Benim annem melek olmuþ

Bir zamanlar benimde çok güzel bir annem vardý.
Ben o zamanlar 4-5 yaþlarýndaydým. Hatýrladýðým kadarýyla annem esmer güzeli, çakýr gözlü çok çalýþkan biriydi. Beni çok severdi. Zaten benden baþkada kardeþim yoktu.

Zaman zaman beni soyarak büyükçe bir leðenin içine sokar,ocaklýkta güðüm içinde ýsýttýðý suyla beni bir güzel sabunlayýp köpürterek yýkardý.
Yýkanmak,her çocuk gibi pek hoþuma gitmezdi…
Anneannem de yýkama bittikten sonra beni annemin kucaðýndan alýr bir güzel havluya sarar , kurutarak giydirirdi.
Sýra annemin önüne oturarak saçlarýmýn taranmasýna gelirdi. Anneciðim benim saçlarýmý tararken beni koklar “Aman… aman da ne güzel kokarmýþ bu güzel kýz” diyerek beni öperdi. Annemin saçlarýmý örgü yapmadan arkama salmasýný istesem de annem “Yavrum, sen daha küçüksün hele bir büyüde istediðin gibi yaparsýn saçlarýný,þimdi örelim daha iyi olur” derdi.

Babam bir baþka köyden bizim köyümüze çalýþmak için gelmiþ, nasipmiþ annemle evlenmiþ.
Birbirlerini çok sevmiþler…
Babam, ben daha iki yaþýndayken köyde bir komþumuzun tarlasýndan buðday demetlerini öküz arabasýna yüklemiþ harman yerine getirirken ,ürken hayvanlardan dolayý demet arabasý devriliyor ve zavallý babam arabanýn altýnda kalarak hayatýný kaybediyor.Bundan sonra anneannem,annem ve ben köyde hayatýmýza devam ediyoruz.

Köyde dayým ve halam var ama herkes kendi derdinde. Hani bize sahip çýkmýyorlar deðil,tabii ki sahip çýkýyorlar.
Annemle anneannem köyde ziraat iþçisi olarak çalýþýyorlar. Bende onlarýn çalýþtýðý tarlanýn kenarýnda bir aðaç gölgesinde çocuksu hayallerimle annemin yaptýðý bez bebekle oynardým.
Bizimde arazimiz vardý. Dayým bizim arazimizi iþler içinden ne çýkarsa,kendi arazilerinden çýkanlarla birlikte ya satar parasýný bize verirdi yada ambara koyardý zamaný gelince dayým bizim için satardý.Fakirdik ama mutluyduk.

Anneannem,ufak tefek güleç yüzlü bir kadýndý. Çok sevimliydi.
Bir gün ilçenin pazarýna komþularýmýzýn yaylý arabasýyla  giderken atlarýn ürkmesi sonucu araba devriliyor ve zavallý annem týpký babam gibi oda orada ölüyor. Ben annemin kucaðýndaymýþým. Annem bana bir þey olmasýn diye beni kucaðýna öyle saklamýþ ki kendini sanki benim için feda etmiþ.
Anneannem hafif yaralý olarak kurtuldu. Bu kazada tek ölen annem oldu.
Anneme bir þey oldu diye aðlamýya baþladm. Anneannem “Korkma kýzým annen iyi sadece uyuyor”dedi.

Annemi eve getirdiklerinde sofaya serdikleri bir yataðýn üzerine yatýrýp üzerine beyaz bir çarþaf örttüler.
Bir müddet sonrada köyümden bazý teyzeler annemi alýp bahçemizde örtülerle çevrili kapalý bir yere koydular. Kazanlarla kaynatýlan sýcak sularý bu örtülerle çevrili yere getirdiler.
Ben anneannemin kucaðýndan kaçýp örtülerin arasýndan annemi görmek istiyordum ama beni gören kadýnlar beni kucaklayýp anneannemin yanýna getiriyorlardý. Her kes aðlýyordu. Zaman zaman aðladýðýmý hatýrlýyorum.
Bazý teyzelerin “Kýzý da görsün!…kýzý da görsün!…” Dediklerini duydum.
Beni kucaklayan anneannem örtülerle çevrilmiþ olan yerde yüksekçe bir yerde bembeyaz örtüler içinde yatan annemin yanýna götürdü. “Anne,anneciðim!” dediðimi hayal meyal hatýrlýyorum. Annem o kadar güzel olmuþtu ki,sanki uyurken gülümsüyor gibiydi. Aðlamaya baþladým. Anneannemin kucaðýndan anneme doðru eðildim. Annemin o uyurken gülen yüzünü ellerimle sevdiðimi hatýrlýyorum. Sýcacýktý…
Daha sonra annemi tabuta koyup köyün camisine,oradan da köyün mezarlýðýna götürdüler.

Anneannem bana her zaman “Senin annen melek olup gök yüzüne çýktý.Seni oradan her zaman seyrediyor.” Derdi.
Bende her zaman çocuksu hayallerimle, parlayan yýldýzlardan birinin annem olduðunu sanarak açýk havalarda her gece annemi görmek için gökyüzüne bakardým.
Anneannem de vefat edince onuda annemin yanýna gömdük.

Bu gün bende anne oldum...
Ýki kýzým var. Onlarý çok seviyorum.
Eþimi de çok seviyorum...
Hiçbir zaman annem aklýmdan çýkmýyor…
Anneler günü geldiðinde ben hep annemi bembeyaz örtüler içinde uyurken gülümser haliyle hatýrlýyor ve hala yanaklarýmdan yaþlarýn akmasýna mani olamýyorum.

Benimde bir zamanlar bir annem vardý…
O þimdi, bir “melek…”

Kamil ERBÝL