Turnuvada ilk maçtan sonra skorlar deðil ama sakatlýk raporlarý çoðaldý. Müdür bey hâlâ umutlu: “Moral bozmak yok! Daha üç maç var, bu takým döner!” Oysa takým dönmek bir yana, yere yatýnca zor kalkýyor.

Antrenörümüz bu sefer taktik tahtasýyla geldi. Üstünde renkli mýknatýslar, çizgiler falan… “Þimdi buradan topu çýkarýyoruz, çapraza uzun pas…” dedi. Takýmca tahtaya bakýyoruz ama herkesin aklýnda baþka þey: “O mýknatýslarý oynatmak serbest mi acaba?”

Kaptan araya girdi: “Taktik þu: Top sizdeyken bizim kaleye gitmeyin. Rakipteyken de gidin sarýlýn. En fazla faul olur.” Herkes mutlu, çünkü sarýlmak bizim takýmýn tek baþarýlý olduðu konu.

Maç günü geldi çattý. Sahaya çýktýk, rakip ýsýnýrken taklalar atýyor, bizimkiler dizlik arýyor. Antrenör baðýrýyor: “Pres yapýn, pres!” Bizim çocuklardan biri marketteki turþu reyonunu hatýrlayýp “Hangi marka hocam?” dedi.

Ýlk yarý 3-0 bitti ama bizim kaleci sevinçli: “Bakýn, geçen maç 5’ti!” Rakip korner kullanýyor, bizim baraj sýrtýný dönüp selfie çekiyor. Sosyal medya ekibimiz aktif ama skor tabelasý hâlâ pasif.

Devre arasý moral konuþmasý yapýldý. Müdür bey, “Sahada olmasanýz da kalbimiz sizinle,” dedi. Ýçimizden biri “Biz de keþke sadece kalbimizle oynasak,” dedi ama duymazlýktan geldik.

Ýkinci yarýda takým biraz toparlandý. Sað açýk olan arkadaþ sonunda topa dokundu. Ama top taç çizgisinden çýktý. Hepimiz alkýþladýk, adam hayatýnda ilk kez bir maçta topa temas etmiþti.

Maç sonunda yine maðlubuz ama moral yerinde. Çünkü kimse bu sefer sakatlanmadý. Yani neredeyse kimse… Kalecimiz fileye dolandý ama onu saymýyoruz. Zaten “Ben bu sporun içinde büyüdüm,” deyip duruyordu. Meðer çocukken çamaþýr ipine top vuruyormuþ.

KamilErbil