Renkler mi, mirim hani baðýþýklýk kazanan aþkýn da muhteva ettiðinden öte en çok da beyazlýðým ile ötelendiðim kim ise baðnaz kalýplara sýðmayan ve iç sesimin örselendiði bir cinnet öncesi bir cinnet fýrtýnasý aklýmýn iplerinde dans eden o yabancý…

Yoksa cennet mi bellemiþtim ben bu afaki sefil hayatý…

Masumca bir yargý vermiþken evveliyatýmda ve masumca öpen alnýmdan saf kan beyaz bir meleðin gýyabýnda tütsüler yakmayý dahi beceremezken tüm gemileri yaktýðým hali hazýrda ise liman bellediðim demir attýðým umudun dibi delik teknesi su alsa bile hayallerim batmadýðým bata çýka yaþamadýðým ve batýk ruhlarýn atýl yüreklerinde saklý iken o batýl duygular ve Araf’ta asýlý sayacýn ilk ve son numarasý hani rötuþladýðým bir günde bir de süregelen ömürde önsezilerim ve ben konuk olmuþken þiirin ön sözüne.

Nerede s/aklandýðýmýn ise yok artýk önemi.

Þadýrvaný düþlerimin þahlanan hüznümün ektiði sözüm ona gülüþlerin biriktiði göðün o dev/asa gamzesi.

Nam almýþ yürümüþken.

Neminde bulutlarýn hayal dünyam git gide büyümüþken.

Kullanýlmayan beynin atýl hücreleri belleðin de gizemi ve alt bilincimle seviþen gerçekler bir o kadar cenk eden cihanýn yürek yediði benimse yüreðimin un ufak olduðu olsa olsa alametifarikasý yalnýzlýðýmýn ve ben semada saklý ve ben yerden kesmiþken ayaklarýmý fi tarihinde fiilen ölmesem bile fil hafýzasýnda ruhlarýn devraldýðým enkazý nasýl da bir cennete dönüþtürmüþtüm bir zamanlar…

Yaþýmsa var yok on sekiz.

Akabinde beni bekleyen zor yýllar.

Uykusuz geçen dört yýlýmýn nakþý.

Üniversite bittiðinde ise elimde muhteþem bir baþarý belgesi gelin görün ki gözlerim yaþlý ve evin arka odasýnda saklý iken babamýn na’þý.

Önüm arkam.

Saðým solum hüzün.

Tefrikasý ömrün ve ne çok gel-git.

Yüreðimin küpeþtesi ve esneyen gözlerim asla da aðzým deðil üstelik aðzýma lokma koymadýðým nereden baksan on sene asla da afallamadýðým yolum nasýl ki düþüyorsa o devasa amfilere.

Bir renk.

Elbet beyaz.

Tenim:

Rengi sararsa da.

Hala ayakta hala baþý dik ve güvencesi Allah’tan ve soytarý yalanlar ve yalancý suretlerin henüz farkýnda olmadýðým kadar fark yarattýðým ve hayallerimin mecrasýnda en baþta vefat eden babama verdiðim sözün de nasýl arkasýndayým keza halen de.

Okul hayatýmda kendi seçimlerimi deðil babamýn isteklerini þýklara yerleþtirmiþken ve hayatýmýn heba olan on yýlý yine de baþarýlý olduðum nasýl ki kaçýnýlmaz ve bilmeden hayattan kaçýp da kendime yakalanacaðýmýn da hesabýný yapmadýðým kadar.

Öncem çocuk.

Andaki mevcudiyetim ise hayata henüz soyunmamýþ bir genç kýz.

Külliyem ise inþa edilmemiþ olsa bile lakin künyem kolumda bir ömür bileðimden çýkarmamaya ant içtiðim elbet haiz olduðum o baba özlemim.

Cüssem ne ki?

Cübbemse henüz yok yerli yerinde bir mintan da deðil ve iþte esvabým ve iþte farkýnda dahi olmadýðým eþrafým ve etrafýmý da sarmamýþken o çakal sürüsü.

Ne gözümde sürme.

Ne dudaðýmda ruj.

Çevik kuvvetin ve ruhumun da zýrhý ve tüm kolluk kuvveti içimde en derinde saklý.

Bir metafor daha sunabilirim hani ve iþte ruhumu kýrbaçlayan lakin o kadar çelimsiz ve o kadar zayýf ve yorgundum ki vakti zamanýnda hani nerede ise üniversitede geçen yýllarýmda uyku yüzü görmeden ve sadece ruhumu tavaf ettiðimden de öte aklýmý tam kapasite ile kullanmamýþ olsam bile derece ile bitirdiðim kadar okulumu asla da bilemedim kaçtý ateþim kaçtý ruhum kim bilir kimlere karýþmýþtý öldürdüðüm sevgim ve kendime inancým.

Hüviyetim.

Haizi olmadýðým hürriyetim.

Recim edilen kimliðim.

Resmimse boyutsuz ve en yüksek rakýmda sabahlayýp da mükemmeliyetçi varlýðýmýn ve gücümün tükendiði o zamanlardan hep de fallar tuttum kendimce ve ne zaman dönsem yirmili yaþlarýma ve iþte omzumda ceketim ve iþte yüreðimde sebil ve sefilce harcadýðým en güzel senelerim.

Bir batýnda doðmuþtu mademki gün ve gece.

Provasýný yapmadýðým hayat güncem bir de hayat okulu addedilen o mefhum ile henüz tanýþýklýðým yok iken ve benim tek liderim tek sevdiðim en güvendiðim aslýnda hayli de uzaðýnda olduðum iken caným annem ve iþte korumacý varlýðý ile nasýl da sýyrýlývermiþtim acýlarýn tarhýnda nasýl da tohum ekmiþtim ben beni bekleyen yeni hayata.

Dünümdür bir Ekim.

Dünümdür bir ekin.

Dünümdür beni güne taþýyan.

Ve güdümdür hatta güdülerim bilfiil yok saydýðým bilemediðim bilemeyeceðim kadar yok sayýlmanýn da romanýný yazmanýn kim bilirdi ki günü gelip de bana düþeceði.

Ýklimler geçti geçeli.

Ýkilem yüklenmesem de.

Hep bir soru iþareti hâsýl oldu yürek tekkemde ruhumun dibi delik su alan teknesinde.

Bilemedim ki bir derviþe meyledip bilemediðim fikrim iken zihnime ihanet etmeyen bilemedim iþte en büyük kötülüðü bana yapanýn yine ben olacaðýný.

Yarým asrýn özeti belki de dünde kalan hatýralarým.

Yarým asýr daha yaþamayacaðýmý da þimdiden bilirken yine de Allah’ýn iþine karýþýlmaz bu baðlamda telaþla ivme ile ve inançla bazen coþku bazen hüzünle deþiyorum ruhumu deþiyorum hayatý diþliyorum kalemi iþleyense içime varsa yoksa baskýn dýþ sesin suretinde saklý kâh gölgeler kâh bellekler kâh oynaþlarý gölgelerin.

Duvarýn nasýl ki kulaðý var.

Yerin nasýl ki dili var.

Semanýn ise esintisi ve umudu çaðrýþtýran berraklýðýnda ve saflýðýnda çýkmayacaðýný bilsem bile affýn illa ki umut ediyorum azat edileceðim günü.

Bir gölgem varsa bile kayýp.

Bir umudum var mademki asla da addedilmesin ayýp.

Eðer ki yalnýzlýk.

Eðer ki hüzün…

Bir suç unsuru ise ve yýkýlmayan kale duvarlarýmda da asýlý iken ruhumun izini sunduðum kadar da kalemimin hem gücünü hem hüznünü ve sür-git rüyalarýmda bana eþlik eden o kadýn ve gaipten gelen nice yabancý asla da bir nesrin asla da bir resmin asla da yazýlasý bunca þeyin bilançosunda mademki kayýtlý hem iç sesim hem kalemim…

O halde…

Cenk ettiðim siperden de firar etmeyeceðimin garantisini verirken.

Ve iþte sürgün edildiðim yýllardan da alýrken öcümü.

Hörgücüm ise sevgi ve inanç ve umut ile dolu madem…

Öznem ve özlemim ve özverim ve de henüz söylemediðim son sözüm bir o kadar ön sözü hayatýn ve ön sözü tüm yazdýklarýmýn elbet yolum yine uzun elbet ruhum alabildiðine vurgun yemiþ olsa bile ve de kalemim ara ara yorulsa da kim ne derse desin ben daha yolun çok baþýndayým.

Bir kumarsa oynadýðým varsýn üstüme zimmetli yýllarýn ve duygularýn da özetini tek geçtiðimin resmidir ispatýdýr nasýl ki günüm az da olsa yazmadan geçmezken nasýl ki ömrümde açan þakayýklar ve tüm çiçekler ve sözcüklerim ve þiirlerim solmayý reddetse bile ben de varým bu hayatta ben de varým, varlýkta yoklukta insan olmanýn kitabýný yazdýðým kadar insan olmakla mükellefim hali hazýrda rest çektiðim bunca karanlýðý bunca nefreti bunca acýmasýzlýðý kim ise kendinde hak gören varsa yoksa Hakkýn yolundayým çünkü:

Çünkü ben çocuðum.

Çünkü ben kadýným.

Çünkü ben mazlumum.

Benim bir adým yok bir mevkiim ise hiç olmadý her ne kadar altýn tepside sunulsa da pek çok þey ve ben aklýmýn deðil kalbimin sesini dinledim dinleyeceðim de çünkü kader bunu ön gördü çünkü Rabbin bunu istedi elbette Eyvallah, demenin de bir çekincesi olmadýðý kadar ve ben tüm hücrelerimle umudu ve sevgiyi ve inancý içime ta içime çekmiþken…

Vara yoða Eyvallah.

Bir varmýþ bir yokmuþ dercesine asla da önüne geçemediðim duygularýmýn bam teline b/asýldýðý kadar ve iþte sözcüklerle rüþtümü ispatlamanýn coþkusu ile üstüne ant içtiðim kadar kutsal Kitabýmýn ve içimdeki çocuðun da sesinin dinmemesi adýna…