‘’Önlenemez bir çaresizlikle büyüyordu ve sözcükler… Asimetrik bir kargaþayla çoðaldýlar. Anlatýlamayanlarýn karanlýk sokaðýna sýðýndýlar. Ürkek adýmlarla yaklaþtým. Her birine dokundukça, sayfama döküldüler. Kalbimden çekilip birer birer düþtüler.  Gökyüzünde uçan bir balonun saflýkla yüzüme göz kýrpmasýyla baþladý o ilk cümle. Pamuk þekerinin tatlýlýðýyla harmanlanmýþ, umarsýzca sokaklarda koþup oynadýðým yýllarýn kahramanýydý: çocukluðum…

Sokaðým, mahallem, balkonum… ‘’(Alýntý)

Ön sözü ve bir giriþ kabini olmayan bir yolculuktu nabzýný alamadýðým serkeþ duygulardan doðmasýný beklerken þiirin.

Tüketilmiþ hicivlerde öksüzlüðün hicretinde büyüyen bir yangýn gibi mezar sessizliðine de tünemiþ iken alýcý kuþlar oysaki ben de þiir de kuþlar da vericisi idi hayatýn verip veriþtirdiðim deðil varamadýðým ufuk ve o seyyah gölgelerin kalabalýðýnda bir köþeye sýkýþan ruhum gibi çelimsiz ve neþesiz.

Adaklar adamýþtým ne çok hem de:

Ant içmiþtim kutsal kitabýn üstüne.

Ar bilmiþtim ben yasý ve sevgiyi ve doðru olmayý teðet geçenlerden deðil tahayyül edebildiðimden de öte öðretilerin can damarý iken çocuk kalbimde saklý o iklim ve esen rüzgâr.

Teni mademki maviydi göðün nemli bir yerküreye ne hacet?

Hasret duyduðum çocukluðumdu madem haset olanlara ne gerek?

Haþmetli bir oluþum göðün tepelediði…

Hazan ertesi yola düþen kara kýþýn habercisi.

Hüzün öncesi burkulan içim; ölüm sonrasý nereye göç edecekse artýk kalbim…

Ve de öðretilerin caný cehenneme, öðün atlayan bir masal üstelediðim kadar da kahramaný olmadýðým ve anlattýðým kadar dibe vuran ruhum ve anlatýcýsý olduðum kelamýn attýðý o zar: önce düþeþ sonra yek ve hepten kaybolan ruhum ve umudum ve karanlýða meyilli gecenin efkârýnda yitip giden bir hümayun.

Durdum. Bir mýsra yankýlandý, Cahit Zarifoðlu’ndan zihnimde: “Ýçimiz hep bir hoþça kal ülkesi.”

Üstü örtülü olsa ne ki zebanilerin?

Uyduruk düþler ülkesinde saklý iken ayaðýmýn altýnda kayan zemin ve de kendimden emin olduðum kadar muhafaza ettiðim özüm ve ahretliðim ve hasretim ve izdivacýna talip olduðum ölü masallar ülkesi.

Tekbir getiren öncesinde derken sarmalýnda sonranýn, anda kasýtlý bir mazi gibi eþelediðim kadar topraðý ve iþte zinhar yalan dediðim mevsimin hutbesinde saklý güneþ ukdesinde saklý bir düþ ve leþ yiyen kargalardan kaçtýðým kadar teslim olduðum bir resim alabildiðine engin uzanabildiðim kadar en tepeye ve revnak esintisinde mevsimin derken göðün delindiði ve teslim olduðum ulu Rabbime…

Hayatýn bilançosu nasýl ki zimmetliydim kadere…

Renklerin alacasý ne de olsa kul idim yüce Rabbime.

Külümdeki isyan ve açan güller aslýnda gerçek olmayan bir masal ve hayaller ülkesindeki yolculuðumdan arda kalan isyan ve yasaklar.

Zanlara ve zulme yok iken tahammülüm.

Yarýnlara meyledip kývamýný tutturamadýðým hasretim ve özlemim bir önceki kendime: hani ihya edilesi yüreðim hani soluduðum hani solduðum hani derdest edilmiþ sözcüklerden ve umuttan kendime bir dünya kurduðum ne de olsa kurmaca þiirlerden ayrý düþtüðüm kadar da kuruntularýn esiri bir mahkûmdum elbet kalemin efendisi ilhamýn duraðýnda aralýksýz beklediðim bekletildiðim…

Þimdimden ýrak dünüm nasýl ki bir tuzak acýnýn lehçesinde de teklerken kalbim ve ruhumu teslim ettiðim hayali þiirler ülkesi ne Nemrut idim ne de Kaf: ne soyut idim ne de somut; ne þiirdim hem öncemde ne de bir nesir taþýyabildiðim kadar yükü omzumda ve sinen yüreðim ve susan dilim ve teselli babýnda bir ters bir yüz ördüðüm þiirlerim artýk neye namzet ise ve iþte kederimle pekiþen kaderim nasýl ki baþým gözüm üstüne…