Bir türkü ki içimde kırk yıllık yaradır,
dilime değmez adı,
yüreğimde yanar durur.
Sen bilmezsin,
bir insan nasıl taşır bir başka insanı
bunca yıl,
bir yük gibi değil de
bir dua gibi.
Her gittiğin mevsimde kurur ağaçlar,
ve her bahar eksik açar güller.
Çünkü sen yoksan,
çiçeklerin ne anlamı var?
Tohum toprakta değil,
benim içimde bekliyor seni.
Bir gülüşün geçer aklımdan,
kırılır bütün suskunluğum,
kendi kendime konuşur gibi değil,
sana yemin eder gibi
seni anarım.
Ey sevda…
Ey uzak…
Ey içime kök salmış yalnızlık…
Bir gece daha,
yüzünü hayal ederek uyuyacağım,
adını koyup yastığımın kenarına,
bir mendil gibi
bir dua gibi
bir umut gibi…
Nidanur Demirci