “Hadi gidelim yoksa adamý kaçýracaðýz.” diyor arkadaþým. Sonsuz bir koþu yarýþýna giriþiyoruz.

Birden kendimi yataðýn kalabalýk baþucunda buluyorum. Yeterince yorulmadým mý sanki neden odamý seçmiþler tartýþmak için? Hiç susmadan konuþuyor. Her zaman böyle deðil miydi zaten? Kendimi sakince ifade edebildiðimi hatýrlamýyorum. Sadece çýlgýn çýðlýklar eþliðinde dikkate deðer olabiliyor sözcüklerim. Aðzýmdan çýkanlar acý veriyor ona. Tek çaresi þehirler boyu uzanan saçlarýma asýlmak. Kökünden koparýveriyor düþmanýný yok etmeye çalýþýrken var ederek. Kalabalýðýn gözyaþlarý tuzlu bir su yataðý oluþturuyor yataðýmýn çerçevesinde. Uzamýþ boyuyla esas düþmanýný görüyor o sýra. Saçlarýmýn yumuþaklýðýndan vazgeçiyor bu urda.

Bir noktayý andýran bedenini çeviriyor hýzlýca. Kalçalarýný oynatarak sað elini hafifçe kaldýrýp zarif olmaya çalýþýrken yapmacýklaþarak yürüyor. Ben de ona eþlik ediyorum. Sýrtýndan iteliyorum. Hiç bitmeyecek bir uçuþ baþlýyor ardýndan. Zamanýný, mekânýný bilmediðim bir havada, yerde buluyorum kendimi.  Dev, mavi bir ekranda tozpembe kristallere dönüþüp patlýyor sesli yüzüm. Tüm cam kýrýklarý kollarýmý delip geçiyor. Göz kapaklarýmý kaldýrýyorum güç bela. Yerdeyim. Halýnýn üzerinde. Yorganýmla belli bir düzende yatýyoruz. Bir süre kendime gelemiyorum. Ardýndan tekrar yataðýn sýcaklýðýna gizliyorum düþlerimi. Perdelerin arasýndan yine de arsýz bir gün ýþýðý giriyor içeriye.

BENGÜL ALKAN