Büyük  bir  profesörü, bir konuþma  yapmak  için  bir  þehre davet  ederler.

Þehrin  sokak  ve  caddeleri  profesörün  resimleri  ve  hangi  gün  nerede  konuþma  yapacaðýnýn  ilanlarýyla  süslenir  ve  nihayet  beklenen  gün  gelir  çatar.

Profesör konuþma  yapacaðý  sahnedeki kürsüye  gelir  ama  salona  bakýnca  sadece  bir  kiþinin  gelmiþ  olduðunu  görünce ikilemde  kalýr. Konuþmasýný  bu  bir  kiþiye yapmalý  mý  yoksa  çekip  gitmeli midir?

Konuþmayý  yapsa  kendi  ününe,  þanýna  bilgisine ihanet  olacaktýr.  Tek  bir  kiþiye  konuþma  yapacak  adam  mýdýr  koskoca  profesör?

Ama  konuþmayý  yapmasa  kendisini  dinlemeye  gelen  adama  saygýsýzlýk  yapmýþ  olacaktýr  oysa  herkese  karþý  çok  saygýlý  bir  insandýr.

Düþünür  ve  karar  verir:  O  tek  dinleyicisine  soracaktýr.  O da  öyle  yapar  ve  sorar.

-Gördüðüm  kadarýyla  sizden  baþka  beni  dinlemeye  gelen  olmamýþ.  Bu  durumda  siz  karar  verin:  Konuþmamý  yapayým mý?  Yapsam  beni  dinler  misiniz*

Adam  cevap  verir:

-Sayýn  hocam!  Siz ne  yaparsýnýz  bilemem  ama  ben  bir  at  bakýcýsýyým.  Akþam  olduðu  zaman  ahýra  bir  at  gelse  de  onu  doyururum  yüz  at  gelse  de…

Profesör  mesajý  almýþtýr.

Baþlar  konuþmasýný  yapmaya. 

Ama?

Ama  bakar  ki  adamcaðýz  öylece  dinliyor,  bir  saate  bitireceði konuþmayý  uzatýr  da uzatýr  ve   üç  saat  konuþur.

Nihayet  konuþmasý  biter   ve  kendisini  dinleyen  tek  kiþi olan  at  bakýcýsýna  sorar:

-  Nasýl,  beðendin  mi  konuþmayý?