Çekingenlikle minvalinde saklanmýþ düþleri saðaltýyorum. Hissizliðime çare aramanýn bu denli zorlayacaðýný asla düþünmemiþtim ve yüreðimin týrmýðý ile karýþtýrýyorum dibe vuran tortunun hüznüme eþlik etmesiyle duygu ve düþünce trafiðim, zincirleme kâbuslara eþlik ediyor.

Kaygýlý mýyým peki hem de hiç olmadýðým kadar? Ya, öncesinde neye denk düþüyordum?

Sabit bir sayý olmanýn özlemi var içimde asla bir denklem olacaðýmý düþünmemiþtim hiç üstelik birden fazla bilinmeyenin eþlik ettiði bir deprem.

Sahi, deprem mi dedim ben ansýzýn sonra da içime çöken bulutlarýn saldýðý havayý soludum.

Mizansene eþlik eden siluetler var belki benim fazlalýk arz ettiðim ve depremin-pardon denklemin-kaça denk düþtüðünü asla bilmezken üstelik çözülmesi için bilinmezlerin bir o kadar eþitlik bulmalýyým.

Karekökünü alýyorum dünümün ve yanýp sönüyor odanýn ýþýðý.

Karesini alacaksam günün kala kalýyorum ve üçgen iliþkilerin saçmalýðý düþüyor aklýma.

Bir elimde annem bir elimde babam ve yüreðimin sahibini henüz tayin edememiþken.

Baþa dönüyorum hani depremin peþi sýra artçýlarý sýkýntý yaratýrken.

Aslýnda ben bir sözlüðün ta kendisiyim üstelik sihirli bir sözlük ve eþleþtiðim kelimelerle ip atlýyorum.

Müdürün odasýndayým ne de olsa ben ilk derse girmenin heyecaný ile ondan taktik alýyorum.

Adýmý bile hatýrlamýyorum ne de olsa beyin hücrelerim sürekli b/ölünüyor ve ben kayýp giden zamanýn hýzýna yetiþemiyorum. Sahi, ne kadar süre yatmýþtým hastanede? Hani perdeleri olmayan odayý üç kiþi paylaþýrken ve grafikte kayýtlý ismimle doktor sayýsýz zikzak çizerken…

‘’Nasýlsýnýz Perihan Haným?’’

Ýþte kafamdaki uðultu yeniden baþladý ve ben hala inkâr ediyorum:

‘’Perihan deðil, doktor benim adým. Benim adým Pervin.’’

Yoksa kýzlýk soyadýmý mý hatýrlamýyorum yine de iþkillenip karýþtýrýyorum çantamý:

‘’Þimdi size ispatlayacaðým. Ýyi de nerde benim nüfus cüzdaným?’’

Doktor býyýk altýndan gülümsüyor:

‘’Ýnanýn ki gerek yok. Ne de olsa her þey burada kayýtlý.’’

Al iþte, þimdi de gök gürlemeye baþladý ve ben baðýrmaya baþlýyorum:

‘’Çamaþýrlar ýslanacak ve ben hemen toplamalýyým onlarý yoksa çok kýzar annem.’’

Sahi, annemin adý neydi?

Hani, ben müdürün odasýndayken bu hastane odasý da nereden çýktý ve peþi sýra soruyorum:

‘’Neydi benim okul numaram?’’

Ýyi de öðretmenlerin okul numarasý olmaz ki: olsa olsa branþý vardýr öðretmenin bir de sorumlusu olduðu sýnýflarý.

‘’Sýkýntý yok’’ der demez arkaya yaslanýyorum. Yatak oldukça rahat hem bu kadar rahat olmasa bunca zaman uyuyup kalýr mýydým?

‘’Daha ne kadar uyumamý istiyorsunuz? Sonra da salýn beni ki; düðümlerimi çözeyim. Düðüm düðüm olmuþ sorularým var benim ve hatýrlamam gereken bir ismim ve toplamam gereken çamaþýrlarým.’’

Sahi, benim öðrencilerim neden eþlik etmiyor derse de sürekli sizle baþ baþa iþliyoruz dersi?’’

Sorular bunaltýyor karþýmdaki adamý: artýk adý ya da unvaný ne ise…

‘’Kaygýlanmayýn, daha vaktimiz var üstelik henüz þoku da üstünüzden atamadýnýz. Bir süre daha yatmanýz gerekiyor ki toparlayýn kendinizi zaten zamaný gelince bahçeye çýkýp açýk havada dersinizi de iþleyebilirsiniz öðrencilerinizle.’’

Adý konmamýþ bir hasta ve de tanýsý olmayan bir hastalýk ve çözülmeyi bekleyen denklemler. Bunca þey gerçek olabilir mi sahi yoksa aklýmýn bir oyunu mu tüm olanlar?

Sorular aklýmdan geçerken korkuyorum zihnimdekilerin okunmasýndan üstelik daha nicesi var düþünmemi bekleyen. Mesela en kýsa zamanda bu odadan firar etmeliyim ve bahçedeki çamaþýrlarý toplayýp peþi sýra ismimle ilgili kehanetlerde bulunup sýr dosyamý açýða çýkarmalýyým. Hem neyin þokuymuþ da üstümden atamadýðým ve kim buna sebep olmuþ olabilir ki?

Üþüdüðümü fark ediyor adam-sahi doktor mu yoksa dersine gireceðim kurumun müdürü mü hem denklem deyip dururken neden hala sallanýyorum ve yerinden oynuyor eþyalar?

Camý hemencecik kapatýyor ve olmayan perdelerin uçuþtuðuna tanýk oluyorum. Ýyi de kim ne ara buraya perde takmýþ olabilir ki?

Aklým bana oyun oynuyor olamaz çünkü ben aklýmý yitireli bayaðý zaman oldu ve babam bahçeyi sularken annem de kuyudan su çekiyordu ve ben bahçedeki elma aðacýna tünemiþ güneþin tadýný çýkarýyordum. Her þey buraya kadar iyi hoþ da… ailemin geri kalaný nerede peki? Ve benim bir de kardeþim olacaktý hani sünnetine saatler kala firar eden ve günler sonra bir akrabamýza sýðýndýðýný öðrenip de sünnetini ertelediðimiz.

Ben hala elma aðacýndayým lakin elmalar kurtlu. Aklým da gel-git’li ve bildiðim tüm sureleri içimden okuyorum ve kaçýrdýðým namazlarýn nasýl da sýrra kadem bastýðýný elbette düþünemiyorum ne de olsa ben namaz kýlmayý bilmem üstelik küçücük bir kýz çocuðuyum ben ve gitgide küçülüyorum ve resim soluk bir renk alýyor. Daha demin üç kiþiydik sonra kardeþim eklendi sonra da kurtlu elmalar ve içine kurt düþüp de babamýn tüm elmalarý tek seferde dilimlere ayýrýp zorla yedirtti anneme.

Ve annem hala kuyudan su çekiyor bir yandan da elma yiyor ve tüm kurtlar nihayetinde kuyuya düþtü.

Artýk elma aðacý da görünmüyor ve ben hala küçülmeye devam ediyorum hani neredeyse nokta halini alacaðým ve sünnetçi avaz avaz baðýrýyor.

‘’Size bakýp da iþ mi yapýlýr? Alýn iþte tüm randevularýmý iptal ettim sýrf sizin oðlanýn sünnetini yapmak için ta Ýstanbul’dan kalkýp buralara geldim. Çocuk meydanda yok ve benim Ýstanbul’a geri dönecek param da yok. Bari serum filan takayým acilden birilerine ki yol parasýný denkleþtireyim. Aðabey, bir soru sorabilir miyim sana?’’

Babam utancýndan kýpkýrmýzý.

‘’Buyur, sor, fenni sünnetçi?’’

‘Sen sünnetlisin, deðil mi hani diyorum ki…’’

Kan çýkacaðý belli bu hesaplaþmadan ve sünnet düðünü çoktan iptal edilmiþken bir de sorgulamaya baþlamaz mý adam bizi?

Kulaklarýmý bu adam delmiþti yýllar evvel ve ben onun sünnetçi olduðunu bilmiyordum.

Hala elma aðacýndayým lakin sadece bir noktaya tekabül ediyorum ve annem kuyuda boðulmak üzere olan kurdu kuyudan çýkarmakla meþgul.

Olmayan perdeler uçuþmaya devam ediyor bu arada ve ben gidip geliyorum aklýmýn iplerine takýlý binlerce düþünce adýmý hatýrlamaya çalýþýyorum.

Ve nihayetinde izin çýkýyor adamdan-doktor bozuntusu ve öðretmen karýþýmý bir adam artýk neye izin verdiyse:

‘’Þimdi gidebilirsin ve istediðini de yapmakta özgürsün.’’

Mademki gidecektim neden bunca zaman beni gözaltýnda tuttular üstelik adýmdan bile emin deðilken…

Zil çalýyor hem de kulaklarý saðýr edercesine:

Ve ben avaz avaz baðýrýyorum:

‘’Özgürüm artýk!’’

Zincirden boþalan bir çýðlýðýn da eþlik ettiði gürültülü bir kahkaha ile dürtüklüyor biri arkamdan:

‘’Bu resim sizden mi düþtü bayan?’’

Resmi elime alýyorum ve sadece üç tane elma görüyorum resimde bir de kuyudan su çeken bir kadýn:

‘’Ben elma sevmem ki.’’

Ve hart diye ýsýrýyor beni kolumdan, resimdeki kadýn:

‘’Bak, artýk bileðinde diþ izimden ibaret devasa bir saatin var, kýzým.’’

‘’Saat kaç?’’

‘’Uyanmana vakit var daha. Zamaný gelince uyanacaksýn ve her þeyi öðreneceksin. Þimdi gitmeliyim ve kuyuda kalan son suyu da çekip elma aðacýný sulamalýyým. Al ve ye bu elmalarý.’’

‘’Ben elma sevmem ki.’’

‘’Ama baban senin için aldý o bahçeyi ve onca elma aðacýný. Yeter ki; sen uslu bir kýz ol ve adýný hatýrla bir de okul numaraný.’’

‘’Perde kapalý kalsýn. Iþýk alýyor gözümü.’’

‘’Gerek yok ne de olsa elma aðacýnýn gölgesi düþüyor üstüne. Dikkat et inerken aðaçtan da takýlmasýn ayaðýn elmalara. Sonra da çamaþýrlarý toplayýp dersine gir.’’

‘’Çok yorma kendini.’’

‘’Sen de çok düþünme yoksa yok olup gidersin týpký benim gibi.’’

‘’Sesini alamýyorum ve artýk göremiyorum da seni. Dikkat et de düþme kuyuya. Yoksa kuyuya düþen ben miyim?’’