Bahçedeki Sýr

Hiç düþündünüz mü? Bazý insanlar hayatýnýzdan sessizce geçer, ama bir bakmýþsýnýz, çocukluðunuzun en güzel köþesinde hep oradadýrlar.

Bizim mahallede bir bahçe vardý. Dýþardan sýradan görünürdü ama içinde saklý bir dünya barýndýrýrdý. Elma aðacý, kiraz dallarý, toprak kokusu... Ve bir dede ile bir nine.

Kiraz bizim evde de vardý aslýnda. Ama çocuk aklý iþte, komþunun dalýndan koparýlan kirazýn tadý bambaþkaydý. Sessizce bahçeye süzülür, ceplerimizi doldururduk. Sonra o tanýdýk ses duyulurdu:
“Sizi gidi veletler sizi!”

Dedemiz gibi severdik onu. Ama aslýnda o bizim dedemiz deðildi. Mahallenin ortak dedesiydi. Bizi kovalar gibi yapar, bir taþ savurur ama asla isabet ettirmezdi. Bazen bakkaldan þeker alýr, bütün çocuklara eþit daðýtýrdý. Yüzünden gülümseme eksik olmazdý. Mahalledeki herkes onu severdi ama biz çocuklarýn gözünde o bir efsaneydi.

Yanýnda hep ninesi olurdu. Beyaz iþlemeli örtüsü, elinden düþmeyen mekik oyasý, gözlüklerinin ardýndan bakan yumuþak bakýþlarýyla sedire oturur, mahalle kadýnlarýyla konuþurken bize göz kýrpardý.
“N’olacak caným, býrak yesinler. Kim yiyecek o kirazlarý?” diye seslenirdi eþine.

Biz o bahçeyi oyun alaný bildik. Ama o bahçe aslýnda bir hatýralar bahçesiydi. Dede çiçeklerle konuþur, nine ipliðe sabýr iþlerdi. O küçük dünya, bize sevgiyle dolu büyük bir evren gibiydi.

Sonra bir akþam, dede ansýzýn öldü. Bahçe sustu. Rüzgâr bile daha az uðrar oldu oraya. Nine bir süre yalnýz yaþadý. Sonra çocuklarý gelip onu götürdü. Gitmek istemediðini gözlerinden anlamýþtýk.

Biz artýk o bahçeye gizlice girmez olduk. Ama bazen elma aðacýnýn altýndaki sedire oturur, gözlerimizi kapatýp o eski sesi duymaya çalýþýrdýk:
“Sizi gidi veletler sizi...”

Yýllar geçti. Ninenin de öldüðünü duyduk. Vasiyeti üzerine dedenin yanýna gömüldü.

Geçen yýl, memlekete gittiðimde, o eski bahçeye uðradým. Otlar büyümüþ, aðaçlar yaþlanmýþtý. Ama elma aðacýnýn altýndaki sedir hâlâ oradaydý. Tozlu bir minderin ucunda, paslanmýþ bir mekik duruyordu.

Ve ne garip... Tam giderken, dallarýn arasýndan yere düþen tek bir kýrmýzý kiraz gördüm. Gülümsedim. Ceplerim doluymuþ gibi hissettim.

Kim bilir... Belki hâlâ oradalar.

Kamil Erbil