BELKÝ BÝR GÜN...

 Bir zamanlar terk ettiðim veya terk ettiðimi sandýðým, hayatýmýn bir dönemini geçirdiðim bir sokaðý ziyaret ettim. Bir zamanlar beni herkesin tanýdýðý bu sokakta dolaþýrken tanýdýk birine rastlamak pencerelerden bakanlardan,sokakta dolaþanlardan bir merhaba,nasýlsýn sesi duymak,ondan bir haber almak istedim...

Sanki ben bu sokakta hiç bulunmamýþým,sanki burada hiç yaþamamýþým gibi hiç kimse camý açýpta bana seslenmedi.Hiç kimse tanýdýk olsun veya olmasýn bir merhaba bile demedi. Ýnadýna dolaþtým...Aradým... Sanki kimse bu güne kadar beni görmemiþti. Beni hiç tanýmamýþtý.Tüm sokak bana düþmandý sanki.Hiç kimse ondan bir haber vermedi. Veya vermek istemedi. O sokak ,gündüz olmasýna raðmen zifiri bir karanlýða bürünmüþtü.

 Ýnsanlarýn görmesine aldýrýþ etmeden gözyaþlarýmý silmeye bile gerek duymadým. Özgürce salýverdim gözyaþlarýmý. Gözyaþlarým nurdan yapýlmýþ inci taneleri gibi özgürce yüreðimin ta içinden gelip sanki acýlarý temizlercesine aktý,aktý,aktý... Gözyaþlarým aktýkça acýmýn azalacaðý yerde, dahada çoðaldýðýný,dayanýlmaz bir hal aldýðýný anlýyordum.
Acaba ben bunu hak etmiþmiydim ? Fazlasýyla hak etmiþtim.Hemde çok fazlasýyla haketmiþtim.

Sokaðýn baþýnda durdum ve þöyle baþýmý geriye çevirip son bir defa,acaba diye yaþlý gözlerle sokaða baktým. O kadar kalabalýða raðmen sokak bomboþtu.
Kendime göre haklý nedenlerimden dolayý bunun böyle olmasýný ben istemiþtim.
"Allaha emanet ol" son sözüydü...
Kaybettiðimi bulmak için geldiðim bu sokaktan umutlarýmý yitirmeden belki bir gün,bir yerde diyerek ayrýldým.
Her þeye raðmen acaba o beklenen gün gelecekmiydi ?
Beklemenin kime ne zararý dokunmuþki...

Kamil ERBÝL