Seni unutmak için sarf ettiğim gayreti, sana gelmek için kullansaydım hikayemiz çok farklı olabilirdi. Ama ne ben buna cesaret edebildim, ne de sen bana bir adım geldin. Sen bir adım atsaydın ya da adım atacak cesareti bana verseydin... Neyse her şey bitti zaten. İkimiz de birbirimiz için tükendik. Ayrı gecelere uyuyup ayrı sabahlara uyanıyoruz yıllardır. Seninle dilden dile dolanan bir efsane olabilecekken bir iki ayrı dünya insanı olmayı tercih ettik. Yine de bilseydim unutmanın bu kadar zor olduğunu kolay olanı seçerdim. Şimdi elimde kırık bir kalem, dilimde kırık birkaç sözle baş başayım.
Aslında söyleyecek sözüm çok
Gözlerine bakmaya cesâretim olsa
Her şeyi göze alıp yine de söylerdim
Bu dünya, bu hayat hep esâretim olsa
Aslında söyleyecek sözüm çok
Gözlerine bakmaya cesâretim olsa
Kırlangıç, kelebek olur dokunurdum ellerine
Bir can, bir ömür, bir kefen kefâretim olsa
Aslında söyleyecek sözüm çok
Gözlerine bakmaya cesâretim olsa
Uğrunda ölmesi, en kolayı işin
Mezar başımda her gün ziyâretim olsa.
Umarım iyisindir. Bugüne kadar hiç cevap yazmadın, ama ben sana yine yazarım. Okusan da okumasan da. Çünkü mektuplar her zaman geç kalır.
