Geniş mezhepli bir ölçek insan
olmanın kaidesinin yıkıldığı değil de asla bir rivayet.
Aşkın koşusunda tek koşut sessizliği
imleyen sözcüklere kanat açan o sihirli değnek ve kusursuz bir aşka şerh düşen
evrenin defolu düşleri şiirlerse yaraya merhem hele ki gonk vurmuşken
sessizliğe ve es geçtiğimiz kadar hayatı çiçeklenen bahçelerde sürgün eylenmiş
nidalar kopan halatın ucunda sarkan asalet elbet karşılık bulacaktır her sevap
her dua yeter ki minnet etmesin şair sair kuluna Rabbin âşık atan sözcüklere saklanırken
aşk semirendir hüzün sabrını katık ettiği kadar ömrün sonlanmayan fermanı ne
çok ne çok şiire namzet bir yakarışla kucaklamak O ışığı iman gücünün de ifası
sanmayın sakın ha: tek şiir yetecektir yaralı kalbine şairin tohum ekecek
olandır sevgi hâsıl olan sevgisizliğe inat şairin sevdiği kadar döngüyü saklı
tutan nice ip nice ırk nice sihir…
Ruhum bir m/im sanatçısı adeta
Tahayyül etmenin de ötesinde tutuşan
o sevdalı nida
Bir ölçek ise şiir eğer ki
Nabzını tutmanın verdiği o his:
Aşka ve Rabbine sadık nice insan nice
giz
Sözcüklerse efkârın en yalın hali
Yâdı şüheda mazinin
Yareni kalemin soluksuz kaldığı kadar
nefesi…
Bıçkın rüzgâr iş başında
Ve nihayet kavuştuk sonbahara
Radarı kırık olsa ne ki mevsimin?
Ziyadesiyle aşk dolu umut dolu şairin
Külliyesinde
Yeşeren tohumun bin bir tonu
İdamesi ömrün tevafuk yüklü
Bir gazel
Varsın gelmesin de elden hiçbir şey
Arsız bir hüzünle iştigal yerküre
Aşkın atak geçirdiği
Karanlığın b/atağında desti
izdivacına talip
Şairin dinmeyen sesi bitmeyen hikâyesi…
Nemalandığı ne varsa gönül tezgâhında
Sökün eder ansızın nice güfte ve
kelime
Bestesi sessizliğe namzet
Şair de sınanırken sevdikleriyle
Arşı alaya çıkan o tutku ki
Tutulan nutkuna dokunan rahmetin eli
Kayıp bir minvalde rast gelecektir
şair elbet kendine
Kenetlendiği kalem bir sihirli değnek
misali
Sökün eder nice duygu
Acının da aşkın da ikamesi
Tutuşan sözcükler
Kefen bezine sarılı bir isyan
Nemrut gölgeler
Asla değil umurunda şairin
Aydınlığı kardığı kadar
Varsa yoksa insanlara safça inandığı.
Vardiyası dinmez iken hüznün
Tecelli etti edecek yeni gün
Sür manşet bir sevda masalı
Bohçasına yığdığı kadar ruhunu ve
yalnızlığı
Kükreyen bir renk misali
Beyazın tutkusu ve şairin masumiyeti
Kepenkleri indirmişse olsa ne ki?
Kırmadan usulca yaşamın idamesi
Ne beylik bir söylemdir şiir
Ne de değersiz bir servettir
Rabbin katına koşan mıntıkası acının
Mihrabı olduğu kadar yazılmamış
masalların
Yazılmaya durmuş her şiir her imge
Soluksuz sevdasının da izinde
süregelen bir mücadele
Şairin asla müdahale edemediği şu
hüzün ikliminde
Varsa yoksa inancın ve itikadın gizi
Eşleştiği kadar hüzün dolu o minvalde
Sadık olduğu kadar Rabbine
Sahibesi olduğu umudun izinde…