‘’Ordayýmdýr ama yok sayýlýrým.’’(Alýntý)

Bir öðreti babýnda kanýksanmýþ deðerler ve havalandýrmaya hapsolmuþ bir güvercin gibi kanatlandýðýmda yüreðimin yerinden çýkacakmýþçasýna çarptýðý ve iþte göz bebeklerim büyüyor ve daha büyük adýmlar atýyorum belki de kullanmadýðým o atýl hafýzada saklýdýr söyleyemediklerim ya da kolektif bilinç altýnda tolere ediyorum bildiklerimi.

Rüzgarlý bir hava nasýl da aldatý renklerse çapkýn ve temkinli ve bir gök kuþaðý olduðumu tahayyül ediyorum elbet sindiremediðim ne varsa alt bilincime postalýyorum.

Büyük ayý uykuda. Küçük ayý da. Ortanca ayý ise   asla tabi olmuyor gökyüzüne.

Kýrýlan sözcükleri ay ýþýðý aydýnlatýyor.

Kýrýlan kalbimi gece kapatýyor.

Bense hayatýn kapýsýný hýzlýca çarpýp çýkýyorum zihnimde týkýlýp kaldýðým o ufacýk sandýk odasýndan ve iþte hayatta asýlý kalmanýn verdiði boðuculuk ile sözüm ona aklýmýn tüm gri hücrelerini yýkayýp bir seferliðine çamaþýr ipine asýyorum.

Ve geceyi deviriyorum ayaðýmla.

Pabuç gibi büyük dili öfkemin elbet nemalandýðým saçmalýklarýný insanlarýn ört bas etmeye çalýþýyorum: evet, çalýþýyorum ama silah geri tepiyor.

Naylon faturalar da yýkamaya tabi tutuluyor lakin görmezden geliyorum.

Sabah oldu madem. Çýkýyorum balkona ve kafatasýmdaki geçici boþluðu yeniden yýkanmýþ ve kurumuþ nöronlarýmla dolduracaðým ama bir görüyorum ki: beynim çekmiþ ve küçülmüþ ve sinir hücrelerimin çoðu silinip süpürülmüþ artýk hani aklý evvel gelip de ipten çaldýysa aklýmý.

Ýçine düþtüðüm boþluk ne ki kafa tasýmýn asla dolma imkaný yok iken ve hatýrlamýyorum hiçbir þeyi en baþta kim olduðumu ve adýmý da.

Sözcükler gelmiyor artýk ilham perimin eþliðinde.

Hesap makinemdeki o akmýþ pil gibi de yapýþ yapýþ zihnim: ne sýcak ne soðuk.

Ne mutluyum ne derdest.

Fasýlalardan öylesi ki…

Fýsýltýlar konaklanýyor omzuma ama ne dediklerini anlamýyorum ve aynaya bir yöneliyorum ki:

Benden eser yok aynadaki yansýmamdan.

Kapý zili çalýyor ve ne yapmam gerektiðini akýl edemiyorum oysaki günler evvel dememiþ miydi Ayten:

‘’Bu akýl sana fazla. Azýcýk da bana ver.’’

Kabullenmediðim bir ön görü çünkü akýllý olduðum deðil tek gerçek sadece aklýmý boþ yere harcadýðým ve dünün hatýralarýndan ve acýlarýndan kurtulmak adýna zihnimi yýkamam gerektiðine nasýl karar vermiþken.

Posta güvercinleri dadanýyor balkona ve gagalarýnda taþýdýklarý onca zarfý yere býrakýyorlar ve geldikleri gibi gidiyorlar.

Bana posta koyan artýk her kimse.

Midemden sesler geliyor ve tornavida ile oymak geliyor içimden midemi ve hissettiðim duygunun neye denk düþtüðünü anlamýyorum ve üstüme kat kat kazak giyiyorum midemin gurultusu geçsin diye.

Salona geçiyorum ve odanýn ortasýnda duran kocaman bir camdan kareye denk düþüyorum. Bir düðme var üstünde ama ben düðmeye basacaðýma elimdeki tornavida ile cam ekraný parçalara ayýrýyorum derken midemdeki yanma geçiyor.

Mutfaktan sesler geliyor ve kulaðýma musluða dayýyorum ve basan sýcaklýðý alt ediyorum demek ki musluktan gelen týs sesi üþümeme iyi geliyor. Kapý zili ise hala çalmakta ve en yüksek tonlamadan soruyorum kimin geldiðini ve havada asýlý kalan soru iþaretine asýyorum kendimi adeta bir çengel gibi ve havada sallanýyorum adeta bir soru iþareti deðil de evin ortasýna kurulmuþ salýncak gibi.

Dýþarýdan biri sesleniyor ve yanýt veriyorum:

‘’Alo…’’

Bir siren sesi duyuyorum ve acý ile baðýran ambulansýn arkasýndannn baðýrýyorum:

‘’Mekanýn cennet olsun.’’

Peki, ben neredeyim?

Cennet neresi cehennem neresi?

Çalan telefon ile geliyorum kendime ve nasýl bir davranýþta bulunmam gerektiðini kestiremiyorum yekten camdan fýrlatýyorum telefonu.

Zihnimi týrmalayan bir þeyler var. Elbet içime düþen kurtlar boþ kafamda yuva yapýyor ve inanýlmaz bir baþ aðrýsý nüksediyor.

Banyoya yöneliyorum ve kapýnýn arkasýnda duran þiþeye takýlýyor gözüm: çamaþýr suyu.

Tanýdýk geliyor suyun varlýðý ama bilemiyorum ne yapmam gerektiðini ve baþýma dikip içiyorum.

Ýçimin yanmasý geçti mi ne?

Gözlerim büyüyor bu sefer antrede duran ayakkabýlarý gözlerime yerleþtiriyorum elbet oturmuyor usulca ve ben sadece deniyorum neyi ne yapmam gerektiðini bilmez bir þekilde sonra da ayaðým halýya takýlýp yüzü koyun düþüyorum yere ve içimdeki fenalýk her yere taþýyor ve köpük köpük kusuyorum. Her yer bulamaç içinde ve içimdeki çamaþýr suyunu çýkarýrken bir de bakýyorum ki içim ve yer döþemesi bembeyaz olmuþ.

Aklýmda balkondaki ipte takýlý çekmiþ beynimde.

Hani, diyorum acaba eski haline dönüþmüþ müdür?

Akýl erdirilecek gibi deðil ama…

Derken yöneliyorum balkona ve güvercinlerin balkona yýðdýklarý posta zarflarýna rastlýyorum bir de kanadý kýrýlmýþ ya da gözleri oyulmuþ hatta kopmuþ kafalarý ile yerde cansýz serilmiþ kuþlarý bir görüyorum ki…

Midem kazýnýyor yine.

Güvercinleri birbiri ardýna diþliyorum ve boþ midemi kanlarý ile dolduruyorum ve inanýlmaz bir þekilde canlanýyorum. Aklýmý ipte unutmuþ ve kurutmuþ olmanýn verdiði hicapla kolaçan ediyorum zihnimi: hala boþ hala aðrýyor hala bana dair bir þey de hatýrlamýyorum.

Yerdeki zarflarý alýyorum elime ve içinden bir bir dökülüyor sözcükler. Ne mi?

‘’Aferin sana.’’

Garipsiyorum ve bunu kimin demiþ olacaðýný tartýyorum zihnimde lakin içi boþ bir beyin de artýk ne iþe yararsa.

Diðer zarfý alýyorum kaný da bulaþmýþken ölü posta güvercininin.

‘’Vazifeni layýðýyla yerine getirdin.’’

Ýçim kanýyor.

Yüreðim de.

Yine de adlandýramýyorum ve bir sözcük arayýþýnda iken ansýzýn aklýma ismim geliyor ve gülümsüyorum.

Beni makaraya alan birileri var kim olduðunu tahmin edemediðim.

Kapý zili ýsrarla çalýyor ama aldýrmýyorum.

Diðer zarfý alýyorum kýrýk kanadýna sýkýþmýþ iken bir diðer güvercinin.

‘’Git ve kapýyý aç.’’

Talimat veren biri var kim olduðunu bilmediðim bu sefer sokak kapýsýna yöneliyorum ve bir hýþýmla açýyorum:

Yerde bir kutu. Epey büyük ve de aðýr. Ýçeri taþýyorum ve kimseye rastlamýyorum kapýyý açtýðýmda.

Odanýn ortasýnda tarafýmca açýlmayý bekleyen kocaman bir kutu üstelik epey de aðýr.

Týpký önceki hayatýmda her þeyi aðýrdan almýþ olmamdan mý ne kutuyu açmakta tereddüt ediyorum.

Ansýzýn saldýrýyorum kutuya ve deli gibi sallýyorum ve içinden gelen sese kulak veriyorum:

‘’Korkma. Korksan bile korkunun üstüne gitmelisin.’’

Parçalýyorum kutunun kapaðýný. Ne mi görüyorum?

Sadece boþluk ve de boþ bir kutu týpký kaybettiðim aklým gibi boþluða düþmüþ ben ve bir kutu ve de bilmediklerime eklenen bir halka.

Bildiðim her þeyi unutmuþ biri olarak ve de geriye dönme ihtimalinin olmadýðý en azýndan kalan aklýmla iyi kötü bir gün geçiriyorum ve senelerdir beni üzen ve yoran her þeyden herkesten bihaber ve de uzak iken…

Sadece bir boþluk üstelik ben seneler evvel boþa düþmüþ bir vatandaþ iken.

Sadece uyuþtuðumu hissediyorum ve dünde kalan korkularýmdan da eser kalmadýðýný biliyorum artýk. Daha doðrusu bildiðim tek þey hiçbir þey bilmediðim.

Bedensizim de.

Ruhsuz.

Akýlsýz.

Ama yaþayan bir organizma ve anýlarýmdan tekine bile rastlamadýðým ve yarýnlar için de endiþelenmediðim…

Yalnýz olduðumu bilsem de bir þüphe düþüyor içime:

Yoksa yalnýz deðil miyim?

Ya, kulaðýma çalýnan fýsýltýlar neyin nesi?

Kimim ben?

Neredeyim?

Ýçimdeki boþluk yetmezmiþ gibi içine düþtüðüm boþluk ve iþte tüy kadar hafifim.

Fýsýltýlar kesilmiyor ve son duyduðum sonra ise…

‘’Geriye dön artýk. Gittiðin yerden geriye dön.’’

‘’Bunu yapamam.’’

‘’Yapabilirsin týpký tüm korkularýnýn üstüne gittiðin gibi.’’

‘’Yine ayný hayatý mý yaþayacaðým? Kifayetsiz bir fabrika iþçisi ve karýsýnýn onu terk etmesinden korkan ve aralýksýz aþaðýlanan. Ne yani, fakirlik suç mu ya da mutsuz olmak ya da…’’

‘’Uyanmak zorundasýn an itibari ile yoksa seni artýk ben de dâhil olmak üzere kimse geri getiremez.’’

‘’Caným yanýyor.’’

‘’Geçecek yeter ki aç gözlerini.’’

‘’Beynim uyuþuyor adeta elektrik verilmiþ gibi.’’

‘’Sýk diþini. Elimi sýk dediklerimi duyuyorsan.’’

‘’Sesimi duyuyor musun?’’

‘’Ya, sen benim sesimi duyuyor musun? Ýnan ki çok kolay geri gelmen yeter ki sen iste.’’

‘’Korkularýmdan korkmak istemiyorum ama artýk.’’

‘’Korkularýndan sonsuzluða kadar kurtuldun. Aç hadi gözlerini.’’

‘’Ýnsan olmaktan korkma. Acý çekmekten de korkma. Hiç kimse olmaktan bin kat iyidir hissettiklerin ve acýlarýný sev ve insanlýðýný sev ve…’’

‘’Ya, boþalan zihnim?’’

‘’Zihnin yerli yerinde duruyor sadece haddinden fazla korkmuþsun ve artýk buna gerek yok.’’

‘’Buradayým.’’

‘’Aramýza hoþ geldin.’’

‘’Yok saymayacak mý beni dünya yeniden?’’

‘’Sen hep vardýn ve de varsýn ve var olacaksýn.’’

‘’Ya, onlar bunu kabul edecek mi?’’

‘’Yeter ki mutabýk ol varlýðýnla ve seni yok sayanlara asla aldýrma. Ýnan ki deðmez buna.’’

‘’Eþim nerede? Terk etti beni, deðil mi?’’

‘’Günlerdir uyumadan aralýksýz baþýnda bekledi senin ve senin onu sevdiðinden de fazla seviyormuþ seni.’’

‘’Ne yani, yaþýyorum diye sevinecek mi?’’

‘’Deðdi mi?’’

‘’Deðdim de.’’

‘’Nasýl yani?’’

‘’Oradaydý. Ona dokundum.’’

‘’Bilmiyorum kim olduðunu ama gözlerimi alamadým.’’

‘’Anladým ama kimse için deðmeyeceðini anlamýþýndýr umarým.’’

‘’Midem gurulduyor.’’

‘’Baþka?’’

‘’Telefonun çalýyor, doktor.’’

‘’Baþka?’’

‘’Televizyonda ne kadar saçma program varsa seyretmek istiyorum ve boþ boþ bakmak.’’

‘’Bana boþluktan bahsetme sakýn. Yetmedi mi içine düþtüðün boþluk ve de içinde saklý tuttuðun?’’

‘’O kutuda ne vardý? Hani geride býraktýðým…’’

‘’Zamaný gelince öðreneceksin sadece rahat býrak kendini. Hem þimdi karýný çaðýracaðým üstelik sana vereceði müjdeli bir haberi var. Anlaþtýk mý?’’

‘’Yaðmur mu yaðýyor? Oysaki ben gittiðimde hava…’’

‘’Birazdan diner yaðmur týpký yakalandýðýn fýrtýnanýn dindiði gibi.’’

‘’Hayýr, yaðsýn hep yaðsýn ki ben de kalan mazimden tamamen arýnayým. Yemek kaçta?’’

‘’Hoþ geldin aramýza.’’