Apartman boþluðunda bir süre bekleyip komþu evlerden gelen sesleri dinledi. Özlediði bir þeyleri anýmsatýrdý hep. Hemen her akþam yapardý bunu. Yürüdüðünü bile hissetmeden çýktý merdivenleri. Evinin kapýsýna gelince cebinden çýkardýðý anahtarla kilidi açtý. Hiç istemiyordu caný içeriye girmek. Ama dýþarýda kar diz boyuydu. Aðýr bir koku yayýldý içeriden, kapý açýlýr açýlmaz. Sisli sarý hareler çarpýyordu gözüne sürekli. Özellikle de karýsý ve kýzý gittiðinden beri. Her gece ayný þey oluyordu. Bazý zamanlar sabaha kadar uyumuyor bazen de özellikle korku filmleri açýyordu, zihnine oyunlar oynamak için. Mutfaða girip buzdolabýna yöneldi. Dolap hemen hemen boþ sayýlýrdý. Her akþam yaptýðý gibi bayatlamýþ ekmeklerin içine biraz peynir ve sucuk koyup tost makinasýna býraktý. Yeterdi. Zaten caný hiçbir þey istemiyordu. Eline geçen parayla sadece alkol alýyordu.

Derinden gelen bir inlemeyi andýran ses,  ayný saatte, dakikasýný bile kaçýrmadan yine gelivermiþti evine. Artýk alýþsam mý diye geçirirken içinden, parmaklarýný yakan makinanýn fiþini çekti. Ýki ýsýrýkta yedi tostu. Saate bakýyordu sürekli. Anlamýþtý, bu gece de sabahlayacaktý koltuk üzerinde. Ne çok severek almýþlardý koltuk takýmýný. Ama yok kayýnvalidesi olacak o kadýn, sürekli baþýna kakardý. “O koltuk takýmlarýný ben aldým ben. Benim paramla eþyanýz oldu. Sayemde yaþayýn bakalým.” Derdi. Hâlbuki kendisi deðil kocasý almýþtý ama kendinden sayýyordu demek. Telefonunun þarjý bitmek üzereydi. Þarj aleti yatak odasýnda kalmýþtý. Neredeyse bir aydýr hiç girmiyordu odaya. Sadece dün sabah aceleyle çýkarken eski bir alýþkanlýkla þarj aletini yataðýn üzerine fýrlatmýþtý. Þimdi þu saatte, o, sesli zamanlarda nasýl gidip alacaktý aleti? Uzun uzun düþündü. Telefon iyi geliyordu ona. Kafasýný daðýtacak bir þey lazýmdý. Bir an olsun unutur gibi oluyordu sesler ve gölgeleri.

Titreyerek kalktý. Aðýr aðýr koridor boyu ilerlemeye baþladý. En ufak bir gürültü bile yapmamaya özen göstererek yatak odasýnýn kapýsýna ulaþtý. Boncuk boncuk terlemiþti boynu. Havada uzunca süre bekletti elini. Bir türlü kapýnýn koluna ulaþamýyordu. Titreyen elleriyle nefesini bir süre tuttu ve açtý kapýyý. Odanýn lambasýný yaktý ve hiçbir þeye bakmadan yataðýn üzerine býraktýðý þarj aletine yöneldi. Ama yataðýn üzeri bomboþtu. O an elleri, titreþimini paylaþtý vücuduyla. Ne kadar ayna varsa hepsinin üzerini örtüyle kapatmýþtý. Leþ gibi de kokuyordu oda. Havasýzlýk genzine doldu. Komodinin en alt çekmecesinin açýk olduðunu fark etti. Dikkatle o noktaya baktýðýnda þarj aletinin orada olduðunu gördü. Dikkatini çeken baþka bir þey daha vardý. Beyaz bir poþet. Telaþla açtýðý poþetin içinde, üzerinde tuhaf harfli motifler bulunan iki tahta kaþýk buldu. Sapýnda karýsýnýn ve kendi isminin baþ harfleri yazýlýydý. Bir de uzunca bir kâðýt vardý poþette. Arapça olduðuna kanaat getirdi ama kendisi Türkçeyi bile zor konuþurdu. Belki de baþka bir alfabedir diye düþündü. Sadece kâðýtta, kafasýný bulandýran yazýnýn son satýrlarýný okuyabildi. Þöyle yazýyordu. “Kaþýklardan biri erkek mezarlýðýna diðeri kadýn mezarlýðýna gömülecek. Kýrk gün gömülü kalacaklar orda. Ardýndan o ölülerin topraklarýndan bir avuç kadarýný ayrýlmak istediðiniz kiþinin yemeðine katacaksýnýz.”

Ne yapacaðýný bilmiyordu. Sesli sesli aðlamaya baðýrmaya ardýnda da kahkaha atmaya baþladý. Sokaða çýkmaya korkuyor ev onu içine çekiyordu. Sesleri daha derinlikli duymaya baþladý. Aniden odadan çýkmak için hamle yaptý. Aynalardan birinin örtüsü düþtü ve gölgelerden biriyle göz göze geldi. Çýðlýk çýðlýða kendisini balkona attý. Sabahý beklemek zorundaydý. Gözünü kýrpmadan o soðukta bir köþeye sindi. Ezan sesini duyar duymaz kalktý. Bir yerden duymuþtu, sabah ezaný okununca cinler periler her bir mahlûkat kaybolup gidermiþ. Bunu fýrsat bilip koþarak aþaðý mahallede yaþayan Cinci Hoca’nýn evinin yolunu tuttu.  Çözse çözse Cinci Hoca çözerdi bu anlamsýz þeyleri.

“Hocam, hocam! Yardým et kurbanýn olayým yardým et!” Yumruklarýnýn kapýda býraktýðý týný mahallenin boþluðunda yanký buldu.

Az zaman sonra ufak tefek, çelimsiz ve yüzü benlerle dolu yaþlý bir adam açtý kapýyý. Sabahýn bu saatinde ne söylediði anlaþýlmaz birinin kapýsýný yumruklamasý sinirini bozsa da karlý çýkacaðý belli olan iþin kokusunu alýrdý Cinci. Hiç beklemeden her zamanki rolüne büründü.

“Dur, biraz sakin ol kardeþim. Hayýrdýr, nedir seni bu kadar telaþlandýran þey?”

“Hocam, karým olacak o iblis bana büyü yaptýrdý. Bittim ben hocam, yardým et. Ocaðýna düþtüm.”

Cinci Hoca, adamý içeri aldý. Uzatýlan kaþýklarý uzun uzun süzdü. Ardýndan kâðýtlarý evire çevire incelemeye baþladý.

“Sana burada yazanlarý tercüme ederim ama telefonuna bir iban numarasý yollayacaðým. Oraya üç bin lira yollasan yeter. Yanlýþ anlama kardeþim, Allah rýzasý için sana yardým etmek benim maksadým.”

Hiç düþünmeden söylenen parayý gönderdi. Karýsý ne haltlar karýþtýrmýþtý arkasýndan, öðrenmesi lazýmdý.

Cinci Hoca derin bir nefes alýp konuþmaya baþladý.

“Karýn sana büyü yaptýrmýþ evladým. Senin evde bunlardan daha çok var. Bulman ve bana getirmen lazým. Yoksa ömrü billah bu illetten kurtulamazsýn. Kimseyle uzun süreli iliþki yaþayamazsýn.”

Vücudu sarsýlarak titriyordu. Zaten oldum olasý her þeyden korkardý. Demek evin her yeri büyü kâðýtlarýyla kaplýydý. Bir daha oraya öldürseler adýmýný atamazdý. Cinci Hocanýn öksürüðüyle yeniden dikkat kesildi.

“Aman Yarabbim!”

“Ne var? Ne gördün hocam? Kurbanýn olayým söyle!”

“Ah ne görmedim ki? Senin karýna cinler musallat olmuþ. Aman aman sakin ha sakýn yanaþma! Uzak dur! Yoksa sana da musallat olurlar. Sana devamlý ölü topraðý yedirmiþ. Ýçtiðin þeylere de aklýný yitirmeni saðlayacak þeyler katmýþ.”

“Allah razý olsun senden hocam! Sen olmasan, o mübarek görüþlerin olmasa ben hayatta çözemezdim bu bilmeceyi.”

“Tamam, yavrum tamam. Ben sevmem böyle þeyleri. Bizimkisi hayýr hasenat! Þimdi dediðimi yap. Eve git. Daha çok bulacaksýn bu þeylerden.”

“Hocam, tamam. Hemen eve gidiyorum. Ne kadar yazý, çizi, muska varsa bulup sana getireceðim. Parayý hiç düþünme. Elimde ne var ne yok harcarým. Yeter ki sen, bu iblis daha neler etti bana, onu da söyle.”

Cinci Hoca göðsünü þiþirdi. Ýçi kýpýr kýpýrdý. Adam tam kapýdan çýkacakken geri döndü.

“Hocam, benim iblis, kýzýmý da alýp gitti. Acaba nereye gittiler onu da söyler misin bana?”

Cinci evet anlamýnda baþýný oynattý. Ýki tarafa da bu kararý yetmiþti.

Cinci’nin yanýndan ayrýldýðýnda dünyasý dönüyordu. Ýzini kaybetmeseydi þimdi her þeyin hesabýný sorardý ona. Ama yoktu iþte aylardýr. Bir de son günlerde acaba aklýmý mý kaçýrýyorum diye düþünmeye baþlamýþtý. Hepsi kuruntuymuþ iþte. Biraz olsun rahatlamasýný da saðlamýþtý bu olay. Demek ki delirmemiþ hepsi karýsýnýn tezgâhýymýþ. Derinden bir oh sesi çýktý dudaklarý arasýndan. Korkusunu bir kenara býrakýp eve gitmeliydi. Kim bilir ne çok muska gizliydi evde. Bulup Cinci Hocaya getirmeliydi. Hesabýndaki parayý kontrol edip uçarak apartmandan içeriye girdi.