‘’Ve ölüler! Çocukluðumda beni onca sevmiþ olan ölüler! Adlarýný andýkça ruhum buz kesiliyor; insan yüreklerinden sürüldüðümü, kendi gecemde yalnýz kaldýðýmý, kapalý kapýlarýnýn dilsizliðinin karþýsýnda, dilenci gibi aðladýðýmý hissediyorum.’’(Alýntý)

Bir ayracý olmalý hislerin ve de ayrýcalýðý olmalý insanýn. Göðün teranesinde yuva yapmýþ kuþlardan da olmalý farký en azýndan ruhunu özgür kýlmalý ve sevdasýný da yaþanýr.

Dünde kalan özeti hayatýn öz veri ile sevip sevildiðim kadar bir yanýlsama olduðunun da farkýndayým yüzüme sessizce atýlan tokatlarýn.

Sevgili mazim dünü deþtiðim kendimle dalaþtýðým ve yarýmý sana emanet ettiðim çocukluðum ve çocuk kalbim.

Bir çýkýþ noktasý ararken kendime rast geldiðim akabinde hýzlýca kendimden uzaklaþtýðým iki gözümün nuru sevdamda yalýtýlmýþ olmanýn verdiði kýrgýnlýkla izbelerde saklandýðým ve ansýzýn peyda olduðum.

Umurunda olmadýðým kadar yaþayan insanlarýn biliyorum ki malum olmakta arkamda kalanlara yaþadýklarým ve duyumsadýklarým.

Çatýk kaþlý kelamlar yokuþunda aðzýmdan çýkan ve hedefini bulmayan verdiðim nice selam oysaki ýrksýz oysaki tarafsýz oysaki yalnýzlýðým savsaklandýðý kadar kendi halinde bir insaným bazen namelerin söndüðü bazen bulutlarýn kaçýþtýðý bazen belleðimdeki izdihamý düþ gücümle sonlandýrdýðým.

Yerin göðün hâkimine sevdalandýðýmdan hareketle dipsiz bir kuyu iken insan sevgim nemalandýðým sadece itirazlarý oldu insanlarýn.

Ölmeyi dilediðim zamanlardan geliyorum; ölümüne sevdiðim insanlar kavþaðýnda biliyorum artýk sevmelerin bir aldatý olduðunu.

Devasa bir taslak saklý içimde.

Devasa bir rüzgâr esen ve boyumu geçen dalgalar.

Kâinatýn her evresi…

Kaybolmalarýn her nüktesi…

Kayýplarýn mizacýnda ansýzýn var olma ihtimali…

Bunca dirayete bunca çabaya raðmen baþarýsýz olduðum insanlarla olan münasebetim.

Elimde deðil: ihtiyaç duyuyorum mademki bir elin nesi var iki elin sesi gel gör ki: sessizliðin gürültüsünde çapalýyorum ruhumu ve kendi mezarýmý kazdýðým kadar emanet olduðum Güce duyduðum hayranlýk ve sadakat babýnda bir nebze de olsun insanlardan bekliyorum yalýtmadýklarýný umduðum sevgiyi.

Horasan tepelerine bayrak diktiðim.

Keykubat’a serzeniþ.

Ýstanbul’un Fatihi ve koca imparatorluðun sahipleri akabinde Türkiye Cumhuriyetini kuran Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliðinde asla yýkýlmayacak bahtýnda ve tahtýnda memleketin, vatan aþkýma binaen milletime ve devletime duyduðum sevgi…

Ýçimde çöreklenen bir bilinmezlik mevcut ve karakaþýna kara gözüne sevdalanmadýðým kadar insanlarýn kara bahtýma okuduðum rahmetle ve umutla ayakta kalmayý sürdürüyorum.

Varlýðýmýn ukdesi.

Sözcüklerin diktesi.

Sevginin sarmalý.

Yiten ömrün de nüktesi.

Sapla samaný ayýramayanlara dahi serzeniþte bulunmazken sevebildiðim ölçüde saygý duyuyorum masum yüreðime ve aldatýlmýþ sözcüklerden firar edip doðurgan ve etken cümlelerde boy veriyor umudum ve bitimsiz sevgim.

Gaipten gelen coþkuma eþlik eden.

Özlemi dinmeyen bir aralýk bir farkýndalýk.

Acýlarýn ihya ettiði ruhum.

Her açmaza düþtüðümde önce Allah’a sonra kendime sarýldýðým.

Bir bilinmez olduðuma da vakýfým hani ama ne olursa olsun sevgiden ödün vermediðim kadar yýlmak bilmeyen bir komutan edasýyla hayatýn ve cihanýn pek çok cephesinde mücadele vermekteyim.

Rengim beyaz rakýmým ise hidayet.

Varamadýðým coðrafyalar var.

Aþamadýðým kýtalar.

Ve üstüme örtülü o atlas yorgan.

Yorgun ve mustarip ve muktedir ve nevi þahsýna münhasýr.

Edimler ve hayaller gerçek olduðum kadar gerçek kýldýðým düþlerim ve gözüm açýk gördüðüm rüyalardan da öte gerçekçiyim de.

Gerekçem sonsuz garantisi de yok iken hayatýn ve iþte canýmý emanet ettiðim Huda ve tüm sevdiklerimi kutsasýn diye ettiðim her dua.

Sözcüklerin duayeni iken Aþk.

Meddücezrinde özlemin aþkýn tokalaþtýðý hüzün ve hüsran.

Bir sözcüðün bir duygunun ansýzýn çaðladýðý ve çoðalttýðý insan ruhu.

Göðün pekmezi.

Yerin çukuru.

Güneþin balçýkla sývanmadýðý kadar akan yaþlarýmla temizlendiðim ve pürü pak vicdanýmla sevecen bir yüreði altýn tepside sunduðum.

Ben her þeyim.

Ben hiç kimseyim.

Kimliðimi sonlandýrýp anonim bir vasýfta anonim bir aþkta kucak açtýðým kâinatýn asasý ve asi/l rüzgârýyým kanatlarýma yaðan benek benek duygu misali kardan saçlarým karadan havaya uzanan gücüm bir o kadar güçsüzlüðüm güç bela sevdiðim deðil gücüme gitsin gitmesin eþlik eden coþkum ve bitimsiz sevgim.

Gözlerime mil çektiðim.

Bir mim sanatçýsý gibi duygularýmý resmettiðim.

Kalemin direktifi aþkýn izafiyet teorisi ve sözcüklerin kerameti.

Dünde kalan mazim ve hikâyem ve yazmaya meylettiðim þiirlerle örülü iken saçlarým ve simam ve semada saklý iken mabedim mahremimle iþtigal kötüye ve zalime resti çektiðim.

Ve iþte sona giden minvalde ben hala baþladýðým yerde olsam bile duygularýmla da epeyce yol kat ettiðim.

Ýzi silinse de ruhumun.

Gizime eþlik eden bu bitimsiz tutkunun.

Elbet þiirlerimdir benden arda kalan ve kâinata yansýyan en çok da içime tuttuðum aynanýn nezdinde varsýn olsun aymazlýðýn dibinde ben hala çocuk ben hala vakur ben hala aþkýn yansýttýðý ve çoðalttýðý bir meale denk düþtüðüm kadar rotamdan sapmadýðým kadar rengimle ne solacaðým ne öleceðim varsýn olsun na’þým çürüsün topraðýn altýnda mademki yüce Tanrý bana sonsuz sevgiyi bahþetti yaþadýðým kadar yazýp seveceðim öldükten sonra da benden arda kalan bunca niyazý bunca nazý da yüklenmiþken kâinat elbet coþkum ve sevgim karþýlýksýz kalmayacaktýr…

O halde…

Viva aþk viva özlem viva sonsuzluk…