ÝKÝNDÝ GÜNEÞÝ                                               

    Tenim beyaz çarþafla sýký fýký. Kalbimin inlerine yerleþmiþ duygularým yýllardýr kýþ uykusuna uzak. Soðuk terler emekliyor bedenimde, anýlarýmýn kokusu burnumun direðini sýzlatýyor. Dilsiz hastane odasýnýn ortasýna hapsolmuþ masum bir mahkumum, ruhumun boz bulanýk dalgalarýnda kulaç atmaya çalýþýrken boðuluyorum. Yataðýn yaylarýnýn sesi kulaklarýmý týrmalýyor ve ben her gün uzaklaþýyorum camýn ardýndaki hayattan.

      Unutuyorum zamaný, belki de uyutuyorum. Sabah akþam tokatlýyor beni saatin kadraný. Parmaklarýmý gezdiriyorum yanaklarýmda, gülmüyorlar. Saçlarým bozkýrda koþturan deli taylar gibi. Kimsin diyor aynadaki göz. Kimim ben diyorum son viraja yaklaþýrken.

      Hatýralarýma balta vuruyor tavandaki havalandýrmanýn boðuk sesi; parçalayýp hepsini yýðýyor hastanenin beni somuran odasýna. Küçülüyor tenim; gün gün, yýl yýl. Kimsesiz yalnýzlýðýmýn gölgesine baðdaþ kurmuþum. Saat baþý gelen hemþirelerin nazenin parmaklarý dokunuyor tenime.  Naif sesleri yankýlanýrken odada minik teselliler kovalýyor birbirini. Nöbetçi doktorun, “teyzeciðim…” derken bile dudaklarý acýyý gizleyemiyor. Karanlýðýn yüreðimi yakmasýna içtiðim su eþlik ediyor. Su da gýrtlaðýmý yýrtýyor. Karanlýk usulca örtüyor örtüsünü. Ben sadece artýk gecenin koynunda uyuyabiliyorum.

     Göz kapaðýmý usulca kaldýrýrken sabahýn geceyi yýrtarak gelmesine þükrediyorum. Sað kolumdaki tansiyon aletini çýkaran hemþirenin, “Günaydýn teyzeciðim” sözleri sabah sabah beni kendime getiriyor. Yan komidinden ýslak mendili alarak ellerimi yüzümü siliyorum. Domates ve peynirden olan kahvaltý tabaðýný bitirdikten sonra ilaçlarýmý içiyorum. Hemþire gelip biten serumun yerine yenisini takarken hafif bir gülümsemeyle göz kýrpýyor. Küçük bir çocuk masumiyeti gibi nasýl da mutlu oluyorum.

    Haftalardýr dört duvarla bakýþýyoruz. Hangi yöne baksam yýllarýmdan arda kalan ayak izleri karþýlýyor beni. Süpürdüðüm senelerimi tozlu raflara kaldýrdým ama o yýllarý ne zihnimden ne de yüreðimden izlerini silemiyorum. Bohçaladýðým düþlerim bohçasýný yýrtarak kaçýyor yuvalarýndan.  Bazen gözlerimin kýyýsýna bazen de rüyalarýmýn yamacýna misafir olsalar da bu dört duvarda gün boyu bir hareketlilik vuku buluyor.

   Tam karþýmdaki duvarda çelimsiz, pazen pijamasýyla küçük bir kýz koþuyor zýplýyor. Çam kozalaklarý en sevdiði oyuncaklarý. Kaþýktan bebeði içini döktüðü en iyi arkadaþý.  Tarlada ekin biçen babasýna maþrapa ile su taþýyor. Toz toprak babasýnýn alnýnda boncuklayan alýn terinde geziniyor küçük kýzýn gözleri. Anasýnýn gönderdiði peþtamalý seriyor topraða. Yufka ekmeðe sarýlý soðan ve yumurta sokumunu uzatýyor babasýna. Toprak gibi kokuyor babasý. Toprak gibi kýzýný baðrýna basýyor.

     Buðulu kýsýk gözlerini kaçýrýyor sað duvardaki genç kýz benden. Düþen yazmasýný düzeltiyor arada, baðda bahçede bir sürü dost bulmuþ kendine. Bir gelincik misali nazenin bedeni.  Gevrek hurma dallarý gibi duygularý. Bütün gün aðaç baþýnda hurma topluyor. Topladýðý her hurmanýn yerine hayallerinin týngýrtýsýndan birer parçalar asýyor. Okuyup öðretmen olacak ülkesine faydalý meyveler yetiþtirecek.  Irmaðýn kenarýnda soluklanýyor, gözleri kapalý. Hoyrat ýrmak yoldaþlýk etse de yalnýzlýðýna ne var ne yok silip süpürüyor.

          Ah Gülizar, nasýl da pýrýl pýrýl bir genç kýz var karþýnda, hayallerini bataklýk yutmuþ, kömür karasý perdeler gerilmiþ gözlerine. Gözyaþlarým pijamamýn yakasýný sularken ellerim titriyor.  Bükülen serumun hortumu kolumu aðrýtsa da kalbimin aðrýsý bütün aðrýlarýmý bastýrýyor.

     Sýrtýmý döndüm hazin yýllarýma. Arkamdaki duvarda asýlý serum þiþeleri, oksijen kablolarý. Otuzlu yaþlarda baþladýðým ilaçlar bütün bedenimin dengesini bozdu.  Bak nasýl da arafta kalmýþ bir kadýn oturur duvarýn dibinde. Köyünden koparýlmanýn acýsý gezinir damarlarýnda. Çocuk yaþýnda gelin yapýlarak sürgün edildi þehre. Soðuk þehrin nefesi üþütür içini. Sayýlý bildiði kelimelerine yenisini ekleyemez, hayýr diye bir kelime çýkmaz dudaklarýnýn arasýndan. Yutkunmakta zorlanýr zaman zaman. Benzemiyor þehir kadýnlarýna.  Þehir yaþamýna yabancý kalbi teni çok acý çekse de sabýr suyunu bolca içmiþtir köyünde.  Tek tesellisi olan yavrularýný basar baðrýna.

       Baþýmý yavaþça sol tarafýma çevirirken tekrar baþlayan aðrýlar somuruyor içimi. Baþýmdan ayak uçlarýma kadar gezinen ruhumun dürtüleriyle derin derin nefesleniyorum. Kirpiklerimde tonlarca yük asýlý, sallanýyorlar saðlý sollu. Balyoz vurulan baþým pencereden giren ikindi güneþiyle boðuþuyor. Camýn önünde hatýralarýný alnýnýn çukurlarýna gömmüþ bir kadýn oturmuþ, göz kavaklarý düþmüþ öylece bakýyor bana. Yalnýz, yapayalnýz. Yüreðinde adlarý kalmýþ sadece evlatlarýnýn uzak, çok uzak bedenlerine gönderiyor dualarýný. Kalbinin topraðýna gömülü cümlelerin çýkmasýna izin vermiyor. Mühürlü sessiz çýðlýklarý. Derisi incelen elleri okþayamamýþ þehrin tenini.

     “Gülizar.” diye sesleniyorum. “Üzülme artýk.” diyerek sað avucumu öpüyorum. Yataðýma uzanan güneþin saçaklarý ýsýtýyor ruhumu ve beraber veda ediyoruz darý dünyaya.   Göðsümden boðazýma çýkan ruhuma inat güneþin beni öpmesine müsaade ediyorum.