Kasabanýn sonbahara bürünmüþ sokaklarýnda puslu bir sessizlik dolaþýyordu. Sararmýþ yapraklar rüzgârla savrulurken, eski bir apartmanýn üçüncü katýndaki pencerede her sabah ayný yüz görünüyordu. Adam, yýllardýr alýþkanlýk haline gelen bir hareketle dýþarý bakýyordu. Görünüþte sýradan bir bakýþtý; ama aslýnda gözleri sokaðý deðil, geçmiþin sisli izlerini arýyordu.

Yirmi yýl önceydi. Yaðmurlu bir mayýs sabahýnda, elinde dosyalarla o binaya ilk kez adým atmýþtý. Henüz üniversiteden yeni mezun olmuþ, staj için atanmýþtý. Hayatýn önünde koca bir yol vardý. Ta ki ikinci kattaki odalardan birinde, o bakýþlarla karþýlaþana kadar…

Kadýn sade giyimliydi. Fazla konuþmaz, iþini sessizce yapardý. Ama gözlerinde açýklanmayan, derin bir þey vardý. Konuþmayan bir kalbin çýðlýklarý gibiydi bakýþlarý. Adam, daha ilk anda o suskunluðun kendisini içine çekeceðini anlamýþtý.

Zamanla küçük karþýlaþmalar baþladý. Çay ocaðýnda ayný anda bulunmalar, koridorda kýsa selamlar… Bir gün fotokopi sýrasýnda kadýnýn kalemi yere düþtü. Adam eðilip uzattý. Kadýn hafifçe gülümsedi:
— Teþekkür ederim.
Bu kýsacýk söz, adamýn içine yýllar boyu sürecek bir sýcaklýk býraktý.

Aralarýndaki bað derinleþiyordu ama kelimeler hep geride kalýyordu. Kadýnýn gözlerinde sürekli bir tereddüt vardý; sanki geçmiþinden taþýdýðý bir sýr, adým atmasýna engel oluyordu.

Bir akþam iþ çýkýþýnda yaðmur baþlamýþtý. Kadýn binanýn önünde duruyordu, sanki bekliyordu. Adam yanýna yaklaþtý, þemsiyesini sessizce uzattý. Kadýn kabul etti. Ýkisi yan yana yürüdüler. O anda kaldýrýmlar, sokak lambalarý susmuþ; sadece kalp atýþlarý konuþuyordu. Ama yine de sözler söylenmedi.

Ertesi gün adam küçük bir kartona not yazdý, masasýna býraktý:
“Eðer bu þehirde bir kalp varsa, sizin kalbiniz kadar sessiz ama güçlü olabilir. Birlikte bir kahve içer miyiz?”

Cevap gelmedi. Günler geçti. Kadýn giderek daha az görünür oldu. Sonra bir sabah masasý boþtu. Ne bir veda, ne bir haber… Hiç kimse nereye gittiðini bilmiyordu. Söylentiler dolaþtý ama gerçek asla öðrenilemedi.

Adam elinde kalan þemsiyeyle yýllar boyunca baþka þehirlere savruldu. Baþka yüzler tanýdý, baþka yollar yürüdü. Ama aklýnýn bir köþesinde hep ayný soru kaldý: “O gün neden sustu?”

Yýllar sonra emekli olup yeniden kasabaya döndüðünde, kendini ayný sokakta buldu. Eski apartmana bakan bir ev kiraladý. Her sabah pencereden dýþarý bakýyor, sanki hâlâ o gölgenin izini arýyordu.

Bir sabah posta kutusunda isimsiz bir zarf buldu. Ýçinde tek bir cümle yazýlýydý:
“Þemsiyeyi hatýrlýyor musun?”

Adamýn elleri titredi. Ýsim yoktu, imza yoktu. Yalnýzca o cümle.

Koþarak pencereye çýktý. Yaðmur yaðýyordu. Ve kaldýrýmda, gölgeler içinde elinde eski bir þemsiye tutan bir siluet duruyordu.

Adam nefesini tuttu. Kalbi yýllardýr hiç olmadýðý kadar hýzlý atýyordu. Bir an için kapýya koþmak istedi, ama ayaklarý yere mýhlanmýþ gibiydi.

Siluet aðýr adýmlarla uzaklaþmaya baþladý. Yaðmur, adýmlarýný gölgeliyor; sis, yüzünü gizliyordu.

Adam kapýya doðru hamle etti. Ama o an bir anlýðýna durdu, tereddüt etti.

Pencereye koþtuðunda yaðmur sokaklarý çoktan göle çevirmiþti. Kaldýrýmda, elinde eski bir þemsiye tutan siluet hâlâ oradaydý. Yýllar boyunca zihninde büyüttüðü yüz müydü o, yoksa sadece yaðmurun oyunuyla beliren bir gölge mi? Bilemedi.

Ayaða kalktý, kapýya yöneldi. Ama aþaðý inene kadar kaldýrým boþalmýþtý. Ne bir ayak izi kalmýþtý yerde, ne de gölgesi… Sadece rüzgârýn uçurduðu sarý yapraklar…

Adam þemsiyesini pencerenin kenarýna býraktý. Titreyen elleriyle aldýðý zarfý bir kez daha açtý. Tek satýr hâlâ oradaydý:

“Þemsiyeyi hatýrlýyor musun?”

O an anladý: Bazý aþklar kavu þmak için deðil, insanýn ömrü boyunca yüreðinde taþýmak için yazýlýr.

Ve kasabanýn puslu sonbaharýnda, üçüncü kattaki pencereden dýþarý bakan adamýn yüzünde, yýllar süren suskunluðun derin hüznü vardý.

Kamil Erbil