Ufak  Atta Civcivler de Yesin

Gölün kenarýnda, zeytin aðaçlarýnýn altýnda sýrtýmý aðaca dayayýp göl üzerinde oluþan o pýrýltýlarý, uçuþan kuþlarý, dalgalarýn kýyýya sanki bir serenat yaparak vuruþlarýný seyrederken bu muhteþem ortam beni buralardan alýp bambaþka bir yere götürdü.

Kendimi bir anda Ýspanya’nýn Atlas Okyanusu kýyýlarýnda buldum. Yine bir aðaca dayanmýþ vaziyette, gözlerimle ta uzaklara, okyanusun o bitmez tükenmez gibi görünen masmavi sularýnýn üzerinden çok uzaklarý görmek istiyordum. Bu koca okyanusu kimler aþmamýþtý ki? Bir kýsým insanlar, bir takým þeylerle bu koca su kütlesini geçmeyi denemiþler. Bazýlarý bir salla, bazýlarý eski Mýsýrlýlar gibi sazdan yapýlan teknelerle… Baþarýlý bile olmuþlardý. Peki, ben nasýl geçmeliydim? Hiç düþünmeden, neden su üzerinde yürüyerek Avrupa’dan Amerika’ya geçmeyeydim?

Hiçbir þey düþünmeden Atlas Okyanusu’nun doðu kýyýsýndan Amerika kýtasýna doðru yürümeye baþladým. Hem yürüyor hem de etrafý seyrediyordum. Martýlar uçarak bana yol arkadaþlýðý ediyorlardý. Bir ara yunus balýklarý bana eþlik etmeye baþladýlar. Bir, iki, üç, dört derken benimle beraber onlar da Amerika kýtasýna doðru yol almaya koyuldular.

Baktýlar ki benim geriye döneceðim yok; “Hoþça kal,” deyip kendi dünyalarýna döndüler. Bu sefer tek baþýma, bu bitmez tükenmez su kütlesi üzerinde yürümeye devam ettim. Yan tarafýmda bir su kabarmasý oldu. Baþýmý çevirdiðimde bir balinayý gördüm.

— Nereye? diye sordu.
— Amerika kýtasýna, dedim.
Þaþýrdý.
— Yürüyerek mi? dedi.
— Ne var bunda þaþýracak, tabii ki yürüyerek, dedim.
— Hem de su üstünde mi? dedi.
— Tabii ki su üstünde, dedim.
— Sana Allah kolaylýk versin, inþallah baþarýrsýn, dedi ve gözden kayboldu.

Artýk havada bile uçan kuþlara rastlamýyordum. Çünkü kýyýya çok uzaktaydým. Gündüz bu koca su üstünde bütün gün yürüyor, geceleri ise yine su üstünde, sakin ve durgun bir yerde elimi baþýmýn altýna koyup yýldýzlarý seyrede seyrede uyuyordum. Gün aydýnlanmaya baþladýðýnda ise su üzerindeki yakýcý güneþ ve dalgalar eþliðinde yolculuðum yeniden baþlýyordu.

Ne kadar zaman yolculuk yaptým, tam olarak hatýrlamýyorum. Karþýdan Amerika kýtasýnýn kýyýlarý göründü. Baþarmýþtým! Kýyýda beni bekleyen kalabalýða doðru hýzlý hýzlý koþmaya baþladým. Karaya ayak basmýþtým ki birden ayaðým bir taþa takýldý ve hýzla düþtüm.

Kalkmaya çalýþtým, baþým bir yere vurdu. Þöyle bir etrafýma bakýndým; yattýðým yatakla karyola arasýna düþmüþüm. Kalkayým derken karyolamýn kenarýna baþýmý çarpmýþým.

— Ne oldu baba? diyen bir ses duydum. Baktým, kýzým yattýðý odadan gürültüye uyanmýþ, “Ne oluyor?” diye odama gelmiþ.

— Galiba yataktan düþtüm, hadi sen git yat, dedim.

Ona nasýl derdim, “Okyanusu yürüyerek geçiyordum,” diye...

Kamil ERBÝL