M. NÝHAT MALKOÇ

            Kahramanmaraþ, Türkiye'nin hissiyat otaðý ve þairler yataðýdýr

            "Kahramanmaraþ'ýn her kilometre karesine bir þair düþer" dersek acaba abartmýþ olur muyuz? Maraþ, sözün tam anlamýyla bir þairler ve yazarlar yataðýdýr. Yüreklere ilham veren bu kadim topraklar, çok sayýda þair kazandýrmýþtýr edebiyatýmýza. Baþta Necip Fazýl olmak üzere Karacaoðlan, Sünbülzâde Vehbi, Abdurrahim Karakoç, Ali Akbaþ, Alaaddin Özdenören, Rasim Özdenören, Nuri Pakdil, Âþýk Mahzunî Þerif, Hayati Vasfi Taþyürek, Cahit Zarifoðlu, Erdem Bayazýt, Rüþtü Þardað, Ertuðrul Karakoç,  Hilmi Þahballý, Celalettin Kurt, Arif Eren, Mevlâna Ýdris, Osman Sarý, Kenan Seyithanoðlu,  Tayyip Atmaca, Yasin Mortaþ, Âdem Konan, Ahmet Süreyya Durna, Asuman Soydan Atasayar, Bahtiyar Aslan, Coþkun Çokyiðit, Duran Boz, Fatih Okumuþ, Hasan Ejderha, Haþim Kalender, Ýnci Okumuþ, Mahir Baþpýnar, Mehmet Gözükara ve Yaþar Beçene Maraþ kökenli þair ve ediplerimizdir.

            Sütçü Ýmam'ýn memleketi Kahramanmaraþ deyince daha çok Karakoç kardeþler gelir aklýmýza. Baþta Bahaeetin, Abdurrahim ve Ertuðrul olmak üzere, Maraþlý Karakoç kardeþlerin beþi de þiire bir ömür gönül vermiþtir. Bahaettin Karakoç, þair Abdurrahim Karakoç'la Ertuðrul Karakoç'un  aðabeyiydi. Bahsimize konu olan Abdurrahim ve Bahaettin Karakoç, Türk þiir çýnarýnýn Maraþ'taki güçlü kökleridir. Ne yazýk ki bu derin köklerin ilkini, yani Abdurrahim Karakoç'u  bundan altý sene evvel kaybetmiþtik. Þiir çýnarýmýzýn Maraþ'taki köklerinden bir diðeri olan Bahaettin Karakoç'u da 17 Ekim 2018 tarihinde kaybettik. Þimdi þiir dünyamýz bu iki büyük duygu erinin hüznünü iliklerine kadar yaþýyor.

            Türk þiirinin aksakalý Bahaettin Karakoç...

            Þiirimizin aksakalý Bahaettin Karakoç 1930 senesinde  þuara diyarý Kahramanmaraþ'ýn Elbistan ilçesine baðlý Ekinözü(Celâ) Köyü'nde doðmuþtu.  Karakoç, tabir caizse þiire karasevdalýydý. O, þiirimizin ihtiyar delikanlýsýydý. Bahaettin Karakoç, Türk þiirine kazandýrdýðý kýymetli þiirlerle tanýnmaktadýr.  O, yaþayan Türkçenin en büyük þairlerinden biriydi. Kelimeleri gönül teknesinde itinayla yoðurarak yepyeni terkipler meydana getiren merhum Karakoç, az sözle çok þey anlatma becerisi inkiþaf etmiþ müstesna bir kalemdi.

            Bahaettin Karakoç eðitim hayatýnda önce Adana Düziçi Köy Enstitüsü'nde, sonra da Hasanoðlan Köy Enstitüsü Saðlýk Bölümü'nde okudu. Uzun süre Kahramanmaraþ'taki saðlýk kuruluþlarýnda saðlýk memuru olarak çalýþtý. 1982 yýlýnda emekli oldu.

            Þair bir aileden gelen Bahaettin Karakoç, Latince dahil dört dil bilen ve bölgenin önemli þeyhlerinden biri olan þair Ümmet Karakoç'un büyük oðluydu. O, annesinin ninnilerini zamanla unutsa da babasýnýn kendisine okuduðu þiirleri hiçbir zaman unutmamýþtý. Tabir caizse þairlik on(lar)da irsiydi. Fakat Diyarbakýr kökenli þair Sezai Karakoç'la herhangi bir akrabalýk baðý yoktu. 1951 yýlýnda Hatice Haným’la evlenen Karakoç dördü kýz, beþi erkek olmak üzere dokuz çocuk babasýydý. Dilerseniz onu bir de kendi aðzýndan dinleyelim:

            Þiirimizin Bahaettin Karakoç kendisini anlatýyor

            "Bahaettin Karakoç, en belirgin çizgisiyle Ümmet Karakoç’un oðludur. Bunun üzerinde özellikle duruyor, bu hususu bilhassa vurguluyorum. Çünkü, benim için babam, yalnýz biyolojik bir olgu deðildir. Fikir ve sanat bakýmýndan vücudumun uzuvlarýnda, genlerimde yazýlý ne varsa, gün ýþýðýna çýkmasýna sebep babamdýr. Dolayýsýyla, ben, Ümmet Karakoç’un Fatma’dan doðma oðlu; Ekinözülü, eski adýyla ‘sýladan ayrýlmýþlarýn yurdu’ olan Celâliyim. Orada doðdum. Bir tarafta Salavan daðlarý, bir tarafta Kabaktepe, bir tarafta Binboðalar, bir tarafta Engizek... Bu daðlarýn orta yerinde dünyaya gelmiþ, doðayla iç içe büyümüþ bir köy çocuðuyum.

Þiire ilkokul üçüncü sýnýfta baþladým. O sýrada, gezici baþöðretmenler, müfettiþler ve okul baþöðretmenimiz þiirimi alýrlar ve Milli Eðitim Bakanlýðý’nca çýkarýlmakta olan büyük boy ve resimli Ýlköðretim Dergisi vardý, oraya göndererek yayýmlatýrlardý. Bunlarýn þiir olduðunu da bilmiyorum; manzumeydi. Manzum þeylerdi, ama biz þiir diye yazýyor, þiir budur diye gidiyorduk. Teorik ve pratik olarak fazla bir bilgimiz yoktu anlayacaðýnýz. Pratiðimiz parmak hesabý, hece ve bir de ses olarak redif, kafiye ve ayaklardan ibaretti; bunlarla yürütüyorduk. Ben ilkokuldan on iki yaþýnda mezun oldum. Bu süreçte, en ciddi þiirim, Behçet Kemal Çaðlar’ýn çýkardýðý Yurt dergisinde yayýmlandý. Bu þiir, köyüme ait bir güzellemeydi ve o zamanlar bayaðý tutmuþtu. Çok hatýralarým da var; ama bunlara girmeyelim, çünkü o konuda bir iki soruya cevap verdim mi sayfalar dolar."

Türk Þiirinin Türkmen Derviþi: Bahaettin Karakoç

            Bahaettin Karakoç, hayatýný okumak ve yazmak temeli üzerine inþa etmiþti.   "Beyaz Kartal", "Türk Þiirinin Dede Korkut’u" ve "Türk Þiirinin Türkmen Derviþi" ona halk tarafýndan verilen lâkaplardan birkaçýdýr.  O,  þiirlerinde zaman zaman “Ekinözülü Rahmanî”, “Erzinli Gezgin Ozan”, “Özer Semercioðlu", "Karakoç" takma isimlerini kullanmýþtýr. Þiir dýþýndaki metinlerde ise  “Said Yaylalý”, “Baha Deliormanlý” takma adlarýný tercih etmiþtir.

            Bahaettin Karakoç, kendisinin belirttiði gibi 1942 yýlýnda henüz 12 yaþýndayken  “Cela Köyü” adlý ilk þiirini Yurt gazetesinde yayýmlamýþtý. Hemen her þair gibi o da ilk þiirlerinde hece ölçüsünü kullanmýþtý. Zaten yaþadýðý coðrafyadaki þairler ve þiir severler de bu ölçüye fazlasýyla meyilliydi. Fakat zaman içerisinde heceden uzaklaþarak serbest þiirlere yöneldi. O dönem heceyle yazdýklarýný benimsememiþ olacak ki bunlarý þiir kitaplarýna dahil etmedi.

            Bahaettin Karakoç, Dolunay dergisini 16 sene boyunca çýkarmýþtýr

            Merhum Bahaettin Karakoç edebiyat âleminde çok sevilen bir isimdi. O, dergilerin ve gazetelerin kültür sanat sayfalarýnda sürekli aranan isimlerin baþýnda geliyordu. Onun, baþta þiir olmak üzere edebî metinlerinin yayýmlandýðý yayýn organlarý þunlardýr:  "Köy Postasý, Genç Kalemler, Orkun, Tohum, Ozan, Varlýk Yýllýðý, Büyük Türkiye, Hareket, Adýmlar, Elif, Zeren, Töre, Hisar, Türk Edebiyatý, Doðuþ, Nilüfer, Millî Kültür, Kubbealtý Mecmuasý, Kardeþ Kalemler, Cemre, Kültür ve Sanat, Ihlamur, Erciyes, Martý, Çaðrý, Seviye, Mefkûre, Elbistan’ýn Sesi, Yeni Elbistan, Ortadoðu, Sabah, Ýstiklâl, Bayrak...vb."

            Kültür, sanat ve edebiyat dergilerinin aranan imzalarýnýn baþýnda gelen Bahaettin Karakoç, ayný zamanda kendi dergisi olan Dolunay'ý 16 sene boyunca çýkarmýþ bir isimdir. Derginin ismini kullanarak 16 yýl ayný isimle "Dolunay Þiir Þöleni'ni tertip etmiþtir.

            Bahaettin Karakoç velût bir kalemdi. Þiir yazmak onun için nefes almaktan farksýzdý. Onun þiir türünde kaleme aldýðý kitaplarý yayým tarihlerine göre þöyle sýralanabilir: "Mevsimler ve Ötesi (1962), Seyran (1973), Sevgi Turnalarý (1975), Ay Þafaðý Çok Çiçek (1982), Kar Sesi (1983), Zaman Bir Beyaz Türküdür (1984), Ýlkyazda (1984), Bir Çift Beyaz Kartal (1986), Menzil (1991), Uzaklara Türkü (1991), Güneþe Uçmak Ýstiyorum (1993), Güneþten Öte (1995), Beyaz Dilekçe (1995), Leyl ü Nehar Aþk (1997), Aþk Mektuplarý (1999), Ihlamurlar Çiçek Açtýðý Zaman / Ay Iþýðýnda Serenatlar (2001), Sürgün Vezirin Aþk Neþideleri (2004), Ben Senin Yusuf’un Olmuþum (2006), Gündemde Yine Aþk Var (2008)"

            Bahaettin Karakoç yaþarken kýymeti bilinmiþ ender þairlerimizden biridir

            Bizde ekseriyetle þairlerin dirisi deðil, ölüsü makbuldür. Fakat þair Bahaettin Karakoç istisnadýr. Zira o, yaþarken kýymeti bilinmiþ ender þairlerimizden biridir. Verimli bir kalem olan Karakoç, yazdýklarýyla birçok ödüle lâyýk görülmüþtür. Bunlardan bazýlarý þunlardýr: "1962 Ýsa ve Ýshak hikâyesiyle Akþam-TKB Edebiyat Yarýþmasý 2.’lik Ödülü, 1983 Kayseri Sanatçýlar Derneði Yýlýn Þairi Ödülü, 1986 Bir Çift Beyaz Kartal’la Türkiye Yazarlar Birliði Þiir Ödülü, 1991 Beyaz Dilekçe þiiriyle TDV Münacat Yarýþmasý 1.’lik Ödülü, 1993 Kazakistan Büyük Abay Ödülü, 1997 Malatya Konulu Þiir Yarýþmasý 1.’lik Ödülü, 2004 Tarsus Belediyesi Karacaoðlan Onur Ödülü, 2008 ESKADER Þiir Ödülü, 2011 Bursa B. Belediyesi Evliya Çelebi Ödülü, 2011 ÝLESAM Edebiyat Üstün Hizmet ve Baþarý Ödülü"

            Merhum Bahaettin Karakoç son dönem Türk þiirini ayaða kaldýran müstesna bir söz iþçisiydi. Onun dili kullanmadaki ustalýðý bütün þiirlerinde kendini gösterir. Muhafazakâr bir insan olan Bahaettin Karakoç serbest tarzda özgün ve modern þiirler kaleme almýþtýr. O, þiirlerini kaleme alýrken bir kuyumcu titizliðiyle ve sabýrla hareket etmiþtir.  Þiirlerini bir kalemde deðil, uzun zaman dilimlerinde yazmýþ, olgunlaþmalarý için bir süre demlenmeye býrakmýþ, sonra tekrar þiirlerin üzerinde derinlemesine çalýþmalar yapmýþtýr.

            Bahaettin Karakoç açýlan yollardan gitmez, kendi yolunu kendi açardý

            Merhum Karakoç üslûp sahibi bir þairdi. Þiir yazarken kimseye öykünmezdi. Açýlan yollardan gitmez, kendi yolunu kendi açardý. Þiirlerine baktýðýmýzda hepsinin de özgün dizeler olduðu görülür. Bu dizeler benzersiz imgelerle ilmek ilmek örülmüþtür.

            Þiir yazma iþini fazlasýyla ciddiye alan Bahaettin Karakoç'un binlerce þiiri yüzlerce dergi ve gazetede yayýmlandýðý hâlde o, 1960'a kadar hiç kitap yayýmlamadý. Ancak "Bu tarzda daha önce yazan olmadý, bu artýk benim þiirim" dediði zaman 'Serenat'ý yayýmladý.

            Ünü ülke sýnýrlarýný aþan merhum Bahaettin Karakoç, þiir þölenlerinin daimi onur konuðuydu.  Büyük küçük, uzak yakýn demez, iki eli kanda da olsa çaðrýldýðý her þiir þölenine giderdi. Buna baþta Türk Cumhuriyetleri olmak üzere, yurt dýþý da dahildi. O, ilerleyen yaþýna raðmen dünyanýn dört bir yanýna gider, kendisini ve þiiri sevenlere yakýn durur, destek olur, onlarý þevklendirirdi. Belli bir fikrin borazanlýðýný yapmaz, herkese eþit mesafede dururdu.

            Bahaettin Karakoç, hâliyle ve kâliyle tam bir Anadolu evlâdýydý

            Bahaettin Karakoç gösteriþten uzak, inanmýþ bir insandý. Hâliyle ve kâliyle tam bir Anadolu evlâdýydý. O, çok sevdiði peygamberine naatler, Yaratan'ýna da münacatlar yazan inanan güçlü bir kalemdi. Onun  aþaðýya aldýðýmýz "Beyaz Dilekçe" isimli münacatý bugüne kadar bu alanda yazýlmýþ þiirlerin en güzellerinden biridir: "Rahman ve Rahim olan adýna sýðýnarak/Açtým iki elimi; kor gibi iki yaprak//Bir edep ölçeðinde umutlu ve utangaç,/Ýþte dünya önümde; benim ruhum sana aç//Kâinatý yarattýn, donattýn, rýzýk verdin,/Kimine sonsuz körlük, kimine ýþýk verdin//Kainatta ne varsa hepsinin zikrinde sen,/Hamd ve þükür sanadýr, her þey seninle esen//Çalý bile kendine sýðýnan kuþu itmez,/Sen gafursun, azizsin, senin keremin bitmez//Benden önce esirge Muhammed ümmetini,/Esen gitsin her kervan, en sona ula beni//Her Müslüman bir kartal, vurulur da pes etmez,/Oruçtan tat alanlar, kemik peþinde gitmez//Bezm-i Elest'te sana secde eden ruh için;/Verdiðin söze sadýk, doðru giden ruh için;//Hiç kimseyi vatansýz, milletini devletsiz,//Gönülleri sevdasýz, þehirleri mabetsiz;//Bayraklarý rüzgârsýz, ocaklarý ateþsiz,/Býrakma ulu Rabbim, asi kul deðiliz biz"

            Bahaettin Karakoç, aþkýn mahremiyetlerini ortalýða saçmayan katýksýz bir aþk þairiydi. Onun birbirinden kýymetli þiirlerine baktýðýmýzda aþk temasýna apayrý bir önem verdiðini görürüz. Bir mýsrasýnda "Aþk yaþanýr, anlatýlmaz.” diyen Karakoç aslýnda ömrünün kahýr ekseriyetini sevginin tutku derecesi olan aþký anlatmaya ayýrmýþtýr. Aþaðýya aldýðým dizeler bu konuda bize bir fikir verebilir: “Aþktýr hayatýmýn özgül aðýrlýðý,”, “Aþk ile piþmiþlerin kapýsýnda aþýnmayan eþik benim”, “Beni boðarsa sevgisizlik boðar/Sevgi ýþýk ýþýk diriltir”, “Aþk bir kurþun gibi gezer kanýmda,” , “Aþk uðruna esrik gezen/Þol duraksýz âþýk benim”, “Aþk yoksa dünyamýzda dünya da yalan/Ben anamdan âþýk doðdum/Yüreðim talan”

            Hazan vakti ölüm yine bozdu baðlarýmýzý...

            Bahaettin Karakoç 88 yýllýk uzun ve bereketli ömrüne þiir, edebiyat ve sanat adýna çok þeyler sýðdýrdý. Arkasýnda birbirinden güzel mýsralar, beyitler, dörtlükler ve bentler býraktý. Devran döndükçe ve zaman yaþlandýkça onun þiirleri gönüllerde demlenecek ve okuyanlara doyumsuz tatlar verecektir. O, geride býraktýðý söz abidesi þiirlerle hep yaþayacaktýr.

            Bahaettin Karakoç, ilerleyen yaþýna raðmen enerjisi hiç tükenmeyen hayat dolu bir insandý. Öyle ki ölümünden bir gün evvel, 16 Ekim 2018 Salý günü memleketi Kahramanmaraþ’ta Büyükþehir Belediye Baþkanlýðýnca düzenlenen “Uluslararasý 5. Kitap ve Kültür Fuarý”na katýlýp kitaplarýný imzalamýþ, daha sonra evinde hastalanarak Sütçü Ýmam Üniversitesi Týp Fakültesi Hastanesi Kardiyoloji Bölümüne kaldýrýlmýþ,  gece yarýsýna doðru da hayata gözlerini yummuþtu. Yani o, son nefesini verene kadar edebiyatýn peþinde koþtu.

            Hazan vakti ölüm yine bozdu baðlarýmýzý. Ötelerden uzanan bir el, gönül bahçemizi tarumar eyledi.Türk edebiyatýnýn  Beyaz Kartalý Bahaettin Karakoç, þiirimizde derin izler býrakarak bir sonbahar günü sessizce uçmaða vardý. "Yarýna hükmüm geçmez, heybemde azýðým yok/Ecel pusuda bekler ve benim acelem var// Yarýn için tapum yok, Hakk’tan gayri kapým yok!/Hamurum mayalandý ve benim acelem var!/ Yüzü ak gitmek için bu günden acelem var!" diyen Bahaettin Karakoç beyaz atlara binerek ötelere yollandý. O, bir þiirinde "Kartalca yaþayýp ölmek isterim." diyordu. Son dönem þiirimizin en büyük ustalarýndan biri olan Türk þiirinin Beyaz Kartalý Bahaettin Karakoç'a Allah'tan rahmet diliyoruz.