Üvey Babam

Babam bir akþam kalp krizi geçirerek vefat ettiðinde, ben 13 yaþýndaydým. Annem, ablam ve ben yalnýz kalmýþtýk. Dedemle birlikte oturmuyor olsak da, onun koltuðunun altýnda oynardýk. Babam bizlere büyük bir servet býrakmýþtý; birkaç iþ yeri, daireler ve bir otomobil. Ben evde tek oðul olduðum için þýmartýlmýþtým.

Babam öldükten sonra iþler kötüye gitti. Ýþ kurmak istediðim için dükkanlarý sattým, evlerimizden ikisini ve bir daireyi satýp geriye sadece bir dairemiz kaldý. Ne ben baþarýlý oldum, ne de para kazandým. Telefon dükkaný açtým, veresiyeden battým. Nakliye iþi yaptým, araba aldým ama zararýna sattým. Evlilik için babamdan kalan evleri de sattým. Ama iþler hep yetersiz kalýyordu. Annem, ablam ve ben zor geçiniyorduk; annem bile baþkalarýnýn evlerine temizlik ve badana iþleri yapmak zorunda kalýyordu. Ablam küçük kýzýný alýp Avrupa’ya çalýþmaya gitti, biz de onun maaþýný bekledik.

Annem genç yaþta dul kalmýþtý. Farklý kiþilerle arkadaþlýklar kurdu, ama hep beni ve onun korkusunu bahane ederek evlenmek istemedi. Bir gece, annem yeni bir evlenmek istediðini söylediðinde çok sinirlendim. Ona karþý çýkýp, tepkimi göstermek istedim. Ama sonunda ikna oldum ve annem komþu ilçeye gitti. Annemin maaþýný almak için bankaya gittik, ama paranýn çekildiðini fark ettik. Üvey babam bana telefon edip, kartý getir veya yasal iþlem yaparýz dedi. Ben de zorla kartý geri verdim, çünkü ödemem gerekmiþti ve çalýþmýyordum. O zamanlar piþmanlýk ve utanç içindeydim.

Bir süre sonra, annem ve üvey babamla aramýzdaki iliþkiler bozuldu. Evimiz ablamýn üzerineydi ve ben de sürekli para istemek zorunda kalýyordum, bu da aramýzýn kötüleþmesine neden oldu. Sonunda ablam evini satmaya karar verdi. Ben de “4.000 YTL ver, evi boþaltayým” dedim ve bu parayý ablam üvey babama yolladý. Ama asla gerçekten çalýþmadým; sadece parayý almak ve evden çýkmamak için kendime söz verdim. Ancak yasal süreçler baþladý ve beni kapýdan çýkarmak istediler. Birçok denemem sonuçsuz kaldý ve kendimi dedemin evinde buldum, orada da geçimimi dedemin emekli maaþýyla saðlamaya çalýþtým.

Hayatým sürekli iniþ çýkýþlar içerisine girdi. Sonunda, kendimi borçlar ve iþsizlik içinde buldum.

Çalýþmaya alýþmýþ bir hayatým olmadý, hep bir bahane bulup iþten ayrýldým. En sonunda, anneme ait  bir arsayý almak için onunla görüþecektim ama üvey babam beni engelledi. Bir gece, arkadaþýmýn arabasýyla annemin evine gittim. Dýþarý çýkýp konuþtuk, ama üvey babam beni yine izledi ve bana saldýrmak istedi. Bu olay sýrasýnda elimdeki tabanca kazara üç kez patladý ve hem annemi hem de üvey babamý vurdu. Sonuçta ikisi de hayatýný kaybetti, ben ise olayýn suçlusu oldum.

Þu an, kendimi çaresiz ve piþman hissediyorum. Uzun yýllar boyunca birçok hatalar yaptým ve sonunda bu felaketlere kadar geldim. Artýk toparlanmam çok zor; yeni bir iþe giriyorum ama kendime güvenim kalmadý. Kendi içimde sürekli “Kendin ettin, kendin buldun” diyorum ve Allah’tan yardým diliyorum.

Kamil Erbil