1708 GÜLÜM ÇAMLISOY

Sözcüklerimin ýrký yok týpký acýlarýmýn da olmadýðý gibi aslýnda rasyonel kýlýnan bir varsayým, adýna hayat denen ve hayallerin çeperinde yitip giden bir zaman aralýðý.

Makul olandan yana olmadým hiç çünkü en baþta kendime muhaliftim üstüne üstük muhalif rüzgârla ve muhalif dünya ile kesiþti yolum: çok uzun süre gözlerim kapalý yaþadým ve sevdim.

Bir kaygýdan fazlasý istifli içimde: sevdiklerimi kaybetme korkusu en sonunda kendi yitimimi kabullenmek ve kabullendirmek.

Asla doðmamýþ olmayý diler miydim peki?

Bu saatten sonra bu sorunun bir cevabý olma ihtimalini bile reddediyorum týpký koca ömür reddedildiðim gibi elbet bu farkýndalýðý çok geç kazandým hani nerede ise üç beþ sene evveline kadar aidiyet duyguma dair bir inanç geliþtirmiþtim.

Hali hazýrda bir yerlere birilerine ait olma kaygýsý güdüyorum ama dünyanýn nazarýnda bir gül olarak konmuþsam bile yeryüzünün üstüne bazen bir nakarat gibi dillendiriyorum çiçek varlýðýmý sonunda pes ettim iþte ve gül kimliði bir süreliðine yok saymaktayým.

Bilmeniz mümkün deðil aslýnda kim olduðunuz da önemli deðil mademki bu satýrlarý yazýyorum an itibari ile bu da demek ki: hala umudum var yarýnlardan ve siz okurlarýmdan çünkü son on yýlýmý sizler sayesinde ayakta kalarak geçirmem adeta bir mucizesidir kâinatýn ve Rabbimin.

Göðsümdeki hýrýltý mý?

Ya da tiz sesim?

Beni bana sunan bir o kadar beni benden uzaklaþtýran hep ön görüleri oldu yakýn çevremin ve ben bunu hep görmezden geldim diðer yandan kendimi þekillendirirken dýþ dünyanýn emir kiplerine riayet ettiðim yetmezmiþ gibi bir ömürlük mücadelem nihayetinde huzursuzluðuma sirayet etti.

Diþlerimdeki dolgudan fazlasý içimi sýzlatan.

Düþlerimin kovuðunda kalan hayallerim.

Mevsimi muhatap aldýðým ve içimdeki yetim çocuðu bir o kadar dünya geneline saygý duyup insanlýðýmý yaþatmanýn adý iken herkesi eþit bildiðim herkese eþit davrandýðým gerçi günümüzde bu çok olanaksýz sýra dýþý addedilse de benim ilkem hep þu oldu: Yaratandan dolayý yaratýlaný çabucak sevebildiðim.

Ýnancýmla en büyük þeref iken Müslüman olduðum ve Türk olmanýn coþkusuyla bu ülkenin de bir neferi olduðumu hep de sýk sýk vurguladýðým üzere.

Sivil kimliðim ama asker torunu olduðum için kendime her daim olasý bir savaþta hazýr hissettiðim yeter ki dirliði birliði daim olsun ülkemin demeyi de dilimden eksik etmediðim.

Yurdumun eðitim taburunda bir süreliðine öðretmenlik yapmýþ olsam bile bu mesleði kalýcý kýlamadýðým için ayrýca içimde derin bir yara da mevcuttur hani.

Olmayan kartvizitim.

Sahibi olmadýðým bir statü.

Aslýnda yaptýrým gücüm de yok iken sözümü geçirebildiðim kimse de yok iken hayatýmda edilgen olmayý da hali hazýrda benimsememiþken en azýndan etkin duygularýmý kâðýda dökmek adýna bir fiili kendime yakýn ve saklý tutarken bir nebze de olsun hayatýmý yaþanýr kýlmaktayým.

Nilgün Marmara aramýzdan erken ayrýlan bir deðer ve talihsizliklerin ardý arkasý kesilmemiþken kendi elleriyle hayatýna son verdiði gerçeði kabullenilmesi zor bir acý ve de beklenmeyen bir son ama iþte kaderini insanlar kendileri tahayyül edemiyorlar ve onun edebi kimliðini benimserken yaþadýðý hayatý da hangi hakla savunur ya da reddedebilirim ki bir okuyucu/yazar olsam bile tayin edilmiþ bu son insaný gerçekten de inanýlmaz sarsmakta.

128 Nilgün Marmara…

Okuduðum bir dergide bu ibareye rast gelir gelmez en mutlu olduðum günlerim yýllarým aklýma geldi ve en sevdiðim; okul numaram ve özellikle sýnav zamaný adýmýn okunmasýný beklerken yine merak içinde sýnavlardan kaç aldýðýmý az sonra öðrenecek olmam bana hep ayrý bir heyecan vermiþtir.

Marmara’nýn okul numarasý ve mezar taþý da ayný iken hiç de düþünmedim hani böylesi bir tesadüfü kabullenmek ya da kaderin ne buyurduðunu da þimdiden bilemezken.

Yaþamak her þeye raðmen hoþ ve mutluluk verici ve heyecan uyandýran ama aldýðým yenilgilerin de haddi hesabý yok hayatta ve özellikle son birkaç sene yaþadýðým sýkýntýlar ve ailevi sorunlar.

Günbegün etrafýmdaki insanlarýn sayýlarýnýn git gide azaldýðý ve sevdiklerimi yaþarken kaybetmek inanýlmaz acýtýyor kalbimi:

Yitip gidenlerin çoðu hali hazýrda hayatta olsa bile benim çok uzaðýmdalar.

Sevdiðim insanlar.

Ve tarafýnca reddedildiðim ve evet, bunun okul numaramla da büyük ilintisi var çünkü sýnýf arkadaþlarýmla olan dostluðumun bir ömür süreceðine inanmýþtým ve iþte okul numaramla birlikte pek çok insan zaten dünde kalmýþken ve ben hala edindiðim dostlarý saklý tutmak ve kaybetmemek adýna onlarý özenle sever ve sayarken eþlik eden de sayýsýz sýkýntý ve imkânsýzlýk.

Gömdüðüm.

Tarafýnca gömüldüðüm.

Artýk kimse o kimsesizler mezarlýðýndan gelen seslerin içimi daha bir acýttýðý.

Sevdiklerimin çoðunu da topraða verdim diðer yandan özellikle ellerinde büyüdüðüm rahmetli komþularýmýz ve aile dostlarýmýz.

Ýnsan olmanýn güzelliði ve yaranýn da git gide büyüdüðü.

Son olarak edindiðim güzel insanlarsa edebiyatýn büyüsü ile çevrelendiðim son on yýlýn da bilançosu hani.

Hem yazar olarak tanýdýðým insanlar hem hocam olarak hem de kalem dostum ve gönül dostum nice insan elbet okuyucularýmýn verdiði güç ile pek çok engeli de aþtýðým su götürmez bir gerçek.

Artýk dünde kalan okul numaramýn hatta okul numaralarýmýn da bir önemi yok çünkü onlarla olan irtibatým tamamen sonlanmýþ durumda ve iþte beni hayata baðlayan iki unsur:

Ailem ve edebiyat dünyasýndan edindiðim güzel insanlar dostlarým.

Ölümle bir alýp veremediðim olmasa da hayatýn yükü öylesine biniyor ki bazen son kere nefes alýp son nefesimi vermeyi nasýl da için için istiyorum ama bir adým sonra af dileyip hayata kaldýðým yerden devam ediyorum iþte çünkü itikadýmla ve Allah sevgimle buna mecburum: bana verilen caný alacak elbet yine sadece O.

Pek çok baðlamda huzurun ve mutluluðun göreceli olduðu bu yaþam ikliminde sevgiyle ve inançla ayakta kalýrken kalemimin de büyük etkisi var elbet yaþamla aramdaki baðý ve umudumu kollamak adýna ve ben hali hazýrda nereye varacaðýmý bilemezken ve elimden geleni yaparken bazen soluðum ölesine kesiliyor ki ve iþte devreye giren tevekkül yüklü benliðim.

Hayat, sevgili dostlar: hayat çok lezzetli bir pasta bazen yüzüme gözüme krema bulaþýrken bazen karalandýðým hissi ile yýkýldýðým derken sevginin iz düþümü ve inancýmla ansýzýn gelip de beni kucaklayan o huzur ve keþke sonsuz olsa bu huzur ve mutluluk faslý en azýndan yazmanýn etkisiyle bir gün daha eksilirken hayatýmdan adeta nurlu bir güne kavuþuyorum o yazýma geçici bir nokta koyup da adeta evreni içime sýðdýrýyorum ve geç olmamasýný diliyorum hayallerimi gerçekleþtirmek adýna bu anlamda sizlere duyduðum ihtiyaç ve sevgi ve saygý günbegün de büyümekte.

Ýçimi acýtsa da ölümü sevgili Nilgün’ün bir sözüyle bitirmek istiyorum yazýmý en azýndan bu günlük:

‘’Burada daha ne kadar öleceðim?

Yeryüzüyle gökyüzünün aracýsý olarak bulutu haraca kestiðimiz yerde?’’

Yüzde yüz katýlmasam da bir þeyler yitip gidiyor iþte yaþarken ama ben gökyüzünü hep sonsuzluk olarak anarken yeryüzündeki görevimin de henüz sonlanmadýðý düþüncesiyle illa ki hayata kaldýðým yerden devam ediyorum yeter ki inancýn rüzgârý asla kesilmesin ve ben hala Rabbime koþarken de ümidimi saklý tutayým aydýnlýk yarýnlardan…

Sevgimle…