Bir düþe teslim olmaktý aþk ve pervasýz sayacý yüreðin nihayetinde dýmdýzlak kalmak neydi ki? Üstelik severek büyüyen bir yürekte tecelli eden huzur bazen hüzün derken devasa bir sessizlik ta ki el yordamýyla bulana deðin kendimi bir mermer mezar baþlýðýnýn ta dibinde aþka hükmeden bir zalim de deðil üstelik Allah rýzasý için severken kýrýlan tabular bazense…

Ýçine konacaðým tabutun tozunu alýrken el yordamý elden ayaktan düþmeden hem insan daha çok sevip daha çok þükretmemeli mi?

Yorgun satýrlarým yok, hafýz.

Gel gör ki; kýrýk bir sazým var bir de yüreðim asla da hatmedemediðim bir rüzgâr beni benden eden.

Huzura aç bir mevsimdeyim hiç olmadýðým kadar belki de ondandýr bunca hüzne sarýndýðým akabinde çýktýðým o uzun ve dik yokuþ üstelik mola vermeden yaþamak deðil mi güzergâhým ve yakýnmadan ve aldýrmadan saðdan soldan esen suni rüzgârlara üstelik beni yaþatan ve sürükleyen tek rüzgâra teslim oldum kendimi bildim bileli.

Belki de kendimi bilmezken ve g/izini sürerken içimdeki seyyah cücenin ne devdim ben ne de devirdim önüme geleni.

Ne sevmekten býkmýþtým üstelik ve þimdilerde: kendimi eksik hissettiðim ne zamanki birilerine benzemeye kalkýþsam ve tek rol modelim elbet geçmiþten geleceðe uzanan Peygamberim ve sefasýný sürdüðüm hüzün ve huzur tadý damaðýmda kalan hiçbir þey de yok hani haricinde.

Latif bir gölge arz eden.

Talebim ise sadece aþkla devinen bir ruhtu.

Denk geldiðim nimetin her kýrýntýsýna da talibim ezelden.

Yansýz yanan bir ateþim ve o meddücezir ki ilkelerime sahip çýktýðým kadar esef etmiyorum düzenden.

Susuz çaylar var ve dere yataklarý baþýmý koymadýðým bir döþek de deðil üstelik ve üstümde rahmetten bir yorgan ve kýþ uzatmýþken baþýný direniyorum da güneþe ve seviyorum karanlýðý hele ki kimselerin göremediði o aydýnlýk yok mu bana göz kýrpan gecenin teninde dolaþan ruhum ve imtiyazý sözcüklerin az sonrama kefil olan da sadece Rabbim iken.

Mevsimin buðulu gözleri.

Ýçimdeki yanardað.

Üstelik bu daðý bellemiþken içimdeki görünmez o devasa rahmeti.

Buzdanmýþ kimi yürek ve üþüten.

Aþkla hýrkamý dokudum ben ve dünden gelen bir mevsimin son kýrýntýsýyla geçiþ yaptým dünya denen düzene ve kimselere benzemediðim kadar da öykündüðüm bir yürek ki dündeki neþemde kalan çocuk gülüþlerim ve açmaya doymayan yediverenim.

Mahcup bir edasý var gecenin ve iþte hüzün çýkmazýna serildim ve sarýldým da O haþmetli daða ve yamacýnda açan gelincikler gibiyim nazlý nazlý açýp solan ama soldurmayan rahmeti ve güzellikleri.

Kýrýlgan benliðim ve yüreðim.

Vücut denen ne ki?

Addedilen sadece huzurlu bir ruh ve aþka tapýnan mevsimlerden düþen payýma elbet koruduðum kadar koruyacaðým bana sunulan bedeni ama ruhumu doyuruyorum ben: hem künyemde saklý deðil mi acýlarým ve yalnýzlýðým hem sahip çýkan bana Rabbim akabinde nice insan yâd ettiðim dünümü kurduðum gönül köprüleri ile sektiðim bir yürekten diðerine.

Göðün entarisi ve de.

Ah, dökümlü etekleri yüreðimin.

Çalým attýðým iblis ve zalim ve iþte efkârýmla demlendim yeniden ve gecenin mazbut b/akýþý teslim olduðum Nisan yaðmurlarý ve hiç ekmediðim kadar umut ekiyorum gecenin rahmine ve biliyorum ki yeniden doðacak sefil benliðim ve aþka itaat ettiðim kadar da hikmetine sahibim bilinmezin.

Þafaðýn seyri.

Yüreðin serildiði.

Belki de evren iken þafaðý atan ve insanlarýn birbirine ettiði.

Bense sadece sevgi ekiyorum ve aldýrýþ etmeden edimlere resmediyorum yüreðimi üstelik kefil olduðum bir aþk ki sözcüklerin de kýrdýðý dümen ve bu sefer koþuyorum içimdeki çocuða: ah, keþke melekler kadar masum kalmaydý becerseydi insanlýk…

Yarým aðýz filan da gülmüyorum ve hakkýný veriyorum yaþlarýmýn ve utanmadan aðlýyorum derken gülüyorum ve içimdeki o semazen rüzgâr artýk fýtratýmla nereye sürüklenirsem…

Saçlarý seyreldi mevsimin ve kýþa davetiye çýkaran soðuk bir gece oysaki daha dün kavrulmuþtuk yaz güneþiyle…

Gördüðümden de çok öte anlatamadýklarým ve sevdiðimden de çok sevmeliyim üstelik gücüm yettiðince.

Firarýmsa bedenimden ve andan ve mekandan ve tescilli benim hislerim: yorgun bir notaysam eðer nokta koyamadýðým da bir özlem ve hayal gücü aþký anýp sýðýndýðým o ufacýk hücrem oysaki tüm evrende saklý iç sesim ve yetebildiðim kadar dünyayý kucaklama isteðim ki payidar kýlan da illa ki özlem.

Sözlendiðim sözcükler.

Duvaðým iken beyaz düzlem.

Yana yakýla sevenlerden de deðilim hani üstelik aþký þiar edinen eklem yerleri sözcüklerimin doðamda saklý müzmin rüzgâr elbet uçuþan perçemi gecenin.

Vakur.

Vefalý.

Ne çok sýfat beni bekleyen oysaki öznemi henüz buldum ben.

Mademki kayýptý öznem dün, yarýna sarýldým þimdi ve andýkça sevgiyi kýlavuzumsa gönül gözüm her açmazda ve her aymazlýkta bana eþlik eden bir cennet bahçesi kopup da geldiðim yeryüzünden ve akla zarar içimdeki o yürüyen merdiven nihayetinde tepe noktasýnda bir yer edindiðim ne zamanki baksam aþkýn Ýlahi penceresinden…