Öyle zamanlar oluyor ki, iþ stresi bastýðýnda bir yerlere gidip rutin hayatýn dýþýnda bir þeyler yapmak istiyorum. Ýþte böyle zamanlarda yalnýz baþýma arabama atlayýp, þehrin her zaman gitmek isteyip de fýrsat bulup gidemediðim yerlerine giderim.

Bugün de öyle zamanlardan biriydi. Arabama atladým ve nereye gideceðimi bilmeden baþladým þehrin kenar mahallelerinde dolaþmaya. Bir elim direksiyonda, bir elim ise arabanýn kapýsýndaki tutma koluna dayalý þekilde amaçsýzca dolaþýyordum. Birden, az ileride—üzerindeki giysilerden tamirci çýraðý olduðunu sandýðým 16-17 yaþlarýnda bir delikanlýnýn—seyyar köfteci arabasýnýn yanýndaki oturaklara oturmuþ, iþtahla ekmek arasý köfte yediðini gördüm.

Arabamý az ileride park ettim, köftecinin yanýna geldim. Köfte yiyen delikanlýya “Afiyet olsun, nasýl köfteler? Ýyi mi?” diye sordum. O da bir yandan köftesinden ýsýrýrken “Ýyi, iyi,” diyebildi. Köfteciye döndüm:
“Bana da bir yarým ekmek köfte yapar mýsýn? Ama bol soðanlý olsun. Ha, ayraný da unutma usta.”
Adam, olur anlamýnda baþýný salladý, ýzgarasýnýn baþýna geçti. Bir oturak çektim ve delikanlýnýn yanýna oturdum.

Bir müddet sonra köfteci ekmeðimi getirdi, ben de baþladým ýsýra ýsýra yemeye. Uzun zamandýr böyle bir yeme zevki yaþamamýþtým sanki. Ne kadar da lezzetliydi o ekmek arasý köfte...

Ekmeðini bitiren delikanlý bana döndü:
“Abi ne iþ?”
“Hayýrdýr?” dedim.
“Abi bu araba, bu giysiler... Þehrin kenar mahallelerinde tükürük köftesi yiyorsun, hem de iþtahla. Enteresan.”
“Yiyemez miyim?”
“Yersin abi de… hani son model Mercedes, markalý elbiselerle gelip tükürük köftesini böyle keyifle mideye indirmen… garip geldi.”
Gülerek, “Olamaz mý?” dedim.
Delikanlý, hiçbir þey demedi. Peçeteyle aðzýný silerken “Normal deðil bu…” dercesine ellerini iki yana açtý.

“Köfteler güzel piþmiþ. Doydun mu? Ýstersen bir daha söyleyebilirim, benden,” dedim.
Þaþkýn þaþkýn yüzüme baktý:
“Olur ama… sen kimsin be abi? Ne iþ yaparsýn?”
“Boþveeeer...” dedim.

Delikanlý ikinci yarým ekmeðini alýrken gözleri hâlâ þaþkýnlýkla üzerimdeydi.

Babam öldüðünde ben henüz 15-16 yaþlarýndaydým. Annem hastaydý. Babamdan bize kalan tek þey, anneme baðlanan cüzi bir maaþtý. Ben okuldayken tatillerde simit, gazoz, poðaça satardým. Ortaokulu bitirince okumamaya karar verdim. Geçim derdi omuzlarýma yüklenmiþti. Kirada oturuyorduk. Artýk tüm zamanýmý seyyar satýcýlýkla geçiriyordum.

Satacak ne bulursam satýyordum. Don lastiði, çengelli iðne, gripin, jilet, nane þekeri… ne bulduysam. Sonra sabun, pirinç, makarna, çamaþýr tozu derken vapurlarda satýþ yapmaya baþladým. Ýstanbul’a giden vapurlarda, Boðaziçi’nde, yolcu arabalarýnda… Dükkaným, yanýmda taþýdýðým çanta, tüm sermayem onun içindeydi.

Askerden dönünce annem de vefat etmiþti. Artýk kimsesizdim ama hayattan korkmuyordum. Hýrslýydým. Gece gündüz ticaretin yollarýný düþünüyordum. Kahvehanelerde çorap, yün dizlik, bele sarýlan kuþak satýyordum.

Derken bir dükkân açtým. Ýþlerim iyiydi. Tanýdýklarýn yardýmýyla lastik bayiliðine, oradan bölge bayiliðine, sonra otomobil yedek parçalarýna, sonra akü iþine, ardýndan benzin istasyonlarýna girdim. Evlenmiþtim. Zengin bir iþ adamýnýn kýzýyla, aracýlar vasýtasýyla. Ýki oðlum, bir kýzým oldu.

Çocuklarým okudu. Her biri iþçi önlüðü giyip en alt kademeden baþlayarak çalýþtý. Okullar bitince her birini birer fabrikaya genel müdür yaptým. Bir gün baktým, bir holding sahibiyim. Artýk sadece zaman zaman yönetim kurulu toplantýlarýna katýlýyor, geri kalan vakitlerde eþimle yeni yerler keþfediyor, geziyoruz.

Delikanlý köftesini bitirmeden ben bir çeyrek daha yedim. O hâlâ “Bu adam kim?” dercesine bana bakýyordu. Hesabý ödedim.
“Ýþime dönmeliyim, geç kaldým,” diyerek teþekkür edip ayrýldý.
“Kolay gelsin, hayýrlý iþler,” diye seslendim.
Dönüp elini kaldýrdý, gülümsedi. Sonra ilerideki aralýða sapýp gözden kayboldu.

Ayaða kalktým.
“Köfteler güzeldi, eline saðlýk ustam.”
“Sað ol beyim,” dedi köfteci.

Hey gidi günler… Pazarlarda ayakta yediðim tükürük köftelerin tadýný unutmuþum. Bunu eþimle birlikte tekrar yaþamalýyým. Eminim onun da hoþuna gider.

Uzun zamandýr olmadýðým kadar büyük bir huzurla arabama bindim. Köfteci, hâlâ arkamdan þaþkýn þaþkýn bakýyordu.

Kamil Erbil