‘’Ben yaþarken vurdular çocuklarý,

Sahiden olabiliyormuþ,

Ben inanmýyorumdum o kadar.

Sahiden vurdular,

Ýlerde bir soru sorarlarsa çocuklarýmýz:

Adý,

“Neden artýk gökyüzü kýrmýzý baba?” diye olursa,

Çok aðýr susarýz.

Þu an aðýr susuyoruz,

Neden gökyüzü kýrmýzý baba?’’(Alýntý)

Çapaklý göðün ve tüm sözcüklerin tek tanrýsý olsa olsa ilhamýn baþkaldýrýsý ve ihbarý ölümün inkârý verilen hükmün ve yazýlasý bir idam fermaný adeta her aðýt yüreðe aðýr gelen her sarkýt yüreðe saplanan ve her dikit þairin endamlý kaleminin yediði bir vurgun gibi ve aralýksýz çözülen kördüðüm.

Günü uyuttuk geceyi mesken bildik bileli ve öðretilerin ve tüm insanlýðýn caný cehenneme yer gök kan içerisinde çocuklarýn ölü bedenlerinin tutulamayan çetelesinde saklý zulüm ve isyan.

Ruhun sarmalý.

Kan kokusu.

Çürümüþ bedenler.

Acýyý büyüten acýyý zulme döndüren kaç kiþi kaldýk þunun þurasýnda sevgiyle düþüp de yola…

Artýk masallar yazmak istemiyor kalemim sadece þiirlere öykünüp aslýnda içimdeki çocuðun üstündeki örtüyü açmamak adýna hep susuyorum ölüm öncesi kýyamet sonrasý cehennemi yaþarken yaþamaktan baþka da bir þey gelmiyor elimizden.

Ilýk kan.

Soðuk beden.

Taþtan kalpler ve o lahit:

Bir ah, bir ünlem bir imleç bir de yakarýþ.

Teslimiyetim Rabbime ezelden bekleyiþ yüreðimin dar açýsýnda kapýþan nice beyit nice öðreti unutulmuþ imgelerin kursaðýnda takýlý o imleç ve protesto ettiðim kadar öznel zaferimi öznemden arýnýp karýþýyorum göç eden ruhlar kervanýna ve çocuk kalmanýn diyetini ödüyorum çünkü bu dünyaya ben fazlayým ama hiçbir çocuk da fazla olmamasýný gerekirken çoktan kanat açtýlar cennetin yokuþuna.

Ölüm bir ferman.

Ölüler gövdesinden ayrý ruhlarýn kesirli hüznünde yuvarlanmýþ sayýlar mertebesinde dikiþ tutturamazken insanlýk ve adý s/onsuzluk ile anýlan her ölüm hele ki ölenler çocuksa zýrva biliyorum artýk masallarý zývanadan çýkmýþ insanlýðý yersem ne ki yargýlasam geri dönecek mi gidenler?

Sabrýn sonlandýðý.

Þükrün zirve yaptýðý ve kaç kiþi kaldýk sahiden þunun þurasýnda?

Gökteki renk deðiþimi bulutlar artýk beyaz deðil ve hiç birimiz masum deðiliz defalarca dinlediðimiz þarkýnýn nakaratý artýk bizlerin tasviri bizlerin hikâyesi.

Kinayeler de soluksuz.

Ruhlar yorgun.

Göçen bedenler kayýp.

Miadý dolmuþ çocuk þarkýlarý ve oyun parklarý artýk sadece ölü çocuklara yer açýyor artýk canlý olan hiçbir çocuk oynamýyor oyun parkýnda çünkü çocuklarýn da nesli tükendi ve neþrinde dinmeyen zulmün yazýlasý nesirler þiirlerin sonlanmayan hikâyesi ve þiirler de yaralý dizelerse yamalý þair ise çoktan kýrmýþ olmasý gerekirken kalemini sadece bir hançer belleyip kýnýnda deðil yüreðinde taþýyor.

Taþkýn zihniyetler.

Taþralý gülücükler.

Ve sözüm ona modern ve geliþmiþ ülkeler ve þehirler modern hayatýn tadýný kana bulayýp da çocuklarýn bedeninden çaldýklarý kadar tadýyorlar.

Hayatýn bir anlamý yok artýk ne geride kalanlar için ne de hayatýný kaybedenlerin daha kaybedecek neyi kaldý ki?

Sus payý söylemlerde saklý derviþ adýmlarý ile þehir ýþýklarýnýn da söndüðü ne ki oysaki geliþmiþ ülkelerde sönmek bilmiyor neonlar.

Ölüm hýrçýn bir rüzgâr.

Ölenler çocuk çünkü.

Renkler yok artýk gök kuþaðý ebediyen kaybetti hüviyetini ve hürriyetini:

Kan döken.

Kan damlayan.

Kanýn da hükmettiði.

Masallar yazmýyor artýk hiçbir kalem.

Kadavralar dahi daha mutlu yattýklarý sedyede ne de olsa insanlýða hizmet ediyor her biri gel gör ki çürümüþ insanlýðýn karanlýk koridorlarýnda insanlýktan çýkmýþ pespaye dünyanýn radarýna takýlý ölüm ve de ölümcül imgeler…