Online Üye
Online Ziyaretçi
Karanlığa doğru yol alıyor günlerimiz.
Karanlık içinde bir labirent, çıkışı belirsiz.
Edgar Allan Poe şiirlerinde esir gibiyiz.
Sanki hâlâ umut varmış ki katran kuzgun tüylerinde.
Kanat çırpıyoruz, bir çıkış olup olmadığını görmek için.
Ama yok, sanki Kafka gibi dönüp duruyoruz şatolarda.
Fare gibi kapanına kıstırılmış,
inliyoruz karanlık rastlantılarda.
Hayatlarımız istenmeyen bir misafir tadında.
Ve böylece devam ediyor labirent döngüsü.
Bilinçsizce bir çıkış yolu arıyoruz veya bir işaret.
Gecelerimiz karanlık ve bizi yutarcasına ıssız.
Amaç bizden kurtulmak ya da bizi yutmak mı?
Gece uyanırız, uykumuzdan korktuğumuzda...
Kabusun gölgenin arkasından yükselmesiyle,
Karanlık ve derin sis mezarlıkların üzerinde,...